Ο χρυσός πρωταθλητής στην ξιφασκία με αμαξίδιο, Πάνος Τριανταφύλλου, μίλησε για την ζωή του, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει αλλά και όσα τον οδήγησαν στην κορυφή του κόσμου.  

Στις 16 Νοεμβρίου, ο «ασημένιος» παραολυμπιονίκης του Ρίο, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην σπάθη, στο Παγκοσμίου Κύπελλο ξιφασκίας με αμαξίδιο που διεξήχθη στο Άμστερνταμ και πλέον βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στην εξασφάλιση του «εισιτηρίου» που οδηγεί στους παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο.

«Η θέληση που έχω για ζωή και το πείσμα για να τα καταφέρνω είναι αυτά που με έκαναν να γίνω πρωταθλητής», είπε ο Πάνος Τριανταφύλου, μιλώντας στην εκπομπή Αντιθέσεις, στο Action 24. «Είναι δύσκολη η καθημερινότητα για έναν άνθρωπο με αναπηρία. Φτάνεις στο προορισμό σου και πρέπει να ψάξεις μια αναπηρική στάση στάθμευσης πρέπει να κατέβεις και δεν τη βρίσκεις διότι είναι κατειλημμένη από άλλους ασυνείδητους οδηγούς. Είναι δύσκολο όταν θες να ανέβεις με το αναπηρικό αμαξίδιο και πάλι δεν μπορείς επειδή κάποιος έχει παρκάρει σε μια ράμπα», πρόσθεσε.

«Η πρόοδος που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια γίνεται με ρυθμούς χελώνας και αυτό γιατί δεν υπάρχει παιδεία πάνω στο τι σημαίνει αναπηρία. Πρέπει το παιδί από μικρή ηλικία να μαθαίνει τι σημαίνει αναπηρία. Πολλές φορές πηγαίνουμε με άλλους αθλητές στα σχολεία και μιλάμε γι’ αυτό το θέμα»

Μιλώντας και στην εκπομπή «Σκορ στο Κόκκινο», αναφέρθηκε στις αντιξοότητες που καλείται να ξεπεράσει ένας αθλητής σε αμαξίδιο προκειμένου να κάνει πρωταθλητισμό.

«Το τι γίνεται στην καθημερινότητά μας με τον αθλητισμό διαφέρουν, για να φτάσεις το αθλητικό κομμάτι σε πολύ μεγάλο επίπεδο πρέπει να βοηθήσει η ίδια η κοινωνία που δεν βοηθάει γιατί όταν σου κάνει την καθημερινότητα πιο δύσκολη, μετά εγώ κάπου θα αγανακτήσω στο να πάω να κάνω μια προπόνηση, κάνει τη ζωή μου πιο δύσκολη. Πάμε με βήματα χελώνας σε αυτόν τον τομέα, ελπίζω χρόνο με το χρόνο να καλυτερεύουν τα πράγματα».

Στόχος οι Παραολυμπιακοί Αγώνες

«Σε κάθε αγώνα πάντα βάζουμε σαν στόχο το χρυσό μετάλλιο, το καλύτερο δυνατό που μπορούμε να κάνουμε. Στον συγκεκριμένο αγώνα βέβαια επειδή είχε έναν μικρό τραυματισμό είχα χάσει προπονήσεις οπότε είχα πάει πιο χαλαρός υπό την έννοια ότι μπορώ να κερδίσω από το τουρνουά θα είναι καλό. Ίσως τελικά το ότι δεν είχα πολύ άγχος μου βγήκε σε καλό. Ο ύψιστος στόχος είναι οι Παραολυμπιακοί, μέχρι τότε έχουμε άλλα τέσσερα τουρνουά θα πάμε πολύ δυνατά να κρατήσουμε την καλύτερη θέση, να είμαστε μέσα στους 10-12 πρώτους στον κόσμο για να πάρουμε το εισιτήριο για το Τόκιο».

Πριν την ξιφασκία το μπάσκετ  

«Ασχολούμαι με την ξιφασκία από το 2009, ασχολούμαι και με το μπάσκετ από το 2005 είμαι στην Εθνική ομάδα. Ο ΟΣΕΚΑ που είναι η ομοσπονδία, είναι πολύ δυνατή, κάθε χρόνο όλο και καλυτερεύουν τα πράγματα, καλώς ή κακώς ένα άθλημα θέλει προβολή ώστε να το γνωρίσει ο κόσμος μέσα από τα ΜΜΕ, όσο μαθαίνουν το άθλημα, τόσο προοδεύει ο χώρος (…) Το ένα είναι η τρέλα μου και η γυμναστική που μου προσφέρει, είναι ένα ομαδικό άθλημα, το άλλο είναι το προσωπικό μου στοίχημα, κάπως έτσι τα χω βάλει στο μυαλό μου, να τα πάω πάρα πολύ καλά στην ξιφασκία και να διεκδικώ επιτυχίες σε μεγάλα τουρνουά, είναι δύσκολο να βρεις δύο αθλήματα και να τα ταιριάξεις αλλά το πέτυχα, πήρα από το ένα την γυμναστική πήρα από το άλλο την τεχνική και τα πάντρεψα».

