Η Βασιλική ήρθε στον χώρο της συνέντευξης με το σκούτερ της. Συζητήσαμε για τις ασχολίες της και την Σκλήρυνση κατά Πλάκας από την οποία πάσχει 16 χρόνια. Το βιογραφικό της αποδεικνύει τα λόγια της: «Δεν υπάρχει λόγος ούτε κάποιος να κλειστεί στον εαυτό του, ούτε να σταματήσει τις δραστηριότητες τις οποίες έκανε πριν μόνο και μόνο επειδή διαγνώστηκε με ένα αυτοάνοσο νόσημα».

Βασιλική καλώς ήρθες στο SKGLife. Αρχικά θα ήθελα να μας πεις με τι ασχολείσαι.

Καλώς σας βρήκα!

Ασχολούμαι με το κομμάτι της θεραπευτικής άσκησης και γενικότερα της αποκατάστασης πάνω σε νευροεκφυλιστικά νοσήματα. Η θέση μου είναι στο ΑΧΕΠΑ στην Α΄ Νευρολογική στην οποία είμαι επιστημονικής συνεργάτης και στην Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer και συγγενών διαταραχών.

Σε προσωπικό επίπεδο έχω μπει στη διαδικασία και αγωνίζομαι συμμετέχοντας σε πανελλήνιους αγώνες κολύμβησης ΑμεΑ στο οποίο κατάκτησα 2 πρώτες θέσεις στα 50m κολύμβησης ελεύθερο γυναικών και στα 100m κολύμβησης ελεύθερο γυναικών κατηγορίας S2 αλλά και σε διεθνείς διοργανώσεις με 2 πρώτες θέσεις στα ίδια αγωνίσματα στη Διεθνής κολυμβητική συνάντηση ΑμεΑ -13th International Swimmeet 6.04.2019 Πτολεμαΐδα. Καθώς και την 3η θέση στα 100m ελεύθερο και την 5η θέση στα 50m ελεύθερο γυναικών στη κατηγορία s2 στο Διεθνή Αγώνας Κολύμβησης “The World Para Swimming world Series Lignano Italia 2019.

Ανέφερες πως ασχολείσαι και με το Alzheimer. Τι ακριβώς κάνεις;

Τον τελευταίο χρόνο είμαι συνεργάτης με τη διευθύντρια της Α’ Νευρολογικής, την κυρία Τσολάκη. Το πρώτο πρόγραμμα που τρέξαμε ήταν εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος και αφορούσε επαγγελματίες υγείας που ασχολούνται με άτομα με Alzheimer, σχετικά με τον τρόπο προσέγγισης και αντιμετώπισης για θεραπευτικά προγράμματα. Το δεύτερο, που θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο, είναι ένα πρόγραμμα θεραπευτικής άσκησης –  αποκατάστασης σε ειδικά μηχανήματα. Θα μπορούν να συμμετέχουν όλα τα άτομα που πάσχουν από ποικίλες νευοεκφυλιστικές παθήσεις. Να τονίσω πως τα προγράμματα αυτά θα είναι  απογευματινά και δωρεάν. Ευελπιστούμε να το δούμε και ερευνητικά και να μας βγάλει θετικά οφέλη στην πορεία υγείας των ασθενών ώστε να συνδυάζεται με τα ερευνητικά πρωτόκολλα που έχουμε από το εξωτερικό.

Θα ήθελα να γυρίσουμε λίγο στο παρελθόν. Βασιλική νοσείς από σκλήρυνση κατά πλάκας. Ποια ήταν τα πρώτα συμπτώματα που είχες και σε οδήγησαν στην διάγνωση της νόσου;

Ένα πρωινό ένιωσα ένα μούδιασμα στο δεξί μου πόδι με αποτέλεσμα να θορυβηθώ γιατί επέμενε ως σύμπτωμα. Οδηγηθήκαμε σε έναν ορθοπεδικό, ο οποίος με εξέτασε και κατευθείαν παραπέμφθηκα στη μονάδα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του ΑΧΕΠΑ, στη Β’ Νευρολογική, όπου μετά από μία σειρά εξετάσεων φτάσαμε στη διάγνωση της νόσου σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό πρέπει να το τονίσουμε. Είναι πολύ σημαντικό η διάγνωση να είναι άμεση, ώστε να μπούμε κατευθείαν στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της νόσου. Όσο περισσότερο καθυστερούμε στο κομμάτι της διάγνωσης τόσο χειρότερη εξέλιξη θα υπάρχει, αν μπορώ να το πω αυτό με κάποια ασφάλεια, γιατί χάνεται πολύτιμος χρόνος στην αντιμετώπιση της νόσου με αποτέλεσμα να δημιουργούνται περισσότερες υποτροπές.

Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη, το πρώτο συναίσθημα όταν άκουσες τη διάγνωση;

Η πρώτη μου σκέψη ήταν πολύ θετική. Ίσως εδώ με βοήθησε ο πρωταθλητισμός. Στο παρελθόν μου ήμουν αθλήτρια της Εθνικής ομάδας συγχρονισμένης κολύμβησης για μία 10ετία σε επίπεδο πρωταθλητισμού με αντίστοιχες διακρίσεις. Όλα αυτά τα χρόνια, του πρωταθλητισμού, με βοήθησαν στην αποδοχή της κατάστασης. Ήμουν ιδιαίτερα θετική. Αν σήμερα έχουμε δεκατρία φάρμακα στην αγορά, τότε είχαμε μόλις πέντε και η δική μου απάντηση στο άκουσμα της ασθένειας ήταν «Εντάξει έχουμε πέντε εναλλακτικές, έχουμε πέντε φαρμακευτικά σκευάσματα, σε κάποια αγωγή θα απαντήσω».

Ακόμη και σήμερα αυτό που συστήνω σε δικούς μου ασθενείς είναι ότι πρέπει να αποδεχτούν τη συνθήκη, γιατί η σκλήρυνση δεν είναι το πιο δύσκολο πράγμα, κυρίως για τους ασθενείς που διαγνώστηκαν μετά το 2010. Υπάρχουν εργαλεία αντιμετώπισής της. Επομένως δεν υπάρχει λόγος κάποιος να κλειστεί στον εαυτό του, ούτε να σταματήσει τις δραστηριότητες τις οποίες έκανε πριν μόνο και μόνο επειδή διαγνώστηκε με ένα αυτοάνοσο νόσημα.

Πώς αντέδρασε το δικό σου περιβάλλον στο άκουσμα της διάγνωσης της σκλήρυνσης κατά πλάκας;

Η διάγνωση είναι κάτι δυσάρεστο. Πρέπει να υπάρχει αποδοχή. Η δική μου οικογένεια ήταν όχι απλά δίπλα μου, μαζί μου, συμπαραστάτες. Ήταν και είναι μέχρι σήμερα. Δεν μπήκαμε σε καμία διαδικασία άρνησης της νόσου. Είδαμε μόνο πώς θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη νέα αυτή συνθήκη ζωής, τη νέα αυτή κατάσταση με την ασθένεια, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και αυτό με βοήθησε σε όλη τη διάρκεια. Τότε ήμουν 21, τώρα που μιλάμε είμαι 37. Όλα αυτά τα χρόνια στα βήματά μου, στις σπουδές και στο επάγγελμά μου υπήρχε η βοήθεια, διότι πρέπει να υπάρχει βοήθεια, αλλά και ψυχολογική και συναισθηματική στήριξη από την οικογένεια για την καθημερινή σου ρουτίνα. Να μπορείς να οριοθετείς, να δημιουργείς τα όνειρά σου, να βάζεις νέους στόχους και να επιμένεις σε αυτά που θέλεις να κάνεις.

Η δική μου οικογένεια ήταν εξαιρετική. Επομένως ναι, χρωστώ πάρα πολλά στην οικογένειά μου. Ήταν κοντά μου, δεν λύγισε κανένας, θεωρούν ότι είναι μία συνθήκη που εφόσον είμαστε εν ζωή θα το προσπαθήσουμε, θα το πολεμήσουμε, υπάρχει πια αυτός ο συγχρονισμός και ο εκσυγχρονισμός με τα ιατρικά μέσα.

