Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 δέχθηκα το πιο σημαντικό τηλεφώνημα στη ζωή μου μέχρι σήμερα. Ήταν από το Όραμα Ελπίδας. Το ήξερα, καθώς εδώ και πολλά χρόνια ήταν αποθηκευμένος στο κινητό μου τηλέφωνο ο αριθμός. Για ποιο λόγο; Πριν αρκετά χρόνια είχα συμβάλει μέσω της δουλειάς μου στην εγγραφή εθελοντών δοτών μυελού των οστών και έκτοτε περίμενα πάντοτε κλήση τους. Μάλιστα, ήταν τόση η λαχτάρα μου να γίνω δότρια που έστειλα 2 φορές δείγμα σίελου (η μια φορά αρκεί).

Έπρεπε οπωσδήποτε να βοηθήσω! Τον Σεπτέμβριο ξεκίνησα επίσημα την εκστρατεία ενημέρωσης από το γραφείο μου και όλη η δράση μου τον τελευταίο χρόνο στήριζε συλλόγους που ασχολούνται με τη νόσο του καρκίνου. Πού να ‘ξερα…!

Όταν λοιπόν στις 28 Φεβρουαρίου δέχθηκα το τηλεφώνημα, ήξερα πολύ καλά πως είχε έρθει η ώρα. Δάκρυα, συγκίνηση, ταχυκαρδία, ελπίδα…δημιουργήθηκαν μονομιάς και πριν προλάβω να κλείσω το τηλέφωνο, το νέο είχε φτάσει ήδη στο νοσοκομείο, το πρώτο ραντεβού μου είχε οριστεί. Ξεκίνησα τις εξετάσεις και τόσο άγχος νομίζω πως είχα όταν έδινα πανελλήνιες για να μπω στο πανεπιστήμιο!

Εξετάσεις, έλεγχος ιστοσυμβατότητας… “Βρέθηκε πολύ υψηλή συμβατότητα μυελού των οστών κα Νανούδη. Αν συμφωνείτε, ξεκινάτε”. Ένιωθα πως είχα ξεκινήσει πριν καν δεχθώ τα τηλεφωνήματα.

Ένιωθα την ευθύνη να προσέχω πολύ περισσότερο, όχι για μένα. Αλλά για εκείνη. Για εκείνο το πλάσμα που όταν εγώ ήμουν στην ηλικία του ήθελα να κατακτήσω τον κόσμο. Έκανα αμέτρητα όνειρα, επειδή μπορούσα. Ήμουν υγιής κι αυτό αρκούσε. Κι αυτή; Γιατί το όνειρό της να περιορίζεται στο να ζήσει ακόμη μια μέρα; Είναι τόσο άδικο…

Λίγο καιρό αργότερα και με τη δική μου αγωνία να μεγαλώνει, δέχθηκα τα επόμενα τηλεφωνήματα. Νέες εξετάσεις, ενημέρωση και αγωνία αν θα είμαι τόσο υγιής ώστε να προσφέρω ασφάλεια και για τις δύο μας. Άριστα τα αποτελέσματα και εγώ ένιωθα τόση χαρά και αισιοδοξία!

Οι μέρες πέρασαν και ορίστηκε η ημερομηνία συλλογής. Ξανά εξετάσεις, ξανά ενημέρωση, υπογράφω και ξεκινάμε.

Ξεκινάμε για μια διαδικασία ζωής. Μια διαδικασία που θα σημαδέψει τη δική μου ζωή και θα προσφέρει την ελπίδα για ζωή σε έναν άλλο άνθρωπο. Μου χορηγήθηκε αυξητικός παράγοντας αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων και εγώ ένιωθα ότι μέσα στα οστά μου χτυπάει μια δεύτερη καρδιά! Ξαφνικά, μια δεύτερη καρδιά παλλόταν μέσα μου. Η δική της καρδιά.

4 μέρες κύλησαν ήρεμα, δούλεψα, ήμουν απόλυτα λειτουργική και χρειάστηκε να πάρω μόνο 2 απλά παυσίπονα, κυρίως για προληπτικούς λόγους. 4 μέρες αγωνίας που ειλικρινά από την έγνοια δεν γινόταν να κοιμηθώ. Σαν το άγχος της να ταξίδευε χιλιάδες μίλια και να προσγειωνόταν στο μαξιλάρι μου.

Δευτέρα πρωί, με χαμόγελο και αισιοδοξία ξεκίνησα. Σε όλα τα στάδια στήριγμα-και μεταφορέας- ήταν ο αδερφός μου, Στέλιος. Αυτή τη φορά όμως συντροφιά μου ήταν η φίλη μου Δέσποινα (την ημέρα μάλιστα των γενεθλίων της) και οι σκέψεις της οικογένειας και των φίλων μου. Εξετάσεις, τελικό οκ και ξεκινάμε.

