Το 1986 ο Russell O’ Grady, ένας 18χρονος με σύνδρομο Ντάουν, έπιασε δουλειά σε ένα κατάστημα McDonald’s στο αυστραλιανό προάστιο Νόρθμιντ, χάρη στο JobSupport.

Πρόκειται για έναν κυβερνητικό οργανισμό με βασική αποστολή «την τοποθέτηση, την εκπαίδευση και την διατήρηση όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων με σημαντική διανοητική αναπηρία σε ποιοτικές θέσεις εργασίας της μέσης εργασιακής αγοράς, ώστε να καλυφθούν τόσο η ανάγκη για εργασία των ατόμων, όσο και οι ανάγκες των εργοδοτών».

Οι υπεύθυνοι του καταστήματος γρήγορα εκτίμησαν την εργατικότητα του Russell και έτσι τον κράτησαν στην δουλειά, σε μία εποχή που πολύ σπάνια συναντούσες άτομα με αναπηρία στο εργατικό δυναμικό της όποιας επιχείρησης.

Σύντομα, έγινε υπεύθυνος για το πακετάρισμα, αναλαμβάνοντας συγχρόνως μέρος του σερβιρίσματος και της καθαριότητας, ενώ υπήρχαν διαστήματα που έμπαινε και στην κουζίνα.

Εκτός, όμως, από τους συναδέρφους του, ο Russell κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές και των πελατών του καταστήματος, με κάποιους από αυτούς να επισκέπτονται, σύμφωνα με την προϊσταμένη του, τα McDonald’s μόνο και μόνο για να τον συναντήσουν, ενώ του δόθηκε το προσωνύμιο «ο πιο γνωστός άνθρωπος στο Νόρθμιντ».

Επιπλέον, ο πατέρας του, Geoff, σχολίασε στην Daily Mail της Αυστραλίας ότι δεν είναι σπάνιο άνθρωποι να σταματάνε τον γιο του στον δρόμο απλά για να του σφίξουν το χέρι, «Είναι πολύ στοργικός και δέχεται πολύ αγάπη και εκτίμηση, σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούμε να το πιστέψουμε» συμπλήρωσε.

Σήμερα, 32 χρόνια μετά, ο 50χρονος πλέον Russell αποφάσισε ότι έφτασε η ώρα να βγει σε σύνταξη, καθώς αισθάνεται ότι αυτή είναι η καλύτερη κίνηση που μπορεί να κάνει για την υγεία του, με τους πελάτες, αλλά και όσους δούλευαν μαζί του, να στεναχωριούνται που δεν θα μπορούν πια να τον συναναστρέφονται τόσο.

Σύμφωνα με την Lindsey, την αδερφή του, ο ίδιος προσπαθεί να δείξει ότι δεν στεναχωριέται, αλλά πραγματικά έχει βάλει αυτή τη δουλειά μέσα στην καρδιά του, αφού ήταν αυτή που ανέτρεψε την οπτική του απέναντι σε όλη του τη ζωή. Χαρακτηριστικό για αυτό είναι ο διάλογος, που περιγράφεται από τον πατέρα του, ανάμεσα στον Russell και έναν άγνωστο, ο οποίος τον ρώτησε αν είναι άτομο με ειδικές ανάγκες, για να του απαντήσει ότι: «Ήμουν όταν πήγαινα σχολείο, αλλά τώρα πια δουλεύω στα McDonald’s».