Βιβλία, παραστάσεις και ομιλίες για όσα έζησε, ζει και προσπαθεί να αλλάξει ο 29χρονος Θεσσαλονικιός που ζει σε αναπηρική καρέκλα από τα 16 του όταν τον χτύπησε αυτοκίνητο έξω από το σχολείο του.
«Η σχέση είναι αμφίδρομη. Εγώ επέλεξα την τέχνη και αυτή επέλεξε εμένα. Όσον αφόρα τη δική μου πλευρά, την επέλεξα γιατί όλα όσα έχω να δείξω και να πω είναι συναισθηματικά φορτισμένα και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από την τέχνη, για να δει κάποιος αυτό που βλέπω και να νιώσει αυτό που νιώθω» είναι τα λόγια του Δημήτρη Αντωνίου, με τα οποία περιγράφει το λόγο που άρχισε να γράφει βιβλία, να σκηνοθετεί παραστάσεις και να σκέφτεται να δημιουργήσει ταινίες μικρού μήκους, πάντα περνώντας τα δικά του μηνύματα και «σπάζοντας» ταμπού των ΑμεΑ.
Η ιστορία του 29χρονου είναι λίγο πολύ γνωστή στους Θεσσαλονικείς. Το βράδυ της 14ης Οκτωβρίου 2006, έξω από το 7ο λύκειο Καλαμαριάς, που βρισκόταν υπό κατάληψη, ένα αυτοκίνητο χτύπησε τον 16χρονο τότε μαθητή, με αποτέλεσμα να υποστεί συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και ακρωτηριασμό του δεξιού χεριού του. Η δύναμη αλλά και η οπτική για τη ζωή που απέκτησε μετά το τροχαίο άλλαξαν την κοσμοθεωρία του και σε ξαφνιάζει ευχάριστα πάντα με τον τρόπο σκέψης του. «Βλέπω ανθρώπους που κάποτε μου είπαν ‘τα λόγια σου με βοήθησαν να αλλάξω, να γίνω καλύτερος, οι πράξεις σου μας έδειξαν τον δρόμο’. Αυτά κάποτε ήταν απλά λόγια, που μου έδιναν χαρά. Σήμερα βλέπω αυτούς τους ανθρώπους, μετά από χρόνια, πράγματι να έχουν αλλάξει και λέω ‘τελικά είναι αλήθεια. Γίνεται’. Έτσι καταφέρνω και παραμένω αισιόδοξος» αναφέρει στη «ΜτΚ» ο Δημήτρης Αντωνίου.
Πρόσφατα ο 29χρονος κυκλοφόρησε το τρίτο του βιβλίο, με τον τίτλο «Ένας καλύτερος άνθρωπος». Στο παρελθόν είχε κυκλοφορήσει δύο βιβλία με συλλογές διηγημάτων, το «Έτσι είναι η ζωή» και το «Ας είναι όνειρο αυτό», αλλά το τρίτο του βιβλίο αποτελεί το πρώτο του μυθιστόρημα. Το βιβλίο αφηγείται δύο παράλληλες ιστορίες εφήβων που ζουν στο Παρίσι, με κεντρικό σημείο αναφοράς τη Μονμάρτρη, που επισκέφτηκε ο συγγραφέας στο πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό και μαγεύτηκε. Στόχος είναι να παρακινήσει τους ήρωες να αψηφήσουν όσα συμβαίνουν γύρω τους, προσπαθώντας να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
«Να σκεφτόμαστε κάτω από την επιφάνεια. Να προσπαθούμε να καταλάβουμε τις συμπεριφορές των ανθρώπων και να βάλουμε το ‘γιατί’ στη ζωή μας, για να κατανοήσουμε τα όσα συμβαίνουν» προτείνει ως πρώτο βήμα, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, ο Δημήτρης Αντωνίου.
«Το χιούμορ γύρω από την αναπηρία είχε ένα ρίσκο»
«Στα καλά του καθισμένου» ήταν ο τίτλος της παράστασης, που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Αντωνίου. «Είπα, θέλω να γράψω ένα θεατρικό, ενώ δεν έχω ιδέα πώς γράφεται ένα θεατρικό. Έπειτα είχα το θράσος και να το σκηνοθετήσω» λέει χαμογελώντας για την παράσταση που είχε ανέβει στο θέατρο «Σοφούλη».
