Κάθε αθλητής με αναπηρία έχει από πίσω του μία ιστορία. Μία εκ γενετής πάθηση, κάποια ασθένεια, ένα ατύχημα, κάτι που άλλαξε για πάντα τη ζωή του. Και φυσικά, εμπόδια (λιγότερα ή περισσότερα, ανάλογα με τη χώρα) που πρέπει να ξεπερνά σε καθημερινή βάση προκειμένου να ζει με αξιοπρέπεια και να είναι σε θέση να αθλείται, πολύ περισσότερο αν μιλάμε για τις υψηλές απαιτήσεις ενός αθλητή επιπέδου Παραολυμπιακών Αγώνων.

Δύσκολα όμως μπορεί να βρει κανείς πιο δραματική ιστορία από αυτή της Χέιβεν Σέπερντ, μίας 16χρονης κολυμβήτριας, μέλους της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ, που φιλοδοξεί να δώσει το «παρών» στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Μία ιστορία που έφερε στο φως ρεπορτάζ του BBC, με τον τίτλο «Το κορίτσι που δεν επρόκειτο να ζήσει».

Στις 10 Μαρτίου 2003, στην επαρχία Κουάνγκ Ναμ του Βιετνάμ, έρχεται στη ζωή η Ντο Τι Τούι Πχουόνγκ. Οι γονείς της δεν είναι παντρεμένοι, για την ακρίβεια ο πατέρας της είναι παντρεμένος με άλλη γυναίκα και έχει παιδιά από το γάμο του. Μία ημέρα, ο πατέρας της μπήκε στην καλύβα τους, ζωσμένος με εκρηκτικά. Δέθηκε με τη μητέρα της, έβαλαν ανάμεσά τους το μωρό και ανατινάχθηκαν. Οι δυο τους σκοτώθηκαν ακαριαία, ενώ η -ηλικίας 14 μηνών- Ντο εκτινάχθηκε από το ωστικό κύμα πολλά μέτρα έξω από την καλύβα. Η γιαγιά της που έτρεξε στον τόπο της τραγωδίας, τη βρήκε ζωντανή και την πήγε στο νοσοκομείο, περνώντας με μία μοτοσικλέτα μέσα από βουνά και τη ζούγκλα. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες, οι γιατροί κατάφεραν να την κρατήσουν στη ζωή, αφού όμως χρειάστηκε να προχωρήσουν σε διπλό ακρωτηριασμό κάτω άκρων από το ύψος του γόνατος.

Η ιστορία της Ντο έκανε μεγάλη αίσθηση στο Βιετνάμ και απλοί άνθρωποι προσφέρθηκαν να συνδράμουν οικονομικά την πάμπτωχη οικογένεια, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στο δυσβάσταχτο κόστος των νοσηλείων. Όμως η γιαγιά και ο παππούς της δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να την αναθρέψουν κι έτσι αποφάσισαν να τη δώσουν για υιοθεσία.

Κάπου εκεί εμφανίζονται ο Ρομπ και η Σέλι Σέπερντ, ένα ζευγάρι από το Μιζούρι των ΗΠΑ. Μία βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, που είχε ήδη έξι παιδιά, ενώ συχνά φιλοξενούσε και άλλα ως ανάδοχη οικογένεια. Μετά από ένα ταξίδι στο Βιετνάμ, το ζεύγος Σέπερντ αποφασίζει να υιοθετήσει το άτυχο κοριτσάκι και να το πάρει μαζί του στην Αμερική, όπου το μεγαλώνει ως ένα από τα δικά του παιδιά. Μέσα από τα χαλάσματα μίας ανείπωτης τραγωδίας, η Χέιβεν, όπως επέλεξαν να την ονομάσουν οι θετοί της γονείς, έχει πια την ευκαιρία να ζήσει μία -σχετικά- κανονική ζωή…

Από μικρή η Χέιβεν έδειξε μεγάλο ενδφιαφέρον για τον αθλητισμό, χωρίς να πτοείται από την αναπηρία της. Δοκίμασε το στίβο, το βόλεϊ και το μπάσκετ, όμως τα προσθετικά μέλη την ενοχλούσαν. Κι έτσι στράφηκε στην κολύμβηση, όπου οι ακρωτηριασμένοι αθλητές δεν χρησιμοποιούν τα προσθετικά μέλη όταν αγωνίζονται. Ξεκίνησε στα 10 της χρόνια και μέσα σε μία διετία ξεχώρισε για το ταλέντο της. Από τα 13 της μπήκε στα «ραντάρ» της Παραολυμπιακής Επιτροπής της ΗΠΑ και πλέον πραγματοποιεί μέρος της προετοιμασίας της στο Ολυμπιακό προπονητικό κέντρο του Κολοράντο. Το περασμένο καλοκαίρι έκανε την παρθενική της εμφάνιση με το εθνόσημο, μετέχοντας με μία ομάδα ανερχόμενων Αμερικάνων αθλητών σε μίτινγκ στην Ιταλία, και πλέον έχει βάλει ως στόχο να εξασφαλίσει μία θέση στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2020.

Η Χέιβεν Σέπερντ είναι απόλυτα εξοικειωμένη με την αναπηρία της, ίσως γιατί δεν θυμάται τον εαυτό της αρτιμελή. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, μάλιστα, έχει αναλάβει κοινωνική δράση, επισκεπτόμενη άλλους ακρωτηριασμένους νέους, μιλώντας για τη δική της εμπειρία να είναι διαφορετική. Έχει ακόμη επικοινωνία με τους εξ αίματος συγγενείς της, ιδιαίτερα με την ετεροθαλή αδελφή της, και σχεδιάζει να επισκεφθεί μαζί με την οικογένειά της το Βιετνάμ, μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Ίσως αυτό, το να βρεθεί δηλαδή αντιμέτωπη με ένα τραυματικό παρελθόν που δεν έζησε, είναι το τελευταίο μεγάλο συναισθηματικό εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει, στο δρόμο για μία ζωή με ψυχική ισορροπία…