Ξεκινώντας από την στιγμή που τους έστειλε στην αιωνιότητα, οι «χρυσοί» Νάσος Γκαβέλας και Σωτήρης Γκαραγκάνης μιλούν με ειλικρίνεια και ταπεινότητα στο SDNA για την υπέροχη ιστορία τους! Η προετοιμασία, οι κόποι, οι δυσκολίες και οι μοναδικές ατάκες.

Σιωπή. Ηρεμία. Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στον στίβο. Μην ξεχνάτε, είναι ο τελικός! Εκεί παίζονται και κρίνονται όλα. Όλοι οι κόποι, ο ιδρώτας. Η μεγάλη μάχη.

Στα πρώτα μέτρα έχουμε ντέρμπι, αλλά κάπου στη μέση φαίνεται να ξεχωρίζει το φαβορί. «Σκάνε» τα πρώτα χαμόγελα.

Και τότε, ακούγεται.

ΤΩΡΑ!

Στην κούρσα της μίας ανάσας, ο Σωτήρης έδωσε το τελευταίο κομμάτι της δύναμής  του για να φωνάξει. Και αυτό που είπε, πέρασε από τους δέκτες καλύπτοντας το “πάμε”, το “μπορείς” ή οτιδήποτε σκεφτόμασταν βλέποντας την μάχη για το χρυσό.

ΤΩΡΑ!

Ο Νάσος δίπλα του έδωσε την πιο σημαντική ώθηση: Ολοκλήρωσε το σπριντ με την μέγιστη δυνατή ταχύτητα, έσκυψε λίγο μπροστά και τα υπόλοιπα ανήκουν στο κομμάτι των στιγμών που είναι πραγματικά άδικο να προσπαθήσει κάποιος να τις περιγράψει με λόγια ή μέσω ενός γραπτού κειμένου.

Ο Νάσος Γκαβέλας και ο Σωτήρης Γκαραγκάνης πέτυχαν κάτι πραγματικά σπουδαίο. Κάτι μοναδικό, κάτι που θα μείνει βαθιά χαραγμένο στην αιωνιότητα.

Για σκεφτείτε λίγο: Πόσοι, σε όλο τον κόσμο, μπορούν πουν ότι κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο με παγκόσμιο ρεκόρ; Πόσοι είναι ικανοί να «δέσουν» τόσο αρμονικά και να τρέξουν με επιτυχία σε σπριντ 100 μέτρων σα να είναι ένα άτομο; Πόσοι μπορούν να φτάσουν στον θρόνο του κόσμου με προπονήσεις στην Ελλάδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε αθλητικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο;

Πόσοι είναι ικανοί να δημιουργήσουν ατόφιο, αυθόρμητο και ειλικρινή θαυμασμό στο φίλαθλο κοινό, που ίσως δεν έχει και την παραμικρή ιδέα από το άθλημα;

Πόσοι είναι σε θέση να πουν ότι η ιστορία τους «συνοδεύεται» με την ταμπέλα της απόλυτης επιτυχίας;

Μην πάτε πολύ μακριά και μην κουράζεστε: Κατά πάσα πιθανότητα, μόνο αυτοί οι δύο. Και το SDNA παρουσιάζει την ιστορία τους, με μία συνέντευξη στον χώρο που αυτή γεννήθηκε, δουλεύτηκε, μεγάλωσε και, τελικά, εκτοξεύτηκε στον ουρανό.

Το «χρυσό» δίδυμο των Παραολυμπιακών Αγώνων μίλησε στο ΟΑΚΑ με την άνεση που συνήθως συναντάς σε μία έξοδο καλών φίλων: Κάθε ερώτηση είχε άμεση απάντηση, ο διάλογος είχε πολλές φορές την μορφή ενός ράλι σε αγώνα πινγκ – πονγκ και η ειλικρίνεια, με τα απαραίτητα (αλλά καθόλου συνηθισμένα) ψήγματα ταπεινότητας και ρεαλισμού «κάλυψαν» οποιαδήποτε αμηχανία.

