Βλέποντας από μακριά αυτή την εικόνα, θα λέγαμε ότι έχει ληφθεί από μία τυπική οικογενειακή συγκέντρωση. Αλλά αν την παρατηρήσουμε πιο καλά, θα προσέξουμε πως δεν είναι ένα συνηθισμένο οικογενειακό πορτραίτο.

Γιατί, εννέα από τα παιδιά έχουν σύνδρομο Down – και όλα αυτά υιοθετήθηκαν από την οικογένεια Patterson.

Ανησυχώντας για το δυσοίωνο μέλλον αυτών των παιδιών, η εν λόγω οικογένεια αφιέρωσε τη ζωή της για να έχουν ένα ζεστό σπιτικό μερικά από τα πιο ευάλωτα άτομα στη Βρετανία.

Η φωτογραφία δείχνει τον 32χρονο James, την 28χρονη Alice, την 26χρονη Molly και τον 10 ετών Riley, οι οποίοι υιοθετήθηκαν από την Pam Patterson και τον σύζυγό της Gerald. Όλοι μαζί ζουν στο σπίτι τους στο στο Birmingham.

Στην όμορφη και ξεχωριστή οικογένειά τους προστέθηκαν ο 35χρονος David και ο 28χρονος Timothy, οι οποίοι υιοθετήθηκαν από τον αδελφό της Pam, Roger Bull, και τη σύζυγό του Leigh, η οποία επίσης ανέλαβε τη φροντίδα της 4χρονης  Marie.

Η 33χρονη κόρη του Roger, Jenny, υιοθέτησε την 6 ετών Isabel και πιο πρόσφατα τα δίδυμα George και Tomas. Και ο μικρότερος γιος του, ο 23χρονος Matthew, φροντίζει με χαρά τους μικρούς αδελφούς του.

Η εμπειρία της υιοθεσίας, λένε οι Pattersons, έχει εμπλουτίσει τη ζωή τους. Αλλά, παραδέχονται, πως τίποτα δεν είναι εύκολο. Ενώ οι φίλοι της Pam και του Gerald παίζουν γκολφ και ξεκινούν τις πολυτελείς διακοπές μετά τη συνταξιοδότησή τους, το ζευγάρι πρέπει ακόμα να βρει μπέιμπι σίτερ όταν θέλει να βγει.

Εκτός αυτού, η οικογένεια είχε να αντιμετωπίσει τα προσβλητικά σχόλια από περαστικούς, από γιατρούς και ακόμη και από δικούς τους συγγενείς, ένας από τους οποίους τους ρώτησε γιατί καταστρέφουν τη ζωή τη δική τους και των βιολογικών παιδιών τους.

Η απάντησή τους είναι απλή: ήθελαν να φροντίσουν τα παιδιά που διαφορετικά θα ήταν κλεισμένα και θα πέθαιναν μέσα σε ένα ίδρυμα.

Με τη βοήθεια της σύγχρονης ιατρικής, τα παιδιά με σύνδρομο Down μπορούν να ζήσουν έως την ηλικία των 60 ετών, όμως χρειάζονται πλήρη φροντίδα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Ωστόσο, η οικογένεια επιμένει ότι αυτό που κάνει δεν είναι και τόσο σπουδαίο και πως έχει αναλάβει τη φροντίδα αυτών των παιδιών με μεγάλη της χαρά.

Το 1985, η Pam και ο Gerald είχαν ήδη δύο βιολογικά παιδιά, την 6 ετών Emma και τον 2 ετών Chris, όταν υιοθέτησαν τον James, το πρώτο παιδί με σύνδρομο Down, το οποίο ήταν τότε μόλις επτά μηνών.

“Ένα μέλος της οικογένειας ρώτησε γιατί καταστρέψαμε τη ζωή μας,” είπε η 60χρονη σήμερα Pam. “Θεωρούσαν ότι είχαμε καταστρέψει και τη ζωή των βιολογικών παιδιών μας. Μερικοί από τους φίλους μας, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ σχέσεις με παιδιά με ειδικές ανάγκες, δεν κατάλαβαν γιατί το κάναμε αυτό. Αλλά επιλέξαμε να υιοθετήσουμε τα παιδιά ατά γνωρίζοντας ότι αυτό που κάναμε, θα το κάναμε για πάντα – και οι μεγαλύτεροι γιοι μου δεν είχαν κανένα πρόβλημα με αυτό.”

Η Pam είχε για καιρό πριν μια ιδιαίτερη αγάπη για τα παιδιά με σύνδρομο Down. “Παλιά βοηθούσα σε ένα ειδικό σχολείο αντί να κάνω κάποιο άθλημα, τα οποία μισούσα,”είπε χαμογελώντας.

“Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα υιοθετούσαν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, αλλά αυτά τα παιδιά σε ανταμείβουν,” λέει η ανιψιά της Pam, η Jenny Bull. “Στην πραγματικότητα, θα ήθελα να έχω ένα παιδί με σύνδρομο Down. Έχω μεγαλώσει μαζί τους και δεν έχουν διαφορά με τα υπόλοιπα παιδιά. Είναι σαν όλους εμάς.”

“Η χαρά για να είναι σημαντική θέλει θυσίες,” είπε η Pam: “Μετά τη συνταξιοδότηση θα περίμενε κανείς πως θα ασχολούμασταν με το γκολφ και τα ταξίδια, όπως οι υπόλοιποι φίλοι μας, αλλά εμείς χρειαζόμαστε μπέιμπι σίτερ κάθε φορά που θέλουμε να βγούμε έξω. Αυτή είναι η ζωή μας. Δεν καταλαβαίνω πώς οι άνθρωποι τη βρίσκουν περίεργη. Αλλά δεν είναι περίεργη για μας.”

Η Pam παραδέχεται πως η φροντίδα παιδιών με αναπηρίες χρειάζεται αρκετά χρήματα εκτός από χρόνο και κουράγιο.

Εκτός αυτού, η Pam ανησυχεί για το τι θα απογίνουν τα παιδιά της όταν εκείνη και ο Gerald πεθαίνουν. Μερικοί ενήλικες με σύνδρομο Down μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, αλλά η Pam ελπίζει ότι τα υιοθετημένα παιδιά της θα συνεχίσουν να ζουν στο οικογενειακό σπίτι τους με κάποιους ανθρώπους που να μπορούν να τα φροντίσουν. Δεν περιμένει ούτε θέλει τα βιολογικά παιδιά της να μετακομίσουν και να τα φροντίσουν. “Έχουν συντρόφους και δικά τους παιδιά. Δεν θα ήθελα να τα αναλάβουν. Ήταν η επιλογή μας.”

Μέχρι τότε η ίδια και ο Gerald θα συνεχίσουν να φροντίζουν τα υιοθετημένα παιδιά τους και ποιος ξέρει, ίσως να καταφέρουν να υιοθετήσουν ακόμα ένα.

“Θα υιοθετούσα κι άλλο αύριο κιόλας, αλλά τώρα είμαι μεγάλη, δεν μπορώ να τους δώσω τη δέσμευση που χρειάζονται,” είπε. “Αν γυρνούσα τη ζωή μου πίσω, θα έκανα τα ίδια ακριβώς πράγματα. Δεν μετανιώνω για τίποτα και τα παιδιά μου δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο.”