Mιλήσαμε με έναν άνθρωπο που ενσάρκωσε με τη ζωή και τη στάση του όλα τα ιδεώδη που οι περισσότεροι στηρίζουμε μόνο στα λόγια. Συμμετείχε στους Παραολυμπιακούς του 1996, είναι πρωταθλητής Ελλάδας στο Paratriathlon (τρίαθλο για αθλητές με αναπηρία), και πριν από δύο χρόνια έγινε ο πρώτος, και μοναδικός μέχρι στιγμής, Έλληνας αθλητής με αναπηρία που τερμάτισε στον υπερμαραθώνιο τριάθλου Ironman (3,86 χλμ. κολύμπι, 180 χλμ. ποδήλατο, 42 χλμ. τρέξιμο!).

Και σαν μην φαντάζουν αυτά αρκετά, πριν από τρία χρόνια έφτιαξε το Give&Fund, μια πλατφόρμα συγκέντρωσης χρημάτων για κάθε σκοπό, μέσα από την οποία άνθρωποι και οργανισμοί μπορούν να υποστηρίξουν όνειρα και ανάγκες. Σήμερα, ο Γιάννης Χατζήμπεης, με την εμπειρία του, είναι ο αφανής υποστηρικτής όχι μόνο κάθε προσπάθειας μέσα από το Give&Fund, αλλά και της ίδιας της Παραολυμπιακής ομάδας που μας εκπροσωπεί στο Ρίο, καθώς είναι σύμβουλος Marketing και Χορηγιών της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής.

«Το γεγονός ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες βλέπουν κάποιον που είναι σε ένα καρότσι και αγωνίζεται είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί τους δίνει ένα φως, τους δίνει μια διέξοδο. Τους λέει “δεν τελείωσε η ζωή σου εδώ”».

Μιλώντας του, μου έκανε φοβερή εντύπωση η ευγένειά του, η πραότητά του, και το πόσο σεμνός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που έχει ξεπεράσει στην ουσία τον εαυτό του. Δεν πιστεύει ότι οι αθλητές με αναπηρία όπως εκείνος είναι ξεχωριστοί ήρωες. Πιστεύει ότι όχι μόνο οι αθλητές, αλλά ο καθένας μας σηκώνει τη σημαία του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με την επιμονή και τον αγώνα του. «Όλοι σηκώνουμε σημαίες, ο καθένας από τη θέση του», λέει, «…δεν είναι κάποιοι περισσότερο Έλληνες από άλλους».

Παρότι δεν του ήρθαν όλα εύκολα, δεν πιστεύει στην γκρίνια και την πικρία, μιλάει με σεβασμό για τους συναθλητές του, σε κάποια στιγμή μάλιστα που συζητάμε για την Ολυμπιάδα του 2000, αναφέρει: «Καλώς επέλεξαν άλλον αθλητή να συμμετάσχει αντί για εμένα, ήταν αντικειμενικά καλύτερος». Για όλα αυτά, και για ακόμα περισσότερα, έχει τον δικό μου απόλυτο σεβασμό.

Δείτε εδώ ένα μικρό βίντεο για το επίτευγμα του Γιάννη στο Ironman της Φρανκφούρτης. Καλώς εχόντων των πραγμάτων και εφόσον βρεθούν οι απαραίτητοι συμπαραγωγοί και πόροι, το πιλοτικό αυτό βίντεο θα μετουσιωθεί σε ταινία.

Ας μη μιλήσουμε για τις βασικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα. Ας ρωτήσω αντ’ αυτού: Βλέπετε να προοδεύουμε στο θέμα της στήριξης των αθλητών αυτών; Βλέπετε να γίνονται βήματα μπροστά;

Πιστεύω ότι γίνονται πολλά βήματα μπροστά. Εμείς στους Παραολυμπιακούς το 1996 στην Ατλάντα ήμασταν 15 αθλητές. Σήμερα, στο Ρίο, με αυτήν την άσχημη κατάσταση και οικονομική συγκυρία, οι αθλητές είναι 60. Υπάρχει μια τελείως διαφορετική στήριξη από αυτή που είχαμε εμείς εκείνη την εποχή. Τώρα οι αθλητές με αναπηρία πηγαίνουν σε αθλητικά meetings, σε αγώνες. Εμείς με το ζόρι να πηγαίναμε σε κάποιο παγκόσμιο ή πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα μια φορά το χρόνο. Τα πράγματα βελτιώνονται, όχι όμως σε σημαντικό επίπεδο… αλλά για κανένα αθλητή τα πράγματα δεν είναι ιδανικά. Αν δείτε ακόμα και την Ολυμπιονίκη τη Στεφανίδη, έκανε προπόνηση στην αυλή του προπονητή της! Πολλές φορές οι συνθήκες δεν είναι αυτές που πρέπει, όμως πουθενά στον κόσμο δεν χτίζονται στάδια επειδή βγήκε ένα ταλέντο.