«Με την επιτυχία αυτή έγινε μεγάλη προβολή, αναπάντεχη μπορώ να πω όμως με στεναχωρεί το γεγονός ότι πριν από λίγες μέρες είχε παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου και δεν έτυχε της ανάλογης προβολής. Σίγουρα τα ΜΜΕ πρέπει να βοηθήσουν, σίγουρα η προσπάθεια των αθλητών με αναπηρία είναι μεγαλύτερη και δεν το λέω επειδή εγώ είμαι σε αναπηρικό αμαξίδιο απλά από την εμπειρία μου να δω κάπως τα πράγματα γιατί ο χρόνος που χρειάζεται ένας άνθρωπος με αναπηρία για να φτάσει στο γήπεδο και να αθληθεί είναι διπλάσιος. Έπειτα είναι και το οικονομικό στη μέση, εγώ ως αθλητής της ξιφασκίας χρησιμοποιώ ένα αμαξίδιο το οποίο κοστίζει γύρω στις 4.000 ευρώ και το κάθε άθλημα έχει το δικό του και έχουμε τα αμαξίδια που χρειάζονται αναβάθμιση και χρειάζεται βοήθεια από το κράτος αρχικά και έπειτα από τους χορηγούς, να μας στηρίζουν για να προοδεύουμε».

Δεν με ενόχλησε που εστίασαν στον Τσιτσιπά

«Μόνο η σύζυγος του πρωθυπουργού η κ. Μαρέβα Μητσοτάκη έκανε μία ανάρτηση στο Twitter και μου έδωσε συγχαρητήρια. Δε με ενόχλησε ότι δεν μου έδωσαν συγχαρητήρια και ότι το ενδιαφέρον εστιάστηκε στο Τσιτσιπά. Αντιλαμβάνομαι την αξία του Τσιτσιπά και αυτό που κατάφερε να κάνει. Μέχρι τώρα όταν φέρναμε μετάλλια δεν υπήρχε καν η προβολή σε μας .

Έτυχε τώρα μέσω της δικής μου διάκρισης και μέσω της διάκρισης του Τσιτσιπά που έγιναν με διαφορά 2-3 ημερών να γίνει μία σύγκριση και να πουν πολλοί γιατί έγινε τόση προβολή για τον Τσιτσιπά και όχι για τον Τριαντάφυλλου.Την προβολή την χρειάζονται όλοι οι αθλητές, τα συγχαρητήρια πρέπει να δίνονται σε όλους τους αθλητές που φέρνουν καλές διακρίσεις και όχι μόνο μεταλλεία. Ακόμα και αν είναι στην τέταρτη ή στην πέμπτη θέση», δήλωσε στο Action 24.

Ο ίδιος έδωσε τα εύσημα στα αθλητικά σωματεία που δημιουργού τμήματα για αθλητές με αναπηρία: «Είναι πάρα πολύ θετικά όλα αυτά και το περιμέναμε και το θέλαμε να γίνει αυτό γιατί όσο γίνεται ανταγωνιστικός ο χώρος και όσο μπαίνουν στο χώρο αυτές οι μεγάλες ομάδες που έχουν από πίσω ένα background, έχουν τις εφημερίδες, έχουν την προβολή θα είναι πάρα πολύ σημαντικό για τον χώρο μας, δυναμώνει όλο το τοπικό πρωτάθλημα όπως και οι παίκτες της εθνικής ομάδας», είπε στην άλλη συνέντευξη που παραχώρησε «Στο Κόκκινο».

«Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ πριν με αυτά τα αθλήματα, έπαιζα μόνο ποδόσφαιρο και βόλεϊ στο σχολείο. Το ότι ασχολήθηκα με τον αθλητισμό, απορρόφησα τα πάντα σαν σφουγγάρι από το μηδέν. Σίγουρα μετά το σοκ που πέρασα μετά το ατύχημα, ήθελα να αρχίσω να δραστηριοποιούμαι, να βγαίνω από το σπίτι και η αντίληψή μου έλεγε πως την δεδομένη χρονική στιγμή το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι ο αθλητισμός.

«Το σκέφτηκα, μου το πρότεινε κάποιος στο Μαρούσι, είναι αυτό που λέμε πως τα πάντα γίνονται μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ήταν στο σωματείο του Αμαρουσίου όπου έπαιζα μπάσκετ, ήμουν σε ένα κέντρο αποκατάστασης στις αρχές και με ρώτησε εάν θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ με το μπάσκετ. Έτσι πήγα απευθείας, ήθελα και εγώ να ασχοληθώ να βγω και από το σπίτι γιατί τις πρώτες μέρες ή τους πρώτους μήνες μετά από ένα μεγάλο ατύχημα είναι πιο βαρύ το φορτίο και έτσι το έκανα. Και νιώθω και ευλογημένος – το να σου δίνεται η ευκαιρία να βγαίνεις στο εξωτερικό, να συναναστρέφεσαι με άλλους ανθρώπους με άλλους αθλητές, να βλέπεις άλλες χώρες και καταστάσεις, να σηκώνεις την ελληνική σημαία ψηλά είναι κάτι τρομερό, είμαι ευγνώμων που το έχω ζήσει».