Στην αναμονή παντού τριγύρω άνθρωποι που έχουν νοσήσει, οι συνοδοί τους και μια κυρία που στο άκουσμα της λέξης “δότρια” ξεσπάει σε λυγμούς. “Η δότρια μυελού για τον σύζυγο μου, είναι πλέον το 3ο μας παιδί. Δεν την ξέρουμε αλλά την θεωρούμε μέλος της οικογένειας μας”. Κάπου εκεί ήρθαν και τα δικά μου δάκρυα…

Ξεκινάμε. Τα δύο μου χέρια ήταν εκεί, ακίνητα για να προσφέρουν αυτό το δώρο που μια άγνωστη κοπέλα σε μένα είχε ανάγκη. Το αίμα μου έφευγε από το δεξί μου χέρι, επεξεργαζόταν σε ένα μηχάνημα και επέστρεφε στο αριστερό μου χέρι. Πολλοί με ρωτάνε αν υπήρχε πόνος. Μόνο όσο κρατάει το τσίμπημα μιας βελόνας. Μια στιγμή που προσφέρει μια ζωή!

Πέρασαν 4 ώρες. 4 ώρες αισιοδοξίας! Το προσωπικό του νοσοκομείου ήταν ο, τι καλύτερο θα μπορούσε να μου τύχει. Άνθρωποι χαρούμενοι, ευγενικοί, αισιόδοξοι, πρόθυμοι να βοηθήσουν να φτάσουμε στον επιθυμητό στόχο. 4 ώρες μετά και η αγωνία κορυφώνεται. Την στιγμή που αποσυνδέθηκα από το μηχάνημα τα δάκρυα ξαναήρθαν. Τι συγκίνηση, τι ελπίδα να στείλω ως εκεί; Και ξανά αγωνία. Τι θα δείξει ο έλεγχος; τα καταφέραμε;

20 λεπτά αργότερα χτυπάει το τηλέφωνο και οι νοσηλεύτριες ξεσπούν σε γέλια και φωνές. Όχι μόνο τα καταφέραμε, αλλά ξεπεράσαμε κάθε προσδοκία! Ξέρετε, το να αγκαλιάζεις ανθρώπους που γνώρισες μόλις 4,5 ώρες πριν και να κλαις….ε δε συμβαίνει και συχνά! Αλλά εμείς, το νιώσαμε και με το παραπάνω!

Έφυγα από το νοσοκομείο με μια ψυχή ανάλαφρη, την ώρα που έβλεπα το ψυγειάκι που θα μετέφερε το αίμα μου να καταφθάνει. Ήμουν σίγουρη ότι θα ταξίδευε σε καλά χέρια. Και θα έφτανε σε άγια χέρια. Είχε μακρινό ταξίδι να κάνει, να πάει σε μια χώρα που δεν θα επισκεπτόμουν ποτέ στη ζωή μου. Έριξα ένα χαμόγελο μπροστά από το εκκλησάκι του νοσοκομείου, η προσευχή στην Αγία Υπομονή είχε εισακουστεί. Μπορεί να μην μιλάμε την ίδια γλώσσα, να μην πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, αλλά η προσευχή δε γνωρίζει σύνορα, χρώματα και διαφορετικούς θεούς. Φτάνει εκεί που θέλεις.
Λίγες μέρες μετά και δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω! Κοιμήθηκα ήρεμη το βράδυ και κάθε βράδυ που ακολούθησε. Και δεν σταματώ να το ανακοινώνω. Να ενημερώνω. Να ελπίζω. Να αισιοδοξώ! Να ονειρεύομαι μια υγιή ζωή για αυτό το κορίτσι που νόσησε από λευχαιμία και που δεν ξέρω αν θα γνωρίσω ποτέ. Για αυτή την κοπέλα που μέσα της ρέει κάτι δικό μου, το αίμα μου. Αν αυτό μπορούσε να αναλυθεί διαφορετικά, θα μετέφερε και ένα μήνυμα “Μην τα παρατάς, είμαι εδώ για εσένα, για να ονειρεύεσαι και πάλι”.

Δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη ευλογία. Δεν ξέρω αν θα το ζήσω ξανά. Ή μάλλον θα το ξαναζήσω αν καταφέρω να λάβω μια επιστολή σε μια εντελώς άγνωστη γλώσσα, από έναν πολύ μακρινό προορισμό σε λίγα χρόνια που θα λέει: “Τη νικήσαμε τη λευχαιμία. Είμαι εδώ. Το αίμα μας είναι εδώ, δεν τα παράτησε. Ονειρεύεται, ονειρεύομαι και ελπίζω”.

Μέχρι στιγμής εγγεγραμμένοι εθελοντές δότες είμαστε 85.000 και συμβατοί μόλις 56. Ίσως εσείς καταφέρετε να είστε οι επόμενοι.

Γίνετε εθελοντές δότες Μυελού των Οστών, μην διστάζετε. Θα το έκανα ξανά και ξανά και ξανά.
Με όλη μου την ψυχή. Για να παραμείνει ζωντανή μία ακόμη ψυχή.

https://www.facebook.com/anna.nanoudi/posts/10157121645625900