Ένας τεχνολόγος τροφίμων αποφάσισε να μάθει στους μαθητές με αναπηρίες ενός δημόσιου ειδικού σχολείου, τον τρόπο για να φτιάχνουν γλυκά και φαγητά.

Η φοίτηση παιδιών με αναπηρίες σε ειδικά σχολεία τούς παρέχει γνώση κι εξάσκηση σε αρκετά ρεαλιστικές συνθήκες και τη δυνατότητα, ανάλογα με το δυναμικό τους, να μεταφέρουν όσα κατέκτησαν σε ένα προσαρμοσμένο κοινωνικό περιβάλλον.

Η ενασχόληση μάλιστα με τη μαγειρική σε εργαστήρια εκπαίδευσης μπορεί να αποτελέσει όχι μόνο εφόδιο αυτονόμησης ή ημιαυτονόμησης αλλά και επαγγελματικής αποκατάστασης.

Με αφορμή αυτή τη συνειδητοποίηση, ένας τεχνολόγος τροφίμων, ο Γιώργος Ευγενειάδης, αποφάσισε να «αναλάβει» το Εργαστήρι Μαγειρικής και Ζαχαροπλαστικής ενός δημόσιου ειδικού σχολείου. Οι μαθητές του; Παιδιά ηλικίας γυμνασίου με αναπηρίες, που όμως έχουν όλη την όρεξη και διάθεση του κόσμου να μάθουν να φτιάχνουν νόστιμες και απλές συνταγές.

«Η ειδική εκπαίδευση αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και τα ειδικά σχολεία είναι ιδιαίτερα δραστήρια και δημιουργικά. Χρειάζεται όμως συνεχής βελτίωση του συστήματος, ίδρυση νέων σχολικών μονάδων διότι οι ήδη υπάρχουσες δεν επαρκούν και σίγουρα η ίδρυση νέων ειδικοτήτων» μας λέει ο Γιώργος και συμπληρώνει: «Σε δεύτερη φάση πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος μείωσης της γραφειοκρατίας και ενθάρρυνσης των σχολικών δράσεων σύμπραξης, δηλαδή τυπικής με ειδικής εκπαίδευσης»

Ο ίδιος ξεκίνησε ως τεχνολόγος τροφίμων στις Σέρρες, σε περιβάλλον εκπαιδευτικών, χωρίς όμως επαφή και εξοικείωση με παιδιά ΑμεΑ ή τους γονείς τους, ώσπου εγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα για να εργαστεί σε ειδικό σχολείο. Οπουδήποτε στην Ελλάδα όμως, στην Αθήνα ή στην επαρχία, ο Γιώργος συμφωνεί ότι δεν είναι εύκολο να μεγαλώνει ένα παιδί με αυτισμό. Οι γονείς τους αγχώνονται και αναζητούν διάφορα εξωσχολικά προγράμματα αριστερά-δεξιά προσπαθώντας να βρουν την καλύτερη λύση ενώ πολλές φορές εξαντλούνται από τη γραφειοκρατεία και τις αξιολογήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που επιθυμούν την εξωστρέφεια του σχολείου και των σχολικών δράσεων, ώστε να αναδειχθούν ορισμένα κρίσιμα ζητήματα σχετικά με το μέλλον των παιδιών τους και να καταρριφθούν ταυτόχρονα τα κοινωνικά στερεότυπα.

Όπως μας εξηγεί ο Γιώργος: «Κάθε παιδί είναι μια μεμονωμένη περίπτωση στην ειδική εκπαίδευση, γι’ αυτό άλλωστε τα τμήματα είναι ολιγομελή με τους κατάλληλους συνδυασμούς. Επίσης δεν δυσκολεύουν όλους τους μαθητές τα ίδια πράγματα, για παράδειγμα η χρήση εργαλείων και συσκευών είναι αυτή που μπορεί να δυσκολεύει πιο πολύ και χρειάζεται προσοχή και επιμονή. Αγαπημένες συνταγές πάντως είναι αυτές που έχουν να κάνουν με σχήματα και ζύμες, όπως τα κουλουράκια».

Ο ίδιος δεν θα ξεχάσει ποτέ ένα περιστατικό, όταν κατά τη διάρκεια του μαθήματος τον πλησίασε μια μαθήτρια που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού: «Ήταν ιδιαίτερα αναστατωμένη. Τότε, μου είπε ευγενικά “κύριε μπορώ να βγω έξω στο διάδρομο να τρέξω για να ηρεμήσω;” φυσικά άνοιξα αμέσως την πόρτα. Αλήθεια, πόσοι από εμάς ξέρουμε πάντα τι θέλουμε να κάνουμε και το ζητάμε ή το πράττουμε χωρίς δεύτερη σκέψη;»

Πώς γίνεται όμως το μάθημα στο εργαστήρι Μαγειρικής του ειδικού σχολείου κατά τη διάρκεια μιας τυπικής μέρας; «Απλοποιούμε μια συνταγή σε βήματα και συνήθως κάνω αναπαράσταση της συνταγής με σκίτσα ώστε να είναι πιο κατανοητή. Χρησιμοποιούμε απλό εξοπλισμό και συνήθως όχι ζυγαριά. Τηρώντας όλους του κανόνες υγιεινής και ασφάλειας και φορώντας μπλε γάντια (όταν έχουμε, μη ξεχνάτε είμαστε δημόσιο σχολείο) μαγειρεύουμε. Στο τέλος τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια».

Ο Γιώργος μέσα από τους λογαριασμούς του στα social media αναδεικνύει τη προσπάθεια των μαθητών του, δημοσιεύει τις συνταγές που φτιάχνουν, αλλά και άρθρα για θέματα ειδικής εκπαίδευσης. Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησε και το βιβλίο του «Απλά και Διαφορετικά» στο οποίο παρουσιάζονται καθημερινές συνταγές με προσέγγιση βασισμένη στη διαφορετικότητα, μέσα από σκίτσα όπου τα υλικά και τα σκεύη οπτικοποιούνται και τα βήματα αναγράφονται αναλυτικά. Απευθύνεται σε άτομα στο φάσμα του αυτισμού και όχι μόνο τελικά.

«Ουσιαστικά το βιβλίο αποτελεί μια πρόταση των μαθητών, εκφράζοντας παράλληλα την πραγματικότητα της δημόσιας εκπαίδευσης όπως τη βίωνα και ήθελα να την εκφράσω. Ο στόχος είναι να δείξουμε (βάζω και τους μαθητές μου μαζί) μια διαφορετική πλευρά, αυτή της σχολικής πραγματικότητας, της απλότητας, της διαφορετικότητας, της έλλειψης ανταγωνισμού, της συμπερίληψης, της επικοινωνίας και της οικογενειακής συνάθροισης και των σωστών πρότυπων… Ένας μαθητής μου είπε “Κύριε, με αυτό το βιβλίο τα καταφέρνουμε καλυτέρα” και έπειτα χαμόγελο».