Αν τα παρατήσεις ή αν σκεφτείς έστω ένα λεπτό ότι θα τα παρατήσεις ή το βάζεις κάτω, δεν θα υπάρχει καλή εξέλιξη. Σε ένα αυτοάνοσο νόσημα είναι πάρα πολύ σημαντικό να διατηρήσεις την καλή σου ψυχολογία. Πώς θα διατηρήσεις την καλή σου ψυχολογία εφόσον αλλάζει η κατάστασή σου και κάθε μέρα έχεις να αντιμετωπίσεις το οποιοδήποτε σύμπτωμα; Ναι είναι δύσκολο, αλλά είναι καταπολεμήσιμο και μπορείς να δημιουργήσεις νέες συνθήκες για να αντιμετωπίζεις την κάθε σου μέρα. Πλέον γίνεται διάγνωση της Σκλήρυνσης σε πολύ μικρές ηλικίες. Είναι ένα φάσμα των 20 με 40, όπου κάποιος είναι στην πιο δημιουργική φάση της πορείας της ζωής του.

Πώς ήταν όλα αυτά τα χρόνια η δική σου εξέλιξη ως ασθενής;

Εγώ ήμουν μία περίπτωση στην οποία υπήρξε μεγάλος αριθμός υποτροπών και μεγάλη συχνότητα. Τις υποτροπές δεν τις θέλουμε στην Πολλαπλή Σκλήρυνση. Μπορεί να θεωρείσαι σε μία πολύ καλή κατάσταση, να κάνεις μία υποτροπή και να κάνεις μία επόμενη υποτροπή μετά από 10 χρόνια. Με αποτέλεσμα να μην σε ενοχλεί η νόσος και εφόσον εσύ λαμβάνεις όλα τις απαραίτητες οδηγίες που θα σου δώσουν οι γιατροί για να προφυλάξεις τον εαυτό σου, επειδή πάσχεις από ένα αυτοάνοσο νόσημα, η εξέλιξη που θα πορευτείς με τη νόσο, η πρόγνωση της πορείας θα είναι θετική.

Σε εμένα δυστυχώς δεν ήταν έτσι τα πράγματα, γιατί υπήρξε μεγάλος αριθμός υποτροπών κυρίως την πρώτη δεκαετία με αποτέλεσμα έχοντας μία άριστη συνεργασία με την ιατρική ομάδα που με παρακολουθούσε τότε και με παρακολουθεί και σήμερα αλλάζαμε φαρμακευτικές αγωγές. Όλες αυτές που κυκλοφορούν στο εξωτερικό και κυκλοφορούν και στην Ελλάδα, αυτό είναι το θετικό, αλλά εγώ δεν απαντούσα σε καμία θεραπεία. Έτσι δεν μπορούσαν να σταματήσουν τον αριθμό των υποτροπών. Ήμουν μία με δύο φορές τον μήνα στο νοσοκομείο με νέα υποτροπή.  Είχα κινητική συσσώρευση και σε μία ήδη υπάρχουσα κινητική βλάβη ερχόταν μία νέα υποτροπή η οποία πρόσθετε ένα έξτρα κινητικό υπόλειμμα. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί αυτό το ποσοστό κινητικής αναπηρίας που έχω και τις περισσότερες ώρες της ημέρας χρησιμοποιώ το αναπηρικό σκούτερ που έχω στη διάθεσή μου.

Αλλά όλο το φάσμα των βλαβών ή το φάσμα της υποτροπής είχε να κάνει μόνο με την κινητική μου αναπηρία, γιατί δεν επηρεάστηκαν άλλα οργανικά μου συστήματα. Μπορώ να σας πω ότι αυτά που προσπάθησα να κάνω όλα αυτά τα χρόνια και είμαι υποχρεωμένη να συνεχίσω να κάνω για να έχω μία καλή εξέλιξη στη ζωή μου είναι να δουλεύω έντονα φυσιοθεραπεία, να δουλεύω έντονα το κομμάτι της θεραπευτικής άσκησης, να κάνω τη φαρμακευτική μου αγωγή, να τηρώ κάποιους κανόνες ασφάλειας τους οποίους τους ξέρουμε και τους συστήνουν πια οι γιατροί. Αποτέλεσμα είναι αυτή η ποιότητα ζωής την οποία έχω σήμερα. Μετά από 10 χρόνια σταμάτησαν οι υποτροπές. Είμαστε 6 χρόνια ελεύθεροι υποτροπών.