Έχει βελτιωθεί η αντίληψη του κόσμου σε σχέση με το τι σημαίνει να ζεις ή να αγωνίζεσαι με αναπηρία;

Ναι νομίζω, σε πολλά επίπεδα. Για παράδειγμα, όλη αυτή η καμπάνια που κάνουμε και μέσα από τους χορηγούς, φέρνει τους αθλητές με αναπηρία πιο κοντά στον κόσμο, σβήνει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο «αυτοί» και το «εμείς». Είμαστε μέρος της κοινωνίας. Περίπου το 15% του γενικού πληθυσμού έχει κάποια αναπηρία. Σκεφτείτε ότι κάθε μέρα δυστυχώς, μέσα από τα τροχαία, έχουμε 15 καινούργιους τετραπληγικούς ή παραπληγικούς. Και το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί βλέπουν κάποιον που είναι σε ένα καρότσι και αγωνίζεται, είναι σε ένα πόδι και τρέχει ή κολυμπάει, είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί για όλους αυτούς τους ανθρώπους και για τις οικογένειές τους, τους δίνει ένα φως, τους δίνει μια διέξοδο. Τους λέει «δεν τελείωσε η ζωή σου εδώ, μπορείς να συνεχίσεις, κοίταξε να δεις τι μπορούν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι». Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε ούτε υπεράνθρωποι ούτε κάτι το ξεχωριστό ούτε ήρωες της ζωής κ.λπ., όλα αυτά είναι πολύ κλισέ. Είμαστε αθλητές με αναπηρίες, και κάνουμε ό,τι και οι άλλοι αθλητές. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Αν άνθρωποι με αναπηρία μας διαβάζουν αυτήν τη στιγμή, τι συμβουλή θα θέλατε να τους δώσετε;

Θα ήθελα να τους πω ότι έχουμε κι εμείς πολύ μεγάλη ευθύνη στο πώς επικοινωνούμε τον εαυτό μας, και στο πώς τοποθετούμαστε ως άνθρωποι. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που τους λείπει ένα δάχτυλο και έχουν το χέρι συνέχεια στην τσέπη ή το κρύβουν, και έχω γνωρίσει και τετραπληγικούς που δεν μπορείς να καταλάβεις αν έχουν κάποια αναπηρία. Έχει να κάνει με τα συμπλέγματα του καθενός μας. Χρειάζεται διεκδίκηση για να είσαι ισότιμο μέλος μιας κοινωνίας, όχι με γκρίνια, αλλά με τη στάση ζωής σου.

Ποια είναι η μέχρι σήμερα συμβολή σας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες;

Δεν ξέρω αν έχω συμβάλει τόσο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, ή αν… έχουν συμβάλει αυτοί σε εμένα. Στην Ατλάντα, το 1996, ευχαριστήθηκα τόσο πολύ τη συμμετοχή μου που όταν τερμάτισα στα 100 μέτρα πεταλούδα, παρότι δεν είχα πάρει κάποια διάκριση, χαμογελούσα και όπως ανέβαινα τη σκάλα της πισίνας σκεφτόμουν «θέλω να το ξαναζήσω αυτό». Αυτό ανέβλυζε από κάθε μου πόρο. Σήμερα, είμαι σύμβουλος Marketing και Χορηγιών της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής. Το πρόγραμμα αυτό είναι το πιο ανεπτυγμένο αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, και περιλαμβάνει 13 χορηγούς (Samsung, ΟΠΑΠ, ΕΡΤ, Nova Sports κ.ά).

Βρείτε περισσότερα για τον Γιάννη Χατζήμπεη στο www.chatzimpeis.com και για το Give&Fund στο www.giveandfund.com.