Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Ένα σπίτι γεμάτο από χρώματα και ζωγραφιές. Ένα σπίτι, γεμάτο μελωδίες. Η ζωή της, θα μπορούσε να είναι ταινία στον κινηματογράφο. Κι όχι, δε μιλάμε για την Ωκεανίδα Νεφέλη, τη θεά της φιλοξενίας, αλλά για τη δικιά μας Νεφέλη… αυτήν που οι μοίρες, την σκέπασαν για χρόνια με το πέπλο της σιωπής, όσο κι αν αυτή, τις μάγεψε, με τη φωνή της …

Για το κορίτσι με τα χρυσά μαλλιά και τα καταγάλανα μάτια… που μέσα από το διαπεραστικό βλέμμα της και την αγγελική φωνή της, σε ταξιδεύει στο δικό της μαγικό κόσμο… σ’ αυτόν των δικών της αγγέλων και της παντοτινής αθωότητας… Ένα ιατρικό λάθος και μία λοίμωξη, κατέστρεψαν το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου της, και τη βύθισαν για χρόνια στη σιωπή…

Η Νεφέλη της σιωπής, πια, για χρόνια μιλούσε ΜΟΝΟ μέσα από τα τραγούδια της, με αποτέλεσμα σήμερα να μπορεί να προφέρει λέξεις αλλά και κάποιες προτάσεις… Ίσως να μην έχει εξολοκλήρου, την ικανότητα να αντιλαμβάνεται, τι συμβαίνει στον έξω κόσμο, διαθέτει όμως το χάρισμα, να σε μεταφέρει, στο δικό της, μελωδικό κόσμο…

«Όταν η Νεφέλη, ήταν ακόμα στην κοιλιά μου, ανάλογα με τη μουσική, που έπαιζα μπορούσα, να ξεχωρίσω αν της άρεσε μία μελωδία ή όχι, όταν δεν της άρεσε κάτι, κλωτσούσε, όταν πάλι της άρεσε, ήταν ήρεμη. Μετά τη γέννηση της, χρησιμοποίησα πάλι την ίδια τακτική και μέσα από τη μουσική, την ηρεμούσα.

Όταν η Νεφέλη, έγινε δεκαοκτώ μηνών, την είχα μαζί μου στο ωδείο, και μία μέρα, μέσα σε μία τάξη σολφέζ με παιδιά ηλικίας οκτώ με δέκα ετών είχα την πρώτη μου μεγάλη έκπληξη. Τα παιδιά άκουγαν πρώτα το κομμάτι και μετά το τραγουδούσαν πίσω. Ανάμεσα στις φωνούλες των παιδιών άκουσα μία τέλεια ερμηνεία. Σταμάτησα και ρώτησα, «παιδιά, ποιανού ήταν αυτή η ερμηνεία;» κανένα παιδί, δεν απάντησε κι έτσι στα πολλά καταλάβαμε ότι ήταν της Νεφέλης. Κι εκεί ανακάλυψα, ότι το παιδί, γεννήθηκε με ταλέντο.

Δύο με τριών ετών, η Νεφέλη έπαιζε πιάνο. Τραγουδούσε κι έπαιζε τα δικά της κομματάκια, ότι άκουγε, το καταχωρούσε στη μνήμη της και το ερμήνευε. Σε ηλικία, τεσσάρων ετών, η Νεφέλη διαγνώστηκε με όγκο, ο οποίος προερχόταν από σύνδρομο οζώδους σκλήρυνσης, μία γενετική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από πολλαπλούς καλοήθεις όγκους, είτε στον εγκέφαλο, είτε σε άλλο μέρη του σώματος”, εξομολογείται η μητέρα της Νεφέλης, Κατερίνα Αντωνίου…

Και συνεχίζει: «Η Νεφέλη, είχε την ατυχία, τον όγκο να τον φέρει στον εγκέφαλο, και σε σημεία τα οποία μεγάλωναν. Τότε την προλάβαμε, στο τσακ. Φεύγουμε για το εξωτερικό, κάνει την επέμβαση, επιστρέφουμε στην Κύπρο και η Νεφέλη επανέρχεται, σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα στην τότε ζωή της, αν εξαιρέσουμε τα επεισόδια επιληψίας, που τις είχαν φέρει κάποιες δυσκολίες στην καθημερινότητα της.

