Γεια σας! Είμαι η Νικολέτα και έχω επιληψία. Είμαι όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου, όπως τα περισσότερα 8χρονα.

Αγαπώ τα ζώα!
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ζωγράφος!!!
Στο ίδιο σχολείο, στην Α΄ Δημοτικού, θα συναντήσετε και τον αδελφό μου το Μάρκο.

Τι είναι όμως η επιληψία μου;

Αρχικά να σας πω ότι είναι φαρμακοανθεκτική. Τα φάρμακα που λαμβάνω πρωί – βράδυ, συχνά δεν αρκούν και δε με βοηθούν. Επίσης, συχνά έχει το κακό συνήθειο να επηρεάζει και τον ύπνο μου. Θα υπάρξουν λοιπόν μέρες που μπορεί να αργώ το πρωί ή ακόμη και να απουσιάζω από το σχολείο. Άλλες φορές, μπορεί να εμφανίζω τάσεις υπνηλίας… θα είναι αυτές οι φάσεις που θα χρειάζομαι ένα διαλλείματάκι.

Και πως να μην επηρεάζεται η διάθεσή μου ή ακόμη και η προσοχή μου, όταν δε κοιμάμαι καλά;
Μπορεί να με δείτε να μελαγχολώ κάποιες φορές… είναι συνήθως γιατί η σκέψη μου δε με βοηθά να κατανοήσω το μάθημα, και κυρίως τα μαθηματικά, που μεταξύ μας, μου μοιάζουν με «κινέζικα». Είναι εκείνες οι στιγμές, που θα επιθυμούσα όσο είναι δυνατό, η δασκάλα μου να με βοηθά και να δείχνει κατανόηση.

Ξέρετε, η κατανόηση, μια αγκαλιά και καμιά λιχουδιά, με βοηθά πολύ να ηρεμήσω.

Για παράδειγμα, ένα ποπ- κορν στο κυλικείο με βοηθά να τα ξεχάσω όλα.
Η μαμά μου η Ελευθερία, θα σας καθοδηγήσει για όλα… θα σας ενημερώσει να μη δώσετε οτιδήποτε βρώσιμο, στη περίπτωση που υποψιάζεστε επεισόδιο, γιατί η αντίληψη μου μειώνεται. Επίσης θα σας ενημερώσει για το περίεργο λόγο που δεν ενδείκνυται στη περίπτωσή μου να φυσάω ή ακόμη και να σφυράω σε εκδηλώσεις ή στο μάθημα της μουσικής. Προτιμότερο λοιπόν είναι να χτυπώ τύμπανα, καθώς έχω και ρυθμό!

Λίγα λόγια για εσάς τους μεγάλους…

Είμαι ένα χαρούμενο και δραστήριο κορίτσι, αλλά και κάπως αδέξιο.
Εκεί που προσπαθώ να πιαστώ από κάπου, τελικά δε τα καταφέρνω, και συχνά σκουντουφλάω σε αντικείμενα ή ακόμη και συμμαθητές μου. Στη χαρά μου, συνήθως όταν ακούω το κουδούνι να χτυπά για διάλλειμα, μπορεί να φάω και καμιά τουμπίτσα. Είναι ο λόγος που σας ζητώ να με συνοδεύεται στην αυλή, στη σκάλα και στη τουαλέτα. Κι όλα αυτά, μέχρι να έρθει η σχολική νοσηλεύτρια που αναμένω, η οποία για λόγους που δε γνωρίζω, θα αργήσει φέτος να έρθει.

Η διευθύντρια μου, η γλυκιά κα. Βαρβάρα, που μου θυμίζει την αγαπημένη μου γιαγιά, θα φροντίσει για εμένα. Όπως και η μητέρα μου, που θα βρίσκεται στο σχολείο για όσο χρειαστεί… όσο χρειαστεί να αισθανθώ εγώ και εσείς καλά.

Υ.Γ. Την επιληψία μου δε τη φοβάμαι, ούτε και ντρέπομαι για αυτή. Μιλήστε ελεύθερα στους άλλους, ενημερώστε τους να γνωρίζουν, ακόμη και τους φίλους μου. Κάποια μέρα μπορεί να τους χρειαστώ.

Με εκτίμηση,
Νικολέτα