«Aυτό το “τώρα” έγινε viral! Του βγήκε με νεύρο, με βραχνάδα! Ακού… Εγώ ένιωθα ότι είμαστε μπροστά, αλλά καταλάβαινα ότι οι Γάλλοι ήταν κοντά. Στο “τώρα” αισθάνθηκα ότι ο αέρας γύρω μας δεν σπάει κάπου… Πώς να στο πω; Καταλάβα ότι ήμασταν μόνοι μας», λέει ο Νάσος για την κραυγή του Σωτήρη, που – όπως θα παρατηρήσετε και πιο κάτω στο κείμενο – βλέπει τα πράγματα λίγο πιο κυνικά:

«Κοίτα, πιο πολύ το φωνάζω γιατί φοβάμαι μην ακυρωθούμε! Αν τερματίσω πρώτα εγώ και μετά ο Νάσος, ακυρωνόμαστε. Οπότε δίνω βάση εκεί. Το λέω στην ώρα μου! (γέλια)».

Συνεχίζοντας στο ίδιο mood απάντησε και στην ερώτηση για τα συναισθήματα που πηγάζουν από την κατάκτηση του χρυσού στα 100 μέτρα και στην κατηγορία Τ11:

«Αυτή την στιγμή μπορώ να σου πω ότι δεν νιώθουμε τίποτα. Ψυχραιμία. Ηρεμία. Δεν νομίζω ότι άλλαξε κάτι. Ίσως είναι ακόμα κοντινό, δεν ξέρω. Αλλά δεν νιώθω κάτι παραπάνω από αυτό!»

Από την πλευρά του, ο Νάσος σημείωσε στο SDNA: «Όταν καταλάβαμε τι έγινε, νιώσαμε έντονη συγκίνηση. Όχι τόσο για το χρυσό, αλλά για την δουλειά που έχουμε κάνει. Αυτό που σκεφτόμασταν έγινε πραγματικότητα. Άλλο να το ονειρεύεσαι, άλλο να το ζεις. Μπορώ να σου πω ότι μέσα από την μάσκα είχα κάνει ένα recording, είχα ξεκινήσει κάποια κλικς και η αλήθεια είναι ότι είμαι ήμουν έτοιμος».

Το μπαλάκι περνά και πάλι στην μεριά του Σωτήρη: «Και εγώ το είχα σαν εικόνα. Κοίτα, την κούρσα την παίζεις συνέχεια στο μυαλό σου. Ξανά και ξανά. Την σκέφτεσαι συνέχεια. Βλέπεις το χρονόμετρο και δεν σου κάνει εντύπωση, γιατί έχεις δει τόσα και τόσα χρονόμετρα στη ζωή σου. Ο πανηγυρισμός στι τέλος ήταν επειδή βάλαμε το “τσεκ” στη λίστα μας. Τα καταφέραμε. Το πετύχαμε».

Χωρίς πιθανότατα να έχει τέτοια πρόθεση, το… άλλο μισό του Νάσου έδωσε πάσα: Τι ακριβώς ειπώθηκε μετά τον τερματισμό; Ποιο ήταν το pep talk πριν την εκκίνηση;

«Και στις τρεις κούρσες λέγαμε ότι πάμε για άλλη μία προπόνηση στο ΟΑΚΑ ή στον Άγιο Κοσμά. Το κάναμε συνέχεια αυτό στην προετοιμασία οπότε θέλαμε να το σκεφτούμε έτσι. Στα προκριματικά ήμασταν πιο άνετοι», τονίζει ο Σωτήρης, με τον Γκαβέλα να σημειώνει από την πλευρά του:

«Βασικά ήταν το άγνωστο περιβάλλον. Ήταν λες και ήμουν σε μία άγνωστη περιοχή της Αθήνας και δεν ήξερα το περιβάλλον. Στον τελικό ήταν αλλιώς…».

«Ναι στον τελικό ήταν διαφορετικά», συμπληρώνει – ξανά – ο Σωτήρης. «Του είπα: “φίλε, εγώ θέλω μία κούρσα με υγεία. Να τερματίσουμε και να το χαρούμε”. Πρέπει να το είπαμε άπειρες φορές!».

Τι έγινε όμως ακριβώς μετά το περιβόητο πλέον «τώρα»; Η εξιστόρηση από το στόμα των πρωταγωνιστών…

Νάσος: «Στο τέλος έπεσα κάτω, χαλάρωσα, έσπασα. Έφυγε μπροστά να πανηγυρίσει και μετά ήρθε και μου φώναξε: “Χρυσό bro”!» Η άμεση αντίδρασή μου ήταν ένα “Αποκλείεται να είναι αλήθεια”».