Στα έξι, της χρόνια, κατάφερε να αντιμετωπίσει, τον κάθε «δράκο» που συνάντησε στο διάβα της και μέχρι τα εννιά της, είχε διαπρέψει, στη μουσική, στο τραγούδι, στο θέατρο, στο χορό, στη ζωγραφική… Η Νεφέλη, ήταν πολυτάλαντη. Αυτή, ήταν η ζωή της. Ήταν, από πολύ μικρή, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι να διαβάζει παραμυθάκια, και να παίζει θέατρο. Πραγματικά, δεν ξέρω, που θα έφτανε σήμερα, αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, γι αυτήν…

Στα εννέα της, χρόνια, μεγαλώνει ο επόμενος όγκος κι έτσι μεταβαίνουμε στην Αγγλία, για επέμβαση. Γίνεται το χειρουργείο και μια βδομάδα μετά, ένα ιατρικό λάθος, κι ένας ιός που οι γιατροί δεν αντιληφθήκαν, την «έριξαν» σε σπασμούς και μέσα απ’ αυτό προήλθε εγκεφαλικό επεισόδιο. Ένα μήνα, βρισκόταν διασωληνωμένη, όπου μέσα σ’αυτόν τον μήνα, οι γιατροί ακόμα δεν είχαν αντιληφθεί το πρόβλημα της.

Οι ώρες, που την άφησαν χωρίς τη σωστή περίθαλψη, της προκάλεσαν σχεδόν ολική καταστροφή στο ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου της. Η δεξιά της, μεριά ήταν εντελώς παράλυτη. Ξεκίνησε σιγά, σιγά το πόδι της να επανέρχεται, γι αυτό και περπάτησε σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα, στους τρείς μήνες δηλαδή, είχε ξεκινήσει να περπατάει. Το χέρι της, δεν επανήλθε ποτέ.

Τώρα τι γίνεται, με την ομιλία… Όταν ήταν διασωληνωμένη και σε κόμμα, της είχα αγοράσει δύο εντελώς καινούργια cd από δύο αγαπημένους της καλλιτέχνες , Μάριο Φραγκούλη και Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Όταν ξύπνησε , άρχισε να μουρμουρίζει τις μελωδίες τους, το ένα μετά το άλλο. Όταν το αντιλήφθηκα, είπα στον εαυτό μου, ‘ Θεέ μου ευχαριστώ. Αυτό που αγαπά πιο πολύ δεν της το στέρησες, και φαίνεται να υπάρχει ακόμη μνήμη…’ .

Τουλάχιστον έχω μία βάση να στηριχτώ για να την βοηθήσω και ίσως και να τα καταφέρουμε να επανέλθει. Τότε, ακόμα είχα την ελπίδα ότι θα είχε πλήρη αποκατάσταση από το εγκεφαλικό, κάτι όμως που δεν έγινε. Μετά το κέντρο αποκατάστασης, ξεκίνησε μουσικοθεραπεία. Ερχόταν μαζί μου, στη σχολή, παρά το ότι δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει, ούτε και να κάνει κάτι.

Άρχισε να μαθαίνει λέξεις από τα τραγούδια, μαθαίναμε κάθε στίχο λέξη με λέξη και για να ολοκληρώσει, ένα στίχο χρειάστηκαν τρία χρόνια και για να μάθει ένα ολόκληρο τραγούδι, χρειάστηκαν πέντε χρόνια», λέει συγκλονίζοντας, η μητέρα της Νεφέλης…

Σημειώνει: «Σήμερα, η Νεφέλη λέει λέξεις, μπορεί να σου δώσει κάποιες απαντήσεις, ποτέ όμως δεν θα σου απευθύνει το λόγο… Μέχρι και πριν από δύο χρόνια περίπου, μιλούσε ΜΟΝΟ μέσα από το τραγούδι, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί… Για χρόνια ήταν βυθισμένη στη σιωπή της, χωρίς να μπορεί να σου δώσει έστω και μία απάντηση.

