Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μητέρα 2 παιδιών, του Αλέξανδρου και του Χρήστου, που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού και εχει τη μαγική ιδιότητα να μπορεί να χρησιμοποιεί τις λέξεις και να απαλύνει τον πόνο……Έγραψε ένα κείμενο για το θέμα της ειδικής αγωγής και νομίζω δε θα μπορούσε να το περιγράψει καλύτερα….

Τι μορφή άραγε θα μπορούσε να εχει το κράτος μας αν ζούσε μεσα σε ενα παραμύθι; Έγραψα μια ιστορία για ολα αυτά που ζούμε τους τελευταίους μηνες εμείς και τα παιδιά μας. Η μικρή δική μου παρέμβαση στην ειδικά αγωγή!

Διαβάστε την όμορφη αλληγορική ιστορία:

“Χθες βραδυ ήρθε στου ονείρου μου την άκρη ενας τεράστιος χάλκινος δράκος! Ήμουν λέει σε μια έρημο γεμάτη σκόνη λουσμένη με ενα φως καυτό που έκαιγε τα ματια και το αίμα. Χωρίς ανάσα, χωρις αέρα και φεγγάρια για να δραπετευσω. Στάθηκα στην άκρη και παρατηρούσα το κόκκινο χρώμα του χαλκού του, τα ματια του τα άδεια απο ψυχή, το στομα του που ξέβραζε ποτάμια απο φωτιά.

– Δρακε!…φώναξα! Τι θες και μπαίνεις στα όνειρά μου;

Μα αντί για απάντηση ο δράκος μου έδειξε τα χάλκινα του νύχια!Κόφτες τεράστιοι έτοιμοι να κομματιάσουν κι εμένα και τα όνειρά μου.Κι ήρθες εσυ! Σαν άγγελος φύλακας που ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή.

– Μάνα…μου είπες. Μην φοβηθείς λεπτό! Θυμήσου μάνα καθε δάκρυ που εκλαψες σαν έλεγα καθε καινούρια λεξη! Μάζεψε τα όλα και κάντον εκεί μεσα να πνίγει! Κι έκλαψα για άλα αυτά που με αγάπη μου χει χαρίσει ο άγγελός μου. Και η πύρινη του κόλαση πνίγηκε μες στις μικρές μου σταγονίτσες. Και η σκόνη λάσπη έγινε και κόλλησε το χάλκινο βαρύ του σώμα!
Κουνιόταν, μα όσο περισσότερο προσπαθούσε να ξεφύγει τόσο κολλούσε στην κόλαση που έφτιαχνα εγώ γι αυτόν!

– Μανα, τραγούδα! Όπως τότε που ήμουν μωρό και με νανουριζες τις νύχτες! Θυμήσου πώς μου τραγουδαγες για να μη φοβαμαι. Κι ας φοβόσουν πιότερο εσυ....

Και τραγουδούσα αργά , με όλη την αγάπη που ένιωθα για τον μικρο μου Άγγελο. Σιγανά και απαλά σαν νανουρίσματα που έγραψαν νεραιδες! Ο δράκος δάκρυσε και έσκυψε το κεφάλι. Δεν κουνιοταν πια, δεν σαλευε. Μονο τραγουδαγε κι αυτός σαν μαγεμένος!

– Μάνα μου δείξε του με τα χέρια σου πώς ειναι η αγαπη! Όπως με έγιανναν τα χέρια σου καθε φορα που έκλαιγα , καθε στιγμή που ήθελα να βρω τις λέξεις να σου πω πως σ´αγαπώ. Και έφερνες τις λέξεις μπρος μου μία μία κι εγω τις διάλεγα προσεχτικά, ευλαβικά σχεδόν, σαν διαμάντια σου τις φορούσα στην καρδια! Μανα δωσ´ του ψυχή!

Πλησίασα τον δράκο και του έπιασα το χέρι. Και του έδωσα ψυχή!Ο δράκος έμεινε να με κοιτά…και έκανε στην άκρη!

Δεν θα υπάρξει δράκος που θα μας στερήσει το όνειρο αγάπη μου. Δεν θα υπάρξει άνθρωπος που δεν θα σκύψει το κεφάλι μπροστά στη δυναμη μας!
Κανένας δράκος δεν νικήθηκε ποτε με τα ίδια του όπλα!”