Από τη Θεσσαλονίκη η Ζωγραφένια και η Τριανταφυλλιά, από την Καβάλα η Χαρούλα και οι τρεις μαζί κάνουν την πρακτική τους άσκηση στο Σωματείο Ατόμων με Αναπηρία Ροδόπης.
Ήξεραν την Σχολή της Κομοτηνής και την είχαν στα υπ όψιν, πάντα στις πρώτες επιλογές τους, οπότε με χαρά βρέθηκαν στο Δ.Π.Θ.
«Ήθελα να σπουδάσω σ’ αυτό το αντικείμενο για να βοηθάω τα άτομα. Έψαχνα να βρω ένα τέτοιο επάγγελμα και κατευθύνθηκα στο σωστό» λέει η Χαρούλα και μιλά με αγάπη για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη βοήθειας και γι αυτούς που προσφέρουν με ανιδιοτέλεια.
Και η Ζωγραφένια προσθέτει «προσπαθούμε όλοι να γίνουμε ίσοι. Προσπαθούμε να τους εντάξουμε στην κοινωνία γενικότερα, να μην υπάρχουν διακρίσεις. Να μην αντιμετωπίζετε κανείς κατώτερα από τον άλλο. Προσπαθούμε τα άτομα με αναπηρία να τα εντάξουμε στην κοινωνία.»
Στο Συλλαλητήριο των ΑμεΑ στη Θεσσαλονίκη ήταν παρούσες. Επέστρεψαν στην Κομοτηνή με ενθουσιασμό και μεγαλύτερη ψυχική δύναμη, έτοιμες να συνεχίσουν να προσφέρουν.
«Μου έκανε εντύπωση ο κόσμος, ήταν πολύς και η αξιοπρέπεια με την οποία έγινε το συλλαλητήριο ήταν σαν να μην νοιαζόταν κανείς ποιός είναι και ποιός έχει αναπηρία και τι είδους αναπηρία. Κάναμε την πορεία όλοι μαζί, ενωμένοι.» δηλώνει η Ζωγραφένια. Η Τριανταφυλλιάτην ακούει με ενδιαφέρον και προσθέτει πως σίγουρα χρειάζεται ακόμη αρκετές αλλαγές και βελτιώσεις.
«Γίνονται βήματα θετικά από όλους. Θέλω να πιστεύω ότι σύντομα θα υπάρχει πιο έντονο το αίσθημα της αλληλοβοηθείας μεταξύ των ανθρώπων » δηλώνει η Τριανταφυλλιά.
Πολύ εντυπωσιασμένη από το γεγονός ότι κάποιοι χωρίς να έχουν στο στενό οικογενειακό τους κύκλο άτομα με αναπηρία, ή χωρίς να είναι οι ίδιοι ανάπηροι είναι πάντα εκεί, πρόθυμοι να βοηθήσουν με ανιδιοτέλεια δηλώνει η Χαρούλα. «Αυτό με κάνει να ελπίζω ότι θα έχουμε ένα καλύτερο αύριο» σημειώνει και προσθέτει «το πώς έχει μεγαλώσει κανείς μέσα στο σπίτι του, αν έχει μεγαλώσει να δίνει και να βοηθάει, έτσι θα συνεχίσει. Σίγουρα στην σημερινή εποχή δεν αποτελούν πλειονότητα, αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν μας κάνει να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο αύριο » δηλώνει η Χαρούλα και αναφέρει ως παράδειγμα προς μίμηση την Γενική Γραμματέα του Σωματείου ΑμεΑ, την κα Στέλλα Βογιατζή «με έκανε να δω πολύ αλλιώς πολλά πράγματα. Δίνει μαθήματα ζωής. Είναι ένας θετικός άνθρωπος, με το χαμόγελο στα χείλη, με μια καλή κουβέντα, παρά το πρόβλημα αναπηρίας που αντιμετωπίζει.»
Θα πρέπει να αρχίσουμε να εντάσσουμε τα ΑμεΑ μέσα στην κοινωνία
Όσον αφορά σ’ αυτά που πρέπει να γίνουν; Να ξεκινήσουμε από τα θέματα πρόσβασης που υπάρχουν, στα μαγαζιά, στα πεζοδρόμια, να μπορούν όλοι κινητικά ανάπηροι και τυφλοί να κυκλοφορούν ελεύθερα στην κοινωνία προτρέπει η Ζωγραφένια και παρατηρεί «Όταν κάποιος παθαίνει ένα ατύχημα, χάνει την όρασή του ή βρίσκεται σε ένα αμαξίδιο, θα πρέπει να ξέρει ότι υπάρχει ζωή και μετά από αυτό το ατύχημα. Ή οι γονείς ενός παιδιού που είναι άρρωστο ή μένει ανάπηρο μετά από ένα ατύχημα, θα πρέπει να ξέρουν ότι θα ζήσει, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά, χωρίς να στερηθεί ό,τι είναι απαραίτητο για να κοινωνικοποιηθεί.»