Αυτή τη στιγμή, η Νεφέλη, χάρη στις προσπάθειες και στους δασκάλους της, παλιούς και καινούργιους, τραγουδά άριες από κλασσικά τραγούδια σε ιταλικά και λατινικά, τραγουδά έντεχνα, λαϊκά, ποπ ακόμη και τζαζ τραγούδια . Όταν ακούει ένα δίσκο, έχει την ικανότητα να τον μαθαίνει από το πρώτο, μέχρι το τελευταίο κομμάτι και να θυμάται όχι μόνο τους στίχους αλλά και την κάθε νότα και να ερμηνεύει τα πάντα.

Η Νεφέλη, δε μαθαίνει τραγούδια αλλά δίσκους και κανένας από μας μέχρι τώρα, δεν έχει καταφέρει να καταλάβει, το πώς τα μαθαίνει, αφού ο εγκέφαλος της έχει υποστεί τόση ζημιά που δεν μπορεί να μιλήσει, να διαβάσει να γράψει αλλά όμως έχει μουσική φωτογραφική μνήμη και θυμάται τα πάντα. Μαθαίνει την μουσική για καινούργια τραγούδια μέσα σε λεπτά. Τα λόγια μας δυσκολεύουν λίγο αλλά βρήκαμε τρόπο να τα μαθαίνουμε κι αυτά…

Το μεγαλύτερο μάθημα, που μου έδωσε η Νεφέλη, είναι ο διαρκής αγώνας της, δε σταματάει στιγμή να παλεύει για τα θέλω της. Δεν τα παρατάει ποτέ. Αυτή η δύναμη, της ψυχή της. Καταβάλλει τόσο μεγάλη προσπάθεια, όταν θέλει κάτι, που δεν περιγράφεται… Θέλει να μάθει ένα τραγούδι; Θα το κάνει τώρα. Και δε θα σταματήσει μέχρι να το τελειοποιήσει. Και μέσα, από αυτή της , τη δύναμη, από αυτό της πάθος, βρήκα κι εγώ το κουράγιο, να τη βοηθήσω στο να αναπτύξει τις ικανότητες της, γιατί διαθέτει πολλές…

Σκέψου, ότι έχει τύχει αρκετές φορές μάλιστα, να διορθώσει, μουσικό, να τον κοιτάξει και μέσα από τις δικές της, νότες να του δώσει τη σωστή γέφυρα.

Η μουσική, την έφερε και πιο κοντά στον κόσμο. Δεν την «φοβούνται». Πριν το τραγούδι, η Νεφέλη, έβλεπε τον κόσμο, τον αγκάλιαζε, γιατί αυτός είναι οχαρακτήρας της, από μικρό παιδί, και κάποιοι έβλεπες ότι έτρεφαν ένα φόβο προς το πρόσωπο της… από τη μέρα που άρχισε να τραγουδά όμως, ο κόσμος την έμαθε και την αγάπησε”…

Προσθέτει: “Το πιο δύσκολο κομμάτι, ήταν να καταφέρω να αποδεχτώ το τι είχε συμβεί στη Νεφέλη. Τα δύο πρώτα χρόνια, ήταν πολύ δύσκολα. «Κλονίστηκε» η οικογένεια μας. Έμεινα μόνη μου, με δύο παιδία και με ένα κεφάλι κατακλυσμένα κι αναπάντητα γιατί… «Γιατί, να συμβεί; Γιατί, στο παιδί μου; Γιατί , σε μένα;» Στα δύο χρόνια, συνειδητοποίησα, ότι τα δικά μου, γιατί, κι ο δικός μου πόνος, δε βοηθούσε το παιδί μου… όφειλα να μαζέψω τα κομμάτια μου, για να μη «ματώσω» το παιδί μου άλλο… Μπορεί η Νεφέλη, να μην είναι το παιδί του πριν, αλλά είναι η ίδια… Είναι το ίδιο παιδί…

Σκέφτηκα, επίσης, ότι ίσως η Νεφέλη , αποτελέσει παράδειγμα και για άλλα παιδιά. Να ανακαλύψουν, δηλαδή αυτό που αγαπούν, όποιος και να είναι ο δικός τους δύσβατος δρόμος. Αναπηρία, δε σημαίνει ανικανότητα. Χρησιμοποιούμε τον όρο, ειδικές ικανότητες, γιατί αυτά τα παιδιά, διαθέτουν τόσες άλλες ικανότητες, πολύ περισσότερες από εμάς… Κι αυτό το βλέπω, μέσα από τη Νεφέλη…. Στον τομέα που ανέπτυξε την ικανότητα της, είναι μοναδική.

