Στην αγάπη και τη μεγαλοψυχία δεν μπαίνουν στεγανά. Όπως ακριβώς συνέβη στην περίπτωση μίας οικογένειας που αποφάσισε να χαρίσει ένα σπίτι και μία ζεστή αγκαλιά σε ένα ιδιαίτερο παιδί από την άλλη άκρη της Γης.
Ένα παιδί που γεννήθηκε με σοβαρές αναπηρίες, σχεδόν χωρίς άκρα, μύτη και στόμα, κάτι που όμως δεν το εμπόδισε να βρει τη ζεστασιά μίας οικογένειας, που είχε ήδη δύο βιολογικά παιδιά.
Μπορώ να περιγράψω αυτήν την εποχή στη ζωή μας σαν μια μεταφορική έκφραση. Σαν να ήμασταν στην ακτή ενός μεγάλου ωκεανού. Θέλαμε τόσο πολύ και να κολυμπήσουμε και να μείνουμε στην ακτή, όμως σαν μία δύναμη μας καλούσε να βουτήξουμε χωρίς πλάνο, υπό όποιες συνθήκες.
Ήταν ένα μείγμα φόβου και έκστασης. Σαν να προετοιμαζόμασταν για κάτι μεγάλο, αλλά παράλληλα νιώθαμε και έναν φόβο για το αβέβαιο. Η ιδέα της υιοθεσίας πάντα υπήρχε στο μυαλό μας, αν και είχαμε ήδη δύο παιδιά.
Μία όμορφη ημέρα του 2017, ο σύζυγός μου είχε πάει βόλτα με τα δύο μας βιολογικά παιδιά, δύο και τεσσάρων ετών τότε. Κάτι συνέβαινε μέσα του, όμως δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν. Όταν επέστρεψε από τη βόλτα μου είπε ότι ενώ κοιτούσε τα παιδιά μας, διερωτήθηκε τι θα γινόταν αν ένα από τα παιδιά μας ήταν χωρίς στον ήλιο μοίρα;»
Δεν μπορούσε να αποβάλλει αυτήν την ιδέα από το μυαλό του. Μετά από πολλή σκέψη απευθυνθήκαμε σε ένα κέντρο υιοθεσίας και υπογράψαμε για ένα πρόγραμμα υιοθεσιών στις Φιλιππίνες το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Το καλύτερο λένε θα ήταν να υιοθετήσουμε ένα παιδί μικρότερης ηλικίας από το πιο μικρό παιδί μας και να αποφύγουμε παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Πρώτα αρχίσαμε να κοιτάμε για ένα παιδάκι που ήταν μικρότερο από την πιο μικρή κόρη μας. Γνωρίζαμε ότι η διαδικασία θα διαρκούσε 3 με 5 χρόνια. Το πράγμα ήταν πιο δύσκολο από ό,τι φανταζόμασταν. Άλλα ήταν μεγαλύτερα, άλλα ήταν σε ομάδες με αδελφάκια και άλλα είχαν σοβαρές αναπηρίες.
Διαβάσαμε το σύντομο βιογραφικό της και χωρίς καν να μάθουμε το όνομά της συμφωνήσαμε να τη ζητήσουμε και την επόμενη μέρα ρωτήσαμε την υπηρεσία υιοθεσιών για αυτό το μυστηριώδες κορίτσι.
Και στις αρχές του 2018, η Μέλανι έγινε επισήμως μέλος της οικογένειάς μας. Ήταν μία εξαιρετική στιγμή. Ο κόσμος αντιμετώπισε με χαρά την πράξη μας. Τον Αύγουστο της ιδιας χρονιάς ταξιδέψαμε στη Μανίλα. Θυμάμαι να βλέπω παιδιά στους δρόμους ξυπόλυτα, να ζητιανεύουν μέσα στη βροχή. Τότε σκέφτηκα ότι η υιοθεσία και η ζωή της νέας μας κόρης θα ήταν κάτι το θαυμάσιο για εκείνη. Μπορεί να ήταν ένα παιδί σαν εκείνα στο δρόμο ή να κατέληγε χειρότερα. Βρέθηκε υπό τη φροντίδα ενός ιδρύματος που τη βοήθησε να ζήσει.
Επειτα από πολλές επεμβάσεις είναι έτοιμη να αφήσει πίσω της όσα έζησε. Μόλις φτάσαμε και την είδαμε, η πρώτη μας αγκαλιά ήταν σαν μία ανάσα ανακούφισης. «Επιτέλους, οικογένεια».
