Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Αγάπη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πλήρης αποδοχή, του ενός για τον άλλον… Η συνάντηση δύο ψυχών που δέχονται πλήρως το σκοτάδι και το φως του άλλου… άνθρωποι που φίλησαν κι αγκάλιασαν ακόμη και τον τελευταίο δαίμονα, που κουβαλούσε ο άλλος… Κι όταν η ζωή, τους έφερε καταιγίδες, αυτοί ένωσαν κι έσφιξαν τα χέρια και χόρεψαν με όλη τη δύναμη τους, το χορό της βροχής…

Κάπως έτσι, μοιάζει κι η ιστορία, του Γιάννη και της Δέσποινας ή της Δέσποινας Νταγκίνη και τους Γιάννη Ακουμιανάκη…

«Η δίκη μας ιστορία,  ξεκινάει από τη «Γυμναστική Ακαδημία» όπου σπουδάζαμε κι οι δυο.  Γνωριστήκαμε μέσω κοινών φίλων,  όπου μας έλεγαν, στον έναν για τον άλλο, ενώ  εμείς οι ίδιοι δεν είχαμε  ακόμη γνωριστεί. Η Δέσποινα αυτό,  ο Γιάννης το άλλο, αλλά εμείς ποτέ δεν είχαμε βρεθεί. Όταν  επιτέλους, γνωριστήκαμε ήταν σαν να γνωριζόμασταν, ήδη μια ζωή. Κι από τότε δεν χωρίσαμε. Παντρευτήκαμε και μετά από μερικά χρόνια ,  αποκτήσαμε κι ένα υπέροχο κοριτσάκι,  την Αργυρούλα μας. Ένα ατύχημα, που συνέβη στον Γιάννη, ήρθε και  μας άλλαξε ριζικά τη ζωή. Ο κόσμος όλος,  ήρθε τούμπα. Ήταν , ό, τι πιο δύσκολο,  είχαμε αντιμετωπίσει μέχρι τότε», εξομολογείται η Δέσποινα Νταγκίνη…

Και συνεχίζει, «έπρεπε και  να συνειδητοποιήσουμε, το τί είχε συμβεί και να προχωρήσουμε και τη ζωή μας. Τα πράγματα, όμως,  πλέον δεν γινόντουσαν όπως πριν. Όλα ήθελαν περισσότερη προσπάθεια. Υπήρξαν στιγμές με πολλές εντάσεις λόγω των νέων συνθηκών διαβίωσης αλλά  και για το πως θα πορευτούμε στη ζωή μας. Ταυτόχρονα όλο αυτό μας έδενε κάθε μέρα και  πιο πολύ, μας έκανε πιο δυνατούς κι αυτό οφείλεται στην αγάπη,  που είχε ο ένας για τον άλλο. Το μεγαλύτερο μας όπλο, σε όλο αυτό, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η αγάπη μας, η πίστη μας στον Θεό , το παιδί μας και βεβαίως, η αγάπη μας για τη ζωή..

Εξάλλου, αγάπη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά να νοιάζεσαι, για τον άνθρωπο σου.  Να τον βλέπεις να χαμόγελα και να χαμογελάς , να τον βλέπεις να πονά και να πονάς μαζί του.

Αυτό που μας δίδαξε, η δική μας περιπέτεια,  είναι ό, τι τίποτα στην ζωή μας δεν είναι δεδομένο. Η  αναπηρία είναι επίκτητη.  Κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την αρτιμέλεια. Κι αν το σκεφτούμε αυτό,  πολλά πράγματα θα βελτιωθούν. Πολλές φορές,  φώναξα γιατί.  Πολλές φορές έκλαψα.  Πολλές φορές κοιμήθηκα ψελλίζοντας αυτή,  τη λέξη αλλά πλέον έχω την απάντηση… Γιατί όχι σε εμάς;  Τι είμαστε εμείς ; Και ποιος θα μπορούσε να μου δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα; Κανείς!!!»

Ο Γιάννης εξομολογείται, «ποτέ δεν είπα γιατί, από την πρώτη μέρα, από τη στιγμή που ήμουν ξαπλωμένος στο δρόμο. Όλα πιστεύω,  γίνονται για κάποιο λόγο. για κάποιο σκοπό! Και θεωρώ πως ο Θεός,  δεν σου στέλνει παραπάνω απ’  όσα μπορείς να αντέξεις. Ίσως σκληρό αλλά αληθινό».

Κι η Δέσποινα, προσθέτει: «Το ευχαριστώ είναι μια λέξη, που τη λέμε πολύ συχνά κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τί πιο όμορφο να ευχαριστείς,  Τον Θεό,  που σου επιτρέπει , να ξυπνάς κάθε πρωί; Να βλέπεις και να φιλάς τα αγαπημένα σου πρόσωπα…  Το ευχαριστώ,  επίσης το λέμε  και σε αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας, που μας στηρίζουν και που μας αγαπάνε! Κι αυτό νομίζω, πως θα  πρέπει να κάνουμε όλοι…

Η αντιμετώπιση της αναπηρίας στην Ελλάδα,  βρίσκεται σε πολύ πρώιμο στάδιο.

Σε μια χώρα όπου ο καθένας βλέπει πως θα βολευτεί , πως θα κάνει την δουλειά του,  πιο εύκολα και πιο γρήγορα…  Δεν μπορούμε,  να ζητάμε να υπάρχει σεβασμός προς τα άτομα με αναπηρία και προς τις ανάγκες τους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά..  Όταν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για άτομα με αναπηρία (  τα περισσότερα από τα  μισά μαγαζιά δεν θα έπρεπε να έχουν άδεια λειτουργίας) όταν οι θέσεις, παρκαρίσματος για παράδειγμα  είναι πιασμένες,  από μη αναπηρικά αυτοκίνητα , μόνο και μόνο για να  είναι πιο κοντά στην είσοδο..  Τι να πεις;

Κι εάν πεις και κάτι βρίσκεις και τον μπελά σου.  Εμείς , το σκεφτόμαστε να πάμε κάπου που δεν έχουμε ξαναπάει , σε κάποιο μαγαζί για διασκέδαση ή σε κάποιο ξενοδοχείο για διακοπές χωρίς να  το ξέρουμε ή αν  δεν πάρουμε πληροφορίες τηλεφωνικά για βασικά πράγματα.  Εν μέρει βέβαια,  φταίμε κι εμείς,  τα άτομα με αναπηρία .

Υπάρχουν πολλά άτομα με αναπηρία , τα οποία δεν έχουν βγει από το σπίτι τους για χρόνια.  Κι αυτό είναι , ένα από τα πράγματα που θέλουμε να προωθήσουμε. Η ζωή,  δεν τελειώνει μετά από ένα ατύχημα.  Βγες έξω και ζήσε».

Και συμπληρώνει, «εννοείται πως κι εμείς,  έχουμε βιώσει ρατσισμό. Το θέμα είναι εσύ, αν  τον δέχεσαι.  Καταφέραμε με τα χρόνια , να μη μας επηρεάζει ψυχολογικά.  Ίσα –  ίσα πολλές φορές, με την συμπεριφορά μας και την αντιμετώπιση μας, αντιθέτως οι άλλοι  νοιώθουν άβολα κι όχι εμείς.

Στα ζευγάρια που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις θα θέλαμε να τους πούμε να έχουν αγάπη μεταξύ τους. Να σκέφτονται πως θα ήθελε εκείνος ή εκείνη να τους φέρονται εάν ήταν στη θέση του/της και να φερθούν ανάλογα. Να οπλιστούν με υπομονή , επιμονή και να παλεύουν μαζί,  για όλα. Τίποτα,  δεν έχει τελειώσει. Θα μάθουν, να κάνουν , τα ίδια πράγματα αλλά με άλλο τρόπο.  Ίσως λίγο πιο δύσκολα,  ίσως λίγο πιο χρονοβόρα, αλλά όλα γίνονται. Να βγουν έξω,  να ζήσουν και πάνω από όλα να αποδεχθούν τη νέα τους κατάσταση. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό,  τόσο καλύτερα για αυτούς…»