Ως αναπηρία ορίζετε η μη αρτιότητα του ανθρώπου είτε σωματική είτε νοητική.

Η αναπηρία ενός ατόμου συνεπάγεται την ανικανότητα του να διατελέσει διαδικασίες της καθημερινότητας, τις ειδικές ανάγκες όπου έχει για να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του και βέβαια την μειονεκτικότητα αυτού έναντι των υπολοίπων ατόμων οι οποίοι είναι άρτιοι.

Η αναπηρία μπορεί να είναι μόνιμη ή προσωρινή. Η μόνιμη αναπηρία είναι αυτή η οποία δεν επιδέχεται πλήρης ίασης και προσωρινή αυτή η οποία με θεραπευτικά μέσα το άτομο αποχαρακτηρίζετε από την αναπηρία του.

Η αναπηρία μπορεί να είναι εκ γενετής  αλλά και επίκτητη (π.χ. κατόπιν τροχαίου ή εργατικού ατυχήματος, αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου, κακοήθειας)

«Όλοι είμαστε εν δυνάμει υποψήφιοι μόνιμα ή προσωρινά ανάπηροι»

Η κινητική αναπηρία μπορεί να προέρχεται από το μυοσκελετικό σύστημα, από το περιφερικό ή κεντρικό νευρικό σύστημα ή και να συνδυάζεται  και με άλλη αναπηρία όπως η τυφλότητα και η διανοητική καθυστέρηση.

Ως φυσιολογία και ανατομία η κινητική αναπηρία έχει τους ίδιους χαρακτήρες σε όλον τον κόσμο. Την έκφραση της κινητικής αναπηρίας την διαμορφώνει ο πολιτισμός της κοινωνίας όπου διαβιώνει ο ανάπηρος.

Η ποιότητα της καθημερινότητας της ζωής ενός κινητικά ανάπηρου στην Ελλάδα είναι σαφώς υποδεέστερη σχετικά με την αντίστοιχη ζωή του ιδίου αναπήρου στην Σκανδιναβία

«Ο κινητικά ανάπηρος απαιτεί την υποστήριξη της κοινωνίας γιατί θέλει να αντιμετωπιστεί ως ίσος προς ίσον»

Η διαφορά επικεντρώνεται στην ικανότητα της κοινωνίας να προσαρμοστεί στις ειδικές ανάγκες του κινητικά αναπήρου και να του αποδώσει την πλήρωση της μειονεξίας του.

«Η κοινωνική μειονεξία είναι η έκφραση των μειονεκτημάτων ενός αναπήρου όπου διαμορφώνονται από την κοινωνική συμπεριφορά»

Τα προβλήματα τα οποία εντοπίζονται στη ελληνική κοινωνία στην συνύπαρξή της με τους κινητικά αναπήρους είναι η στέρηση του κοινωνικού κράτους, της υγειονομικής περίθαλψης, της ψυχολογικής υποστήριξης και της εκπαίδευσης. Επίσης η αδυναμία πρόσβασης στην αγορά εργασίας  όπου συνεπάγονται οικονομικά προβλήματα με αρνητική επίπτωση στην κοινωνική υπόσταση.

«Η λύση στο πρόβλημα της κοινωνικής μειονεξίας του αναπήρου είναι η προσαρμογή του κοινωνίας στις ιδιαιτερότητες του αναπήρου»

Απαραίτητη είναι η καταγραφή των κινητικά αναπήρων ανά περιοχές, περιφέρειες και στο σύνολο της χώρας με ποιοτικά και τοπογραφικά χαρακτηριστικά. Στην συνέχεια η καταγραφή των αναγκών τους και με συνυπολογισμένη την οικονομική δυνατότητα  του κοινωνικού κράτους να κατατεθεί σχέδιο ανακούφισης και προαγωγής της κοινωνικής μειονεξίας.

Σημαντικός είμαι ο ρόλος κοινωνικών ομάδων (Μ.Κ.Ο., σύλλογοι και σωματεία) όπου με την ευέλικτη παρουσία τους μπορούν να καλύψουν επιμέρους αδυναμίες του κοινωνικού κράτους.

«Για τους γραφειοκράτες το άλλοθι για την ανεπάρκεια του κοινωνικού κράτους είναι το κόστος. Στην πραγματικότητα είναι η έλλειψη κουλτούρας και η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο»

Στόχος της κοινωνίας θα πρέπει να αποτελέσει η πρόληψη της αναπηρίας (π.χ. προγεννητικοί έλεγχοι, αυστηρή τήρηση του κ.ο.κ. και κανόνων ασφαλείας στην εργασία), η μείωση της αναπηρίας (π.χ. κέντρα αποκατάστασης), ένταξη του αναπήρου στη παραγωγικότητα (εργασία, δημιουργία οικογένειας, κοινωνική δράση)

«Κοινωνικό αντανακλαστικό θα πρέπει να αποτελέσει η πληροφόρηση και η εκπαίδευση της κοινωνίας αλλά και των αναπήρων με στόχο την αγαστή συμβίωση »

 

Χιώτης Ν. Ιωάννης

Χειρουργός Ορθοπεδικός

3η  Ορθ. Κλινική Νοσοκ. Υγεία