«Στην παράσταση προσπάθησα να σπάσω πολλά ταμπού. Υπάρχει μια εντύπωση ότι δεν πρέπει να γελάω, επειδή είμαι σε αναπηρικό αμαξίδιο. Μπορούμε κι εμείς να ερωτευτούμε, να φλερτάρουμε, να εργαστούμε και να δημιουργήσουμε. Όλα αυτά δείχναμε στην παράσταση» αναφέρει ο 29χρονος, διευκρινίζοντας κάποιες επιφυλάξεις του. «Γενικά το να κάνεις χιούμορ γύρω από την αναπηρία είχε ένα ρίσκο, γιατί δεν πρέπει να προσβάλλεις. Έκανα αυτοσαρκασμό και ο στόχος του χιούμορ ήμουν εγώ. Προσπαθούσα να κάνω τον άλλον να γελάσει, αλλά μη νιώσει άσχημα που γελάει».
Οι ελπίδες βελτίωσης της υγείας του
Για πολλά χρόνια μετά το ατύχημα ο Δημήτρης στα όνειρά του έβλεπε ότι περπατούσε με μαγκούρα ή ότι σηκωνόταν όρθιος. Ευθύνες γι’ αυτό ρίχνει στο υποσυνείδητό του, αλλά και στο περιβάλλον του που εμφανιζόταν αισιόδοξο ότι κάποια στιγμή η επιστήμη θα τον βοηθήσει στην αποκατάσταση. «Τελικά κατάλαβα ότι δεν πρέπει να ελπίζω τόσο πολύ και να σχεδιάζω τη ζωή μου με βάση την αναπηρική καρέκλα» εξομολογείται.
Κάνοντας την αυτοκριτική του και βλέποντας στο παρελθόν, ως λάθος του αναγνωρίζει τα «φτερά» που του πρόσθεσαν κάποτε και την περηφάνια που δήλωνε για τις επιδόσεις που είχε στον αθλητισμό. «Πριν το ατύχημα έπαιζα ποδόσφαιρο και επειδή με είχαν επιλέξει για τη μεγαλύτερη ομάδα, ίσως να είχα ‘ψωνιστεί’. Πιστεύω ότι είναι λάθος να κυνηγάς την πρωτιά και περηφανεύεσαι για τα κατορθώματά σου».
Το γύρο του διαδικτύου είχε κάνει η δημοσίευση του Δημήτρη Αντωνίου το περασμένο καλοκαίρι με φωτογραφίες να τον δείχνουν να είναι «εγκλωβισμένο» στο αυτοκίνητο κατά τη διάρκεια ταξιδιού με ferry boat από την Καβάλα στη Θάσο, καθώς το συγκεκριμένο πλοίο, όπως τα περισσότερα, δεν διέθετε μηχανισμό, ώστε να μπορέσει να ανέβει στο σαλόνι του πλοίου με το αναπηρικό αμαξίδιο.
Η περιπέτεια του 29χρονου έφτασε στα γραφεία του υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, αλλά εκτός από μια εγκύκλιο «που είπαν τι ισχύει με άλλες λέξεις», όπως αναφέρει ο Δημήτρης Αντωνίου, δεν άλλαξε κάτι στις συνθήκες μεταφοράς των ΑμεΑ. «Προσπάθησα για τρεις μήνες να το ψάξω με ναυπηγούς, με ανθρώπους που βάζουν υπογραφές, υπουργεία κτλ. Πίστευα πως είναι εύκολο να αλλάξει ένας νόμος, για να έχουμε καλύτερη μετακίνηση, αλλά μου εξήγησαν από το υπουργείο ότι για να αλλάξει κάτι, πρέπει να περάσει από επιτροπές και να γίνει καταγραφή όλων των πλοίων, για να δουν σε τι κατάσταση είναι» δηλώνει εμφανώς απογοητευμένος ο 29χρονος. Η αισιόδοξη πλευρά του περιστατικού, σύμφωνα με τον Δημήτρη Αντωνίου, είναι πως μέσα από μια δημοσίευση, που έγινε viral στο διαδίκτυο, πήγε να γίνει μια αλλαγή. «Ίσως αν κάναμε διαμαρτυρίες, να προχωρούσε ακόμα περισσότερο, θα άλλαζε κάτι, αλλά δεν είχα το κουράγιο για κάτι τέτοιο» προσθέτει.
*Δημοσιεύθηκε στη “ΜτΚ” στις 3 Φεβρουαρίου 2019