Σωτήρης: «Εκεί του είπα να σηκωθεί. Πήγα να πάρω την σημαία, θυμήθηκα ότι ο προπονητής μας είχε πει να πάμε να πάρουμε την σημαία. Μετά βγάλαμε και την φωτογραφία. Στον προκριματικό δεν βγάλαμε, μου είπε να φύγουμε γιατί έχουμε και άλλες κούρσες μπροστά μας. Αλλά τώρα δεν γινόταν να μην βγάλουμε».

Μικρή παύση: Μία ολιγόλεπτη συζήτηση μαζί τους αρκεί για να νιώσεις ότι είναι απόλυτα δεμένοι. Ακόμα και στον διάλογο, στο περπάτημα, λειτουργούν σαν ένα άτομο. Ένας συνομιλητής θα καταλάβαινε ότι ζουν ετσι για πολλά χρόνια, αλλά η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική: Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, οι δύο αθλητές προπονούνται μαζί ως ζευγάρι λιγότερο από ένα χρόνο!

Σ. «Είναι μεγάλη η ιστορία μας… Κοιτά, με τον Νάσο γνωριζόμαστε περίπου πέντε χρόνια. Ήταν νομίζω χειμώνας του 2016. Κάναμε αποθεραπεία μαζί και μοιραζόμασταν τον πόνο μας γιατί ήμασταν στον πάγο και παγώναμε».

Ν. «Του είχε κάνει εντύπωση γιατί μπήκα όλος μέσα στον πάγο (γέλια).

Σ. «Ναι, ο πατέρας μου του έλεγε να βγει, τον ρωτούσε γιατί το κάνει αυτό… Τέλος πάντων, από εκεί ξεκίνησε η σχέση μας και η επαφή μας. Μιλούσαμε μέσω των social media, είχαμε κοινές ώρες προπόνηση. Πάντα τα λέγαμε και τον Σεπτέμβρη μου είπε ότι θέλει να μιλήσουμε. Μου ανέλυσε το πρόγραμμα, μου είπε ότι η χρονιά είναι σημαντική και ότι θέλει δίπλα του έναν καλό αθλητή και συνεργάτη. Μιλήσαμε, τα βρήκαμε και το πρώτο σκοινάκι στα χέρια μας το βάλαμε κάπου στις αρχές Οκτωβρίου. Είμαστε μαζί 10-11 μήνες».

Βάζοντας στη κουβέντα το σκοινάκι, ο Σωτήρης αναφέρεται και σε όλα εκείνα τα μικρά, τα δύσκολα, τα κοπιαστικά, που ποτέ δεν φαίνονται αλλά ζουν και κυριαρχούν στην καθημερινότητα όσων κάνουν πρωταθλητισμό.

«Ο συγχρονισμός αποκτήθηκε μετά από πολλή προπόνηση. Είναι κάτι που θέλει δουλειά, αλλά γίνεται. Κάνουμε τα πάντα μαζί. Σχεδόν τα πάντα! Τα βάρη κάνουμε διαφορετικά. Τώρα σε ό,τι έχει να κάνει με το πρόγραμμα… Σχεδόν κάθε μέρα έχουμε διπλές προπονήσεις. Γυμναστήριο, τρέξιμο, αγωνιστικά κομμάτια… Κάνουμε 9-10 προπονήσεις την εβδομάδα. Τρεις ώρες το πρωί, δύο το βράδυ και πάλι ανάποδα. Αυτό σταθερά επί πολλούς μήνες.

Δεν θέλω να ακουστεί άσχημα, ούτε να το παρεξηγήσετε. Η καραντίνα μας βοήθησε σε αυτό το κομμάτι. Μειώθηκαν πολύ οι ώρες που “τρώγαμε” στη κίνηση. Είναι κάτι δύσκολο πλέον, τώρα που έχουμε επιστρέψει σε κανονικούς ρυθμούς, αλλά στο διάστημα της προετοιμασίας μας βοήθησε πολύ, κερδίσαμε χρόνο.

Όλα φτιάχνονται μέσα από πολλή προπόνηση. Το καλό με εμάς είναι ότι μοιάζουμε σωματοδομικά. Είμαι λίγο πιο ψηλός εγώ και έχω περισσότερα κιλά, αλλά μοιάζουμε και αυτό μας βοηθά. Δεν γίνεται να υπάρξει διαφορά στο ύψος. Οι Γάλλοι, για παράδειγμα, ήταν και οι δύο πολύ ψηλοί. Εμείς ταιριάζουμε και στο κομμάτι της ταχύτητας, οπότε έδεσε αρμονικά όλο αυτό».