Άτομο με αναπηρία είπες. Η σκλήρυνση κατά πλάκας θεωρείται αναπηρία;

Ναι, γιατί επέχει κινητικής αναπηρίας. Ανήκεις στην ομάδα των αυτοάνοσων νοσημάτων. Νοσώ από τα 21 μου χρόνια, δηλαδή μετρώ ήδη 16 χρόνια παρέα με τη νόσο της Πολλαπλής Σκλήρυνσης. Σε εμένα επέφερε κάποιες κινητικές βλάβες με αποτέλεσμα να υπάρχει κινητική αναπηρία και έχω μπει στη διαδικασία αντιμετώπισής της από την αρχή της διάγνωσής μου με φαρμακευτική αγωγή.

Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις όπως τις αντιμετώπιζαν στο παρελθόν. Δεν κινδυνεύουμε από την αναπηρία που είναι εμφανής και αντιμετωπίσιμη. Θα πρέπει μόνο να μάθουμε έναν σωστό τρόπο διαχείρισης. Την αναπηρία που κρύβεται και δεν είναι εμφανής, πρέπει να φοβόμαστε. Από εκείνη κινδυνεύει ένας άνθρωπος και το οικογενειακό του περιβάλλον

Στην ελληνική κοινωνία, στη Θεσσαλονίκη, σεβόμαστε την αναπηρία και την προσπελασιμότητα των ανθρώπων με αναπηρία;

Στην Ελλάδα μας λείπει η παιδεία. Δεν σεβόμαστε ούτε τη μαμά με το παιδικό καρότσι, ούτε τα άτομα με κινητική αναπηρία που θα έχουν το αναπηρικό αμαξίδιο και το σκούτερ. Όλα είναι για πέντε λεπτά, οι θέσεις στάθμευσης ΑΜΕΑ δεν υπάρχουν και εκεί που υπάρχουν δεν τις σέβονται οι υπόλοιποι.

Η Θεσσαλονίκη δυστυχώς δεν είναι μια φιλική πόλη προς τα άτομα με αναπηρία. Απλά έχει καλούς ανθρώπους. Επομένως όλοι σου προσφέρουν βοήθεια. Υπάρχει καλή διάθεση. Η αντιμετώπιση πρέπει να ξεκινάει και από το κράτος. Όταν το κράτος φιλοξενεί δομές δημοσίου συμφέροντος, νοσηλευτικά ιδρύματα, εφορίες, που αναγκαστικά θα πας γιατί δεν σταματούν οι υποχρεώσεις επειδή είσαι άτομο με αναπηρία, σε κτίρια που δεν υπάρχει πρόσβαση για όλους, αυτόματα απομονώνουν τα άτομα με αναπηρία. Για αυτό και δεν έχουμε άτομα με αναπηρία με μεγάλη κίνηση στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Εγώ δε θα ξεχάσω όταν φιλοξενούσα μία φίλη από το εξωτερικό και μου είπε, πίνοντας καφέ στην Αριστοτέλους, πως δεν έχουμε αυξημένο ποσοστό αναπήρων. Απλά δεν βγαίνουν από το σπίτι. Προσπαθεί ένα άτομο με αναπηρία να κάνει τη ζωή που κάνεις εσύ, ο Α, ο Β και θεωρούν πως είναι κάτι ηρωικό. Δεν είναι κάτι ηρωικό. Οι καταστάσεις είναι που μας κάνουν να το ορίζουμε ως κάτι ηρωικό. Ανήκουμε στην Ευρώπη και θα έπρεπε να έχουμε τις ίδιες συνθήκες ζωής που παρέχονται και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν υπάρχει καμία διάκριση στα άτομα με αναπηρία. Σε καμία δημόσια υπηρεσία δεν προηγείται το άτομα με αναπηρία. Τα υπόλοιπα είναι λυμένα οπότε είναι στην ίδια συνθήκη όλοι.

Είναι δύσκολη η Ελλάδα στο θέμα της προσβασιμότητας, να πας σε μία καφετέρια, να πας να ψωνίσεις ή να πας στο κέντρο της πόλης. Το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν είναι προσπελάσιμο. Παρά το γεγονός ότι γίνονται προσπάθειες και δεν είναι όπως ήταν πριν 10 χρόνια, θέλει ακόμα δουλειά.

Θεωρώ πως πρέπει να το δουλέψουμε από την αρχή στα σχολεία. Έτσι ώστε τα παιδιά να γνωρίζουν τους κανόνες και τι οφείλουν ως πολίτες, να σέβονται σχετικά με όλο αυτό που αναφέρουν ως προσπελασιμότητα, είτε αυτό είναι ράμπα, είτε αυτό στάθμευση ΑΜΕΑ, οτιδήποτε.

Είσαι παντρεμένη. Θέλεις να μας πεις πώς γνώρισες τον άντρα σου;

Πριν πέντε χρόνια ήμουν κατηγορηματική απέναντι στον γάμο και δεν υπήρχε το σενάριο του γάμου, της οικογενειακής ζωής και τα παιδιά. Τώρα πια λέω ποτέ μην λες ποτέ!

Με τον σύζυγό μου συναντηθήκαμε τυχαία. Ό,τι κι αν σας πω για αυτόν είναι λίγο. Ανέτρεψε τα πιστεύω μου στο θέμα του γάμου. Υπήρξε έρωτας, υπάρχει έρωτας, τρία χρόνια είμαστε παντρεμένοι. Όλα λειτούργησαν επειδή το ήθελε εκείνος και μεθόδευσε έτσι τις καταστάσεις. Υπάρχει αγάπη και αμοιβαία κατανόηση  και η συνθήκη μας ήταν πάρα πολύ θετική στο πώς θα μπορούσαμε να πορευτούμε μαζί. Όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα και νομίζω ότι το γρήγορο τελικά με οδήγησε στον γάμο. Τόσο γρήγορα που έβλεπα ένα happy end, που νομίζω ακόμη αυτό ζω.

Είπες πως όλα έγιναν γρήγορα. Άρα σε γνώρισε ενώ ήδη νοσούσες;

Όταν με γνώρισε ο Οδυσσέας είχα σκλήρυνση 13 χρόνια και ήμουν στο σκούτερ. Δεν γνώριζε τίποτα για τη νόσο, δεν έχει καμία επαφή, δεν είναι καν σε αυτόν τον χώρο. Δεν ήξερε τι έχει να αντιμετωπίσει ή τι θα αντιμετωπίσει από εδώ και πέρα. Κάτι το οποίο λειτούργησε θετικά και σε εμένα.

Για να φτάσεις στο σημείο να παντρευτείς κάποιον και να τον αποδεχτείς όπως είναι, αντιμετωπίζοντας την οποιαδήποτε συνθήκη, πόσο μάλλον την κινητική δυσκολία… και μάλιστα ο Οδυσσέας ήξερε ότι ήθελε να παντρευτούμε στον τρίτο μήνα της σχέσης μας.

Η αναπηρία είναι μία συνθήκη την οποία πρέπει να τη δεχτείς και να ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Και κάποια άλλα πράγματα τα οποία νομίζεις ότι δεν μπορείς, μπορείς γιατί βρίσκονται τρόποι για να γίνουν.

Ζούμε σε μία εποχή που βλέπεις ανθρώπους να παθαίνουν καταθλίψεις, να αποκτούν ανεξήγητες φοβίες. Εσύ κατάφερες ενώ άλλαξε ριζικά η ζωή σου να είσαι δυνατή. Από πού πηγάζει αυτή η δύναμη;

Έχω μία αρχή. Ποτέ δεν κρίνω το πρόβλημα κάποιου, δηλαδή δεν ξέρω αν το δικό μου πρόβλημα είναι το μέγιστο, αν είναι το χειρότερο. Είναι μία πάθηση. Αν για μένα ήταν αντιμετωπίσιμη η σκλήρυνση, δεν κρίνω κανέναν που έχει κάποιο πρόβλημα ακόμη κι έναν ημικρανικό πόνο. Και για εκείνον είναι έντονο το πρόβλημα. Ο καθένας έχει τα όριά του.

