Συχνότατα παρουσιάζονται, στο Διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα ή τα Μέσα Επικοινωνίας, οι ιστορίες ατόμων που αντιμετωπίζουν κινητικές δυσκολίες και «αποτελούν έμπνευση» για τους υπόλοιπους, καθώς φαίνονται να προχωρούν τη ζωή τους δίχως να διαμαρτύρονται για τις αναμφισβήτητες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινή τους ζωή.

Ωστόσο, παρότι η γνωστοποίηση μιας τέτοιας περίπτωσης ίσως επιδρά θετικά για κάποιους, κάνοντας τους να επαναξιολογήσουν τους εαυτούς τους και τις προτεραιότητες τους, πολλά από