Επιστροφή με την πιο απλή ίσως ερώτηση, που όμως έπρεπε να γίνει: Ήταν τόσο σίγουροι τελικά για το χρυσό;

«Ξεκάθαρα. Δεν πήγαμε για κάτι διαφορετικό. Μας είπε η ψυχολόγος μας, περίπου 2-3 μήνες πριν, ότι πρέπει να ξεστομίσουμε τον στόχο μας. Λέγαμε για μετάλιο, αλλά έπρεπε να πούμε χρώμα. Εκεί είπαμε ότι δεν έχει νοήμα να κοροιδευόμαστε μεταξύ μας. Είπαμε και δύο “χρυσό”. Δεν υπήρχε κάτι άλλο στο κεφάλι μας. Η ψυχολογική και αθλητική προετοιμασία μας ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με αυτόν τον στόχο. Οπότε νιώθουμε κυρίως ανακουφισμένοι», ανέφερε – κάπως πάλι κυνικά και σίγουρα απόλυτα ειλικρινά – ο Σωτήρης.

Γρήγορη παρένθεση. Ο Γκαραγκάνης αφοσιώθηκε πλήρως στη μάχη του Γκαβέλα για την κορυφή και άφησε για λίγο την δική του καριέρα στον… πάγο.

«Ναι έκανα μία μικρή παύση εγώ. Οι αγώνες μου ήταν το ίδιο Σαββατοκύριακο, οπότε ήταν και θέμα επιλογής σε ένα σημείο. Σαν Σωτήρης, μπορώ να σου πω ότι ήμουν καλύτερα από το αν ήμουν μόνος μου, γιατί ο Νάσος είναι ένας εξαιρετικός συναθλητής και προπονούμαστε σε καλά στάδια. Κάνουμε διαφορετική προπόνηση. Δεν έτρεξα στους αγώνες μου, έμεινα εδώ και δώσαμε ό,τι είχαμε για να πετύχουμε».

Η επιστροφή στην καθημερινότητα, οι χορηγοί και τα… ταξίδια στα γήπεδα

Η κουβέντα έφυγε γρήγορα από την τεράστια επιτυχία στο Τόκιο, γιατί, όπως πιθανότατα ήδη καταλάβατε από τις παραπάνω γραμμές, το δίδυμο είναι άκρως συνειδητοποιημένο και ίσως λίγο παραπάνω «προσγειωμένο» από αυτό που θα έπρεπε. Ο Νάσος και ο Σωτήρης δεν έχουν αυταπάτες: Οι δυσκολίες είναι αρκετές, σε όλα τα επίπεδα, είτε αυτό αφορά το καθαρά αθλητικό κομμάτι, είτε το οικονομικό, ή και – φυσικά – την απλή καθημερινότητα, ειδικά για τον Γκαβέλα.

«Ναι είμαστε λίγο σαν… μετανάστες. Μία στο ΟΑΚΑ στο κλειστό, μία στον Άγιο Κοσμά, στο Χαλάνδρι. Εντάξει, η προπόνηση να βγαίνει και όλα καλά!», λέει με χαμόγελο ο Γκαραγκάνης για το θέμα των γηπέδων, δείχνοντας στη συνέχεια ότι το ταρτάν του στίβου στο ανοικτό γήπεδο των βοηθητικών του ΟΑΚΑ είναι επικίνδυνο και απαγορευτικό για προπόνηση.

«Ευτυχώς είχαμε το κλειστό και κάποιες επιλογές», συμπληρώνει με νόημα ο Νάσος.

Η μετάβαση στους χορηγούς γίνεται από την πλευρά του συνοδού αθλητή: «Φέτος είχαμε μόνο έναν χορηγό, την Elite Strom. Μας στήριξε οικονομικά, πλήρωσε τις μετακινήσεις μας. Μας στήριξε και η Ομοσπονδία, η Παραολυμπιακή επιτροπή. Η προετοιμασία μας έγινε με σωστό τρόπο».