Θεωρώ πως πρώτα πρέπει να βρεις τη δύναμη από εσένα, είναι εσωτερική η δύναμη ώστε να αντιμετωπίσεις μία κατάσταση. Μετά τη βρίσκεις στους γύρω σου – στον φίλο σου, στον άντρα σου – θα πάρεις δύναμη και από αυτούς τους ανθρώπους. Πρέπει εδώ να αναφέρω ότι γίνεται ένα ξεσκαρτάρισμα σε μία δύσκολη κατάσταση και οι περισσότεροι φεύγουν. Στις εύκολες καταστάσεις και σε όλα τα χαρούμενα γεγονότα έχουμε πολλούς μαζί μας, στα δύσκολα γεγονότα απομονώνονται οι άνθρωποι. Είναι και θετικό αυτό, γιατί μπορεί να συμβεί πολύ νωρίς και να αποφύγεις και κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν στο μέλλον.

Επομένως η δύναμη είναι πρώτα από εσένα και πρώτα τι θέλεις. Αν το πάρεις απόφαση ότι αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να εξαφανιστεί δια μαγείας. Δε θα εξαφανιστεί. Εγώ το ήξερα με το που διαγνώστηκα ότι είναι μία κατάσταση με την οποία πρέπει να μάθω να πορεύομαι για το υπόλοιπο της ζωή μου έχοντας αυτή τη συνθήκη. Αν αυτό το αντιληφθείς και μπορέσεις να το προσαρμόσεις στην καθημερινότητά σου και κάνεις όλα αυτά που πρέπει, τότε νομίζω πως η εξέλιξή σου θα είναι μόνο θετική.

Ειλικρινά έχεις κάποια φοβία, κάποιον φόβο για την εξέλιξη της πορείας σου;

Νομίζω τώρα πια όχι. Είχα φόβο σε κάποια φάση της ζωής μου, γιατί άλλαζα κινητικά κάθε μήνα. Ήμουν διαφορετική το 2004, διαφορετική το 2005….με αποτέλεσμα εκεί που πήγαινα να εγκαταστήσω μία καθημερινή μου ρουτίνα, αντιμετωπίσιμη με τον α’ τρόπο, την επόμενη χρονιά αυτό άλλαζε. Ναι, εκεί υπήρξε φόβος που νομίζω ότι ήταν αποτέλεσμα του αριθμού των υποτροπών και του γεγονότος πως ήμουν συνέχεια στο νοσοκομείο.

Τώρα πια επειδή έχει αυξηθεί και η επιστημονική γνώση πάνω στο κομμάτι αυτό… δεν υπάρχει κάποιος φόβος.

https://www.facebook.com/watch/?v=465930917285428

Η συζήτηση με την Βασιλική μου έδωσε δύναμη και διάθεση για όνειρα και νέους στόχους. Γνώρισα έναν άνθρωπο που κερδίζει τα όνειρά του ακόμη κι αν χρειαστεί να γκρεμίσει τοίχους. Κατάλαβα πως όταν παίρνεις μία κατάσταση, μη ανατρέψιμη, ως δεδομένη, βρίσκεις τον τρόπο να προχωράς και να εξελίσσεσαι με αυτήν. Χωρίς μοιρολατρία….

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το προσωπικό ιστολόγιο της Dr.Βασιλικής Γαροπούλου www.msability.org που δημιουργήθηκε για να προωθήσει μια σειρά θεμάτων και απόψεων έγκυρων και τεκμηριωμένων επιστημονικά γύρω από την θεραπευτική αντιμετώπιση των νευροεκφυλιστικών παθήσεων, την διατήρηση της καλής υγείας ακόμη και της βελτίωσης της ποιότητας ζωής και όχι μόνο.

Η υπηρεσία msability.org αφορά:
-Την Παρoχή καθοδήγησης και κινήτρων στους Ασθενείς.
-Τον σχεδιασμό και τον τρόπο αποφυγής σφαλμάτων και βλαβών στη φροντίδα τους για την ασθένεια τους.
-Την Στρατηγική, Πρόληψη, Ευεξία κ.α.
-Τις ορθές πρακτικές στον Προγραμματισμό Άσκησης, στη γενική Φυσική Δραστηριότητα, στα ειδικά Προγράμματα Αποκατάστασης.

Φωτογραφίες: Μαρία Νούτσου

Ευχαριστούμε το Hotel Nikopolis για την υπέροχη φιλοξενία!

Φανή Συντάκη