Την απόλυτη αναλγησία και συνάμα γραφειοκρατική τρέλα του ελληνικού κράτους βιώνουν ο Νίκος Γούναρης και η σύζυγός του Ευανθία, κάτοικοι Καβασίλων. Ο Νίκος Γούναρης έχοντας πιστοποίηση αναπηρίας 83% και με την κατάστασή του να χειροτερεύει μηνά με το μηνά, εδώ και 6 ολόκληρα χρόνια δε μπορεί να βγάλει ούτε σύνταξη, ούτε επίδομα αναπηρίας!

Ο 60χρονος κ. Γούναρης έχει αναπηρία στα χέρια από το 1961, ενώ από το 2012 πάσχει και από πρόβλημα στο αναπνευστικό, με τη γυναίκα του Ευανθία να στέκεται πλάι του, ως μοναδική φροντίδα.

«Δε μπορώ άλλο…»

«Από το 2012 μέχρι σήμερα έχω κάνει τρεις φορές αίτηση για να βγω σε αναπηρική σύνταξη και με έχουν απορρίψει και τις τρεις φορές! Έχω απόφαση από την Α’Βάθμια της Πάτρας με 83% αναπηρία εφ’ όρου ζωής με την κατάστασή μου να χειροτερεύει κάθε μήνα, αλλά παρόλα αυτά μου στέλνουν χαρτιά πως δεν δικαιούμαι τίποτα! Γιατί αλλάζει συνέχεια ο νόμος και δεν έχω συμπληρώσει χρόνια, ενώ είμαι ανάπηρος από το 1961! Και έχω πρόβλημα με τους πνεύμονες από το 2012! Παρόλα αυτά κάθε 6 μήνες μου λένε να ξαναπεράσω επιτροπή, ή να στείλω κι άλλα χαρτιά, κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα! Ε, δε μπορώ άλλο! Ή να μου που πως δεν δικαιούμαι σύνταξη, ή να κάνω κάτι άλλο!», τονίζει ο κ. Γούναρης και στη συνέχεια ξεσπά: «Αν είχα κάποιο… βουλευτή βοηθό θα έβγαζα σύνταξη, αν είχα δικηγόρο θα έβγαζα σύνταξη, αλλά δεν έχω να πληρώσω ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον. Αυτή είναι η τελευταία φορά που μιλάω. Αν θέλετε βοηθήστε με, εάν δεν θέλετε ξέρω τι θα κάνω…».

Όπως αναφέρει ο 60χρονος από τα Καβάσιλα: «Δεν παίρνω κανένα επίδομα, με 83% αναπηρία και με συμπληρωμένα 18 χρόνια ασφάλισης και στο ΤΕΒΕ και στο ΟΓΑ. Και στην πρόνοια που έχω καταθέσει χαρτιά και από εκεί δεν έχω πάρει καμία απάντηση. Όλο αυτό το διάστημα στο πλευρό μου είναι μόνο η γυναίκα μου. Δε μπορώ ούτε να περπατήσω. Αν κάτσω στην καρέκλα πρέπει να με τραβήξεις για να σηκωθώ. Αν είναι να περπατήσω πρέπει να με κρατήσεις… Για να φάω και να πιω νερό πρέπει να με βοηθήσεις. Τα χέρια μου δεν σηκώνονται».

Η σύζυγος του κ. Νίκου Γούναρη, Ευανθία ξεσπά και αυτή από την πλευρά της: «Είμαστε 28 χρόνια μαζί, τον δέχθηκα όπως είναι και λέω γιατί να μην δικαιούται σύνταξη; Τι κακό έχουμε κάνει; Είμαι η νοσοκόμα του μέρα-νύχτα στο σπίτι. Πώς είναι μια μάνα που γεννά το παιδί της, που θα το πλύνει, θα το ταΐσει, θα ξημερώνει επάνω στο κεφάλι του, έτσι είμαι κι εγώ με τον άντρα μου. Να κάνει μπάνιο μόνος τους δε μπορεί, να βγάλει τα ρούχα του δε μπορεί, να πάει στην τουαλέτα δε μπορεί. Μας βοηθούν η μάνα μου, η αδερφή του κι ο γαμπρός του, αλλά πόσο; Πριν έξι μήνες έχασα τον πατέρα μου και δεν πήγα στην κηδεία του στην Αλβανία. Με ποιον να αφήσω τον άντρα μου; Δε μπορούσα να πάω. Ζητάμε αυτά που δικαιούται ο άντρας μου. Άλλοι με ένα μπαϊπάς παίρνουν κι ο άντρας μου που δε μπορεί να πάει πουθενά τίποτα. Τι άλλο θέλουν; Γιατί μας βασανίζουν; Κάθομαι κάθε βράδυ πάνω στο κεφάλι του και τα μηχανήματα μην πάθει τίποτα».