Το πρόβλημα όρασης στο δημοτικό και το bullying που υπέστη.

Το πρώτο χρυσό μετάλλιο της Ελλάδας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο κατέκτησε ο Θανάσης Γκαβέλας. Στο πρώτο σκαλί του βάθρου στα 100μ. Τ11, o Έλληνας αθλητής, έκανε παγκόσμιο ρεκόρ.

Ποιος είναι όμως ο Θανάσης Γκαβέλας; Αν θες να μάθεις περισσότερα για αυτόν και την ζωή του, εμείς σου βρήκαμε 6 + 1 πράγματα που δεν γνώριζες για τον “χρυσό” Παραολυμπιονίκη, που σίγουρα θα συνεχίσει να μας απασχολεί.

Ο Έλληνας αθλητής -με τον συνοδό του, Σωτήρη Γκαραγκάνη- τερμάτισε σε χρόνο 10.82 που είναι παγκόσμιο ρεκόρ (ήταν δικό του από τον προκριματικό) και ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου, δίνοντας στη χώρα μας το πρώτο της χρυσό στο Τόκιο.

Όλα όσα δεν γνώριζες για τον Θανάση Γκαβέλα

• Ο Θανάσης Γκαβέλας έχει ηλικία 22 ετών και συγκεκριμένα γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1999.
• Ανήκει στο ζώδιο του Τοξότη.
• Το παρατσούκλι του είναι Νάσος.
• Ειδικεύεται στην κούρσα των 100 μέτρων.
• Σπουδάζει ψυχολογία στο πανεπιστήμιο.
• Πάσχει από τη νόσο του Στάργκαρντ (Stargardt ή Stargardt’s), η οποία άρχισε σταδιακά να τον εμποδίζει να βλέπει καλά και σήμερα βλέπει περιορισμένα και από τα δύο του μάτια. Ξεκίνησε να έχει προβλήματα όρασης όταν ήταν 10 ετών. “Όλα ξεκίνησαν στην Τετάρτη Δημοτικού. Στο σχολείο η δασκάλα με έβαζε να διαβάζω δυνατά την ώρα της ανάγνωσης γιατί είχα καθαρή φωνή. Κάποια στιγμή άρχισα να συλλαβίζω. Κάτι με εμπόδιζε από το να διαβάζω καλά, αλλά δεν είχα καταλάβει ακόμα τι ήταν αυτό. Οι συμμαθητές μου, μάλιστα, νόμιζαν ότι έκανα πλάκα. Την ίδια περίοδο άρχισα να μην κοιτάζω τη δασκάλα στα μάτια. Ήμουν στο τελευταίο θρανίο και δεν μπορούσα να εστιάσω. Εκείνη αρχικά με “μάλωσε”, νόμισε ότι απλά δεν ασχολούμουν. Δεν είχα καταλάβει ότι τελικά δεν μπορούσα να δω. Αρχικά καταστρεφόταν η κεντρική μου όραση και στη συνέχεια η περιφερική”, δήλωσε σε συνέντευξή του στο runner magazine.

Το σχολικό bullying και η αγάπη του για τον αθλητισμό

Σε συνέντευξή του στο runner magazine, ο Θανάσης Γκαβέλας μίλησε για τα δύσκολα παιδικά – εφηβικά χρόνια που πέρασε, λέγοντας, “Στο σχολείο υπήρχαν κοροϊδίες. Τα παιδιά καμιά φορά λένε χοντράδες. Στην αρχή αντιδρούσα και στεναχωριόμουν. Πλέον, όμως δεν με αγγίζουν καθόλου. Η βοήθεια από την οικογένεια είναι σημαντική για να μάθεις να διαχειρίζεσαι και αυτές τις καταστάσεις”. Συνέχισε δίνοντας ελπίδα και σε άλλα παιδιά με αναπηρία, αναφέροντας, “Βλέπουμε πολλά παιδιά που δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό και κάθονται σπίτι τους με οποιαδήποτε αναπηρία έχουν. Δεν έχουν ανακαλύψει τον εαυτό τους. Δεν έχουν ενδιαφέροντα. Στέκονται στις δυσκολίες που υπάρχουν και λαμβάνουν αυτό το μήνυμα και από την κοινωνία. Ένα παιδί, όμως, που θα ξεκινήσει τον αθλητισμό, θα νιώσει καλύτερα. Θα ανακαλύψει πράγματα που ούτε πίστευε για τον εαυτό του που θα τον εξελίξουν και θα τον βελτιώσουν γενικότερα. Στον αθλητισμό υπάρχουν πολλές επιλογές. Σίγουρα κάτι θα του αρέσει”.

Ο ίδιος δεν το έβαλε ποτέ κάτω, αντιθέτως δοκίμασε διάφορα αθλήματα, μέχρι να βρει την μεγάλη του αγάπη, “Από μικρό παιδί δοκίμασα διάφορα αθλήματα. Έκανα πολλά, τένις, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, και δεν σταμάτησα ούτε όταν άρχισε να πρωτοεμφανίζεται το πρόβλημα. Έπαιζα ποδόσφαιρο και νομίζω ήμουν καλός. Στη συνέχεια, δυσκολευόμουν να βρω τους συμπαίκτες μου, αλλά είχα συνηθίσει. Άλλωστε και το πρόβλημα δεν ήταν τόσο έντονο. Όσο, όμως, ανέβαινε το επίπεδο και εξελισσόταν και η νόσος είχα έντονο πρόβλημα. Έτσι, στράφηκα προς τον στίβο. Είχα διαπιστώσει στο σχολείο ότι ήμουν γρήγορος. Έτσι, μία μέρα στο Μπαρουτάδικο στο Αιγάλεω έτρεξα ένα 100άρι όπου ένας προπονητής μου είπε ότι πρέπει να ασχοληθώ”.