Ας μην ξεφεύγουμε όμως από τα πραγματικά και σημαντικά ζητήματα. Ο Νάσος έχασε την όρασή του σε ηλικία 10 ετών. Εδώ και πολλά χρόνια έχει μάθει να ζει την καθημερινότητά του σε ένα κράτος που αντιμετωπίζει σταθερά όλα τα άτομα με ειδικές ικανότητες σα να είναι πλάσματα ενός κατώτερου θεού. Βέβαια, ας μην τα ρίχνουμε όλα εκεί: Μία ματιά στους δρόμους είναι αρκετή για να δούμε ότι η παιδεία μας, ως κοινωνία, είναι από ανεπαρκής έως ανύπαρκτη (και) σε αυτό το κομμάτι. Τα παραδείγματα είναι πολλά και ο -πλέον κατάλληλος- Νάσος στέκεται σε μερικά από αυτά, με γλαφυρό τρόπο:

«Είναι χαζός ο κόσμος! Δεν έχω άλλα λόγια, δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω. Το θέμα αυτό φτάνει πραγματικά σε επίπεδα χαζομάρας. Αφού βλέπεις ότι οι ράμπες ή τα ειδικά πεζοδρόμια είναι εκεί για έναν λόγο. Τι ακριβώς κάνεις; Τι σκέφτεσαι; Αν θες να παρκάρεις εκεί, πάρτο και πέτα το! Για τα φανάρια… τραγικό! Δεν ξέρεις πού να πας, τι να κάνεις. 

Οι οδηγοί είναι κακοί, οι πεζοί το ίδιο. Είναι μία άσχημη κατάσταση. Θυμάμαι από μικρός να περπατάω στο πεζοδρόμιο και πάντα κάπου να βρίσκω, πάντα χτυπούσα. Σε σκαλιά, σε δέντρα. Τι να πούμε; Για την σύγκριση με το εξωτερικό; Εκεί τα πεζόδρομια έχουν χώρο, είναι άνετα… Για τα φανάρια, πόσο δύσκολο είναι να τα φτιάξεις; Ένα ηχείο, μερικά καλώδια. Τουλάχιστον σε κεντρικά σημεία, στους μεγάλους δρόμους. Μου φαίνεται αδιανόητο όλο αυτό.

Και να σου πω και κάτι; Δεν με νοιάζει τόσο για μένα. Είμαι σε ένα σημείο που πραγματικά έχω συνηθίσει την όλη κατάσταση. Με νοιάζει όμως για τους άλλους. Αν μπορέσω να αλλάξω κάτι προς το καλύτερο, θα είναι τρομερό. Τώρα θα ακουστεί η φωνή μας».

«Τώρα που κερδίσαμε το χρυσό. Αν βγαίναμε τέταρτοι….», συμπληρώνει με παράπονο ο Σωτήρης. «Τώρα όμως, έχουμε μία ευκαιρία. Και εγώ μιλάω από την πλευρά των αρτιμελών και λέω: “Μάγκες, δεν είμαστε μόνοι μας. Δεν είναι κατώτεροι από εμάς. Ίσα – ίσα, είναι ανώτεροι με αυτά που καταφέρνουν και με τον τρόπο που ζουν κάθε μέρα”. Εγώ στο Τόκιο είδα πάρα πολλά, εικόνες που μου έμειναν χαραγμένες. Παιδιά χωρίς χέρια, να τρώνε με το πόδι και με το άλλο να στέλνουν μηνύματα. Τι να λέμε…

Είναι μία μεγάλη ευκαιρία να ακουστεί αυτή η πλευρά. Δεν μπορούμε να ζούμε έτσι, είναι μία πολύ δύσκολη κατάσταση για τα άτομα με ειδικές ικανότητες».

Δεν χρειάζεται να ειπωθεί ή να γραφτεί κάτι παραπάνω. Σωστά;

Κλείνοντας, ο Νάσος και ο Σωτήρης έδωσαν ένα μικρό χρονοδιάγραμμα για το προσεχές διάστημα και το πλάνο περιλαμβάνει διακοπές. Μετά; Ξανά σκληρή δουλειά, τι άλλο;

«Μου φαίνεται πολύ περίεργο ότι θα κάτσω. Θα με πιάσει θλίψη! Δεν ξέρω τι θα κάνω, αλλά πρέπει να ακολουθήσω την οδηγία των προπονητών μας για 4-5 εβδομάδες ξεκούραση», λέει ο Σωτήρης, με τον Νάσο να δίνει το μήνυμα για την συνέχεια:

«Έχουμε παγκόσμιο, έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας. Θέλουμε να ξεκουραστούμε, να είμαστε υγιείς. Έχουμε μπροστά μας Ευρωπαικό, Παγκόσμιο…».

Και η ζωή συνεχίζεται. Με χαμόγελο, ταπεινότητα, προσήλωση. Και με δύο χρυσά, που «κλείδωσαν» περίοπτη θέση στα συρτάρια της αιωνιότητας.