Είμαι πολύ περήφανη για το παιδί μου, ποτέ δε ντράπηκα γι αυτό, ακόμα και τις στιγμές που ίσως να ήρθαμε και οι δύο σε δύσκολη θέση, λόγω της μειωμένης αντίληψης της.. Και τις στιγμές, που πολλοί έκλειναν τις πόρτες τους, μπροστά στη Νεφέλη, πριν ανοίξει, ο Σταύρος Σιδεράς, τη δικιά του, επέμενα ακόμη περισσότερο στο να της δοθεί το βήμα, η ευκαιρία, στο να ξετυλίξει το ταλέντο της και ανοίξει τα λαβωμένα φτερά της…

Αν δεν ζήσεις, το πρόβλημα μέσα στην οικογένεια σου, δεν το βλέπεις. Του γυρνάς , την πλάτη. Αυτό έκανα κι εγώ στο παρελθόν. Φοβόμουνα, να το πλησιάσω. Τώρα, όχι μόνο το πλησιάζω αλλά το αγκαλιάζω και βλέποντας άλλα παιδιά, με περισσότερα προβλήματα υγείας, είπα «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ, που τουλάχιστον το πρόβλημα του παιδιού μου, είναι μόνο αυτό»… Δε θα σου κρύψω, ό, τι όταν η Νεφέλη, έπρεπε να ενταχθεί, σε ίδρυμα με παιδιά, με ειδικές ικανότητες, εκεί έπαθα το πρώτο μεγάλο σοκ.

Ήταν λες, και έπρεπε να «μεταφερθούμε», σε έναν άλλο κόσμο, σε έναν παράλληλο που εμείς δεν γνωρίζαμε. Για μέρες και για νύχτες ολόκληρες, αναρωτιόμουν «που είμαστε», «πως βρεθήκαμε, εδώ;»… Στην πορεία κατάφερα, να αποδεχτώ ότι αυτός είναι πλέον ο κόσμος μας και αποφάσισα να τον κάνω καλύτερο, για το παιδί μου… Μέσα από τη Νεφέλη αυτοβελτιώθηκα, πλέον αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την κάθε στιγμή. Κι έτσι, αντιλήφθηκα, ότι δεν υπάρχουν δυο διαφορετικοί κόσμοι αλλά ένας… Το μυαλό, το δικό μας μόνο τους, τους ξεχωρίζει… ίσως γιατί δεν μπορούμε να διακρίνουμε τις ικανότητες των παιδιών.. μπορεί το παιδί μου, να μη μπορεί να μιλήσει, ,να γράψει, να αντιληφθεί, έχει όμως το δικό της χάρισμα…. μπορεί μέσα από τη σιωπή της, να τραγουδήσει… χωρίς κανείς να έχει ακόμη αντιληφθεί το πώς…»

Σημείωση: «Χάρη στη Νεφέλη Αντωνίου, δημιουργήθηκε το «Χάρισμα», από τη μητέρα της Κατερίνα Αντωνίου, μια καλλιτεχνική στέγη για όλα τα παιδιά με ειδικές ικανότητες… ένα κέντρο καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων για παιδιά με ειδικές ικανότητες…Μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους…. Στόχος του συνδέσμου, είναι το βήμα των παιδιών αλλά και η επανένταξη τους, ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας, το νόμιμο δικαίωμα τους… «Ένας δύσκολος στόχος αλλά όχι ακατόρθωτος, εν οπλιστείς με αγάπη, θέληση, υπομονή και επιμονή…»