Είκοσι πέντε χρόνια πριν γεννήθηκε ένα κορίτσι… Ένα κορίτσι που έμελλε χρόνια μετά να παρουσιαστεί μέσα από τη μικρή οθόνη, παραλαμβάνοντας το βραβείο «Εις μνήμην Άντη Χατζηκωστή», ως το πρώτο άτομο με Σύνδρομο Down στην Κύπρο που φοιτά σε πανεπιστήμιο. Το όνομά της είναι Ελένη.
Πρόκειται για ένα πλάσμα που με την πρώτη ματιά σε κερδίζει. Από παιδί έμαθε πολλά. Έμαθε να παίζει πιάνο, να τραγουδά, έκανε και μαθήματα χορού (αδυναμία της είναι το ζεϊμπέκικο), έμαθε να αγαπά τη ζωή, μα πάνω απ’ όλα να αγαπά τα πάντα γύρω της και πιο πολύ τους ανθρώπους. Στο τρίτο χτύπημα απαντά.
Κλείσαμε το τηλέφωνο και η μία σκέψη διαδεχόταν την άλλη. Καταιγισμός ερωτήσεων μέσα στο μυαλό μου… Πώς ένιωσαν όταν έμαθαν ότι το παιδί τους είχε Σύνδρομο Down; Ποιες οι πρώτες σκέψεις; Ποια τα συναισθήματά τους όταν αντίκρισαν για πρώτη φορά τα μάτια του παιδιού τους; Η Ελένη μεγάλωσε με αγάπη, πολλή αγάπη, και αυτό φαίνεται από το πώς την κοιτάζουν οι γονείς της, από το πόσο τη φροντίζουν, από το βλέμμα τους όταν την κοιτάζουν!
«Δεν μας ένοιαξε»
Με υποδέχτηκαν στο σπίτι τους λίγο αγχωμένοι. Άνθρωποι ταπεινοί, χαμηλών τόνων, με καθάριο βλέμμα. «Όταν πήγα πρώτη φορά νηπιαγωγείο υπήρχε ένα παιδάκι που έκλαιγε εκεί στην πόρτα. Τότε πήγα και του είπα, «Παιδάκι, μην κλαις. Και το παιδάκι σταμάτησε να κλαίει», μου διηγείται η Ελένη και ένα χαμόγελο έρχεται να σπάσει τον πάγο μεταξύ μας.
«Πώς αποφάσισες ότι θα σπουδάσεις και μάλιστα νηπιαγωγός;» τη ρωτάω. Εκείνη συνεχίζει να με παρατηρεί. Πρώτη φορά κάποιος δημοσιογράφος εισβάλλει στον χώρο της, και προσπαθεί να νιώσει άνετα πριν ξεκινήσει για τα καλά η κουβέντα μας. «Πάντα αγαπούσα τα παιδιά», μου λέει. «Είναι αλήθεια αυτό. Η Ελένη μας αγαπά πολύ τα μωρά και πάντα προσπαθούσε να είναι κοντά τους και πάντα είχε μια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους», εξηγεί η μητέρα της. «Αλήθεια, πώς είναι να μαθαίνεις ότι το παιδί σου γεννιέται με Σύνδρομο Down;» διερωτώμαι. «Εγώ επίτηδες δεν έκανα την προγεννητική εξέταση. Θεώρησα ότι το σημαντικό είναι να δώσουμε αγάπη στο παιδί μας. Έτυχε να γεννηθεί με ένα έξτρα χρωμόσωμα, όμως αυτό δεν μέτρησε στο αν θα αγαπάμε ή όχι το παιδί μας».
Καθώς μου μιλούν, η Ελένη αγγίζει το χέρι της μητέρας της. «Το σοκ σαφώς και ήταν μεγάλο, ωστόσο ξεκινήσαμε από νωρίς να δίνουμε στην Ελένη όλα τα εφόδια. Ξεκίνησε αμέσως λογοθεραπεία, εργοθεραπεία και φυσιοθεραπεία». «Φυσιοθεραπεία ξεκίνησε διότι είχε ένα πρόβλημα με τα πόδια της», αναφέρει ο πατέρας της. Τη φυλάνε και οι δύο τους σαν κόρη οφθαλμού. Μοναχοπαίδι, μα η φωνή και το γέλιο της γεμίζουν το σπίτι.
«Όταν αντιληφθήκαμε πως είχε την ικανότητα να διαβάζει και να εξελίσσεται, αποφασίσαμε πως έπρεπε να της δώσουμε όλα τα εφόδια για να έχει μια κανονική ζωή. Ξεκίνησε πιάνο και λίγα χρόνια μετά χορό», διηγείται ο πατέρας της, ο κ. Μιχάλης. «Ήταν καλή μαθήτρια, γι’ αυτό και έμενε στην τάξη πολλές φορές και παρακολουθούσε κανονικά τα μαθήματά της, παρόλο που είχε συνοδό που την έπαιρνε από την τάξη για να της καλύψει τυχόν κενά. Υπήρχε ανασφάλεια όταν έμενε στην τάξη, αλλά το ήθελε πολύ, περισσότερο για να μην νιώθει διαφορετική ανάμεσα στους συμμαθητές της», συνεχίζει.
Ο κ. Μιχάλης εξηγεί πως η Ελένη είναι η αιτία που αποφάσισε μέχρι τέλους να πολεμήσει με τη γυναίκα του για τα δικαιώματα των ατόμων με Σύνδρομο Down. «Έχει κάνει βήματα η κοινωνία, αλλά χρειάζονται πολλά ακόμη για να αντιληφθούμε ότι τα άτομα με σύνδρομο δεν διαφέρουν από όλους τους υπόλοιπους. Και εμείς ως γονείς είχαμε την ευλογία να το καταλάβουμε λόγω της Ελένης που μας δίνει καθημερινά μαθήματα ζωής».
«Η Ελένη μας είναι μοναχοπαίδι, οπότε από μικρή ρωτούσε αν θα την αγαπάμε για πάντα, αν θα είμαστε δίπλα της, αντιλαμβάνεσαι τις ανασφάλειες», εξηγεί η μητέρα της. «Το θετικό είναι πως η κόρη μας δεν βίωσε τον ρατσισμό από άλλα παιδιά και αυτό επέδρασε θετικά στην ανάπτυξή της», προσθέτει. «Από μικρή καθόμασταν μαζί της και διαβάζαμε. Ακόμη και το πτυχίο που θα πάρει είναι λες και το παίρνουμε και εμείς», λέει χαμογελώντας ο πατέρας της.
«Μας επέτρεψε να κάνουμε όνειρα. Όταν βλέπεις το παιδί σου να έχει θέληση για ζωή, προσπαθείς να μάθεις από εκείνο. Μας δίνει καθημερινά μαθήματα ζωής», αναφέρει η κ. Ξένια. «Εγώ εκείνο που θέλω να επαναλάβω είναι ότι τα άτομα που έχουν κάποια ιδιαιτερότητα όπως εγώ, δεν θέλουμε τη λύπηση κανενός. Θέλουμε απλά να μας σέβονται και να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες με όλους τους συνανθρώπους μας».
Με αυτά τα λόγια η Ελένη, ένα από τα πιο αληθινά πλάσματα που συνάντησε η γράφουσα, προσπαθεί να εξηγήσει μέσα από τη σημερινή συνέντευξη στον «Πολίτη» το αυτονόητο. Σε μια κανονική χώρα, δεν θα έπρεπε να αποτελεί είδηση τα όσα πέτυχε ή θα πετύχει στο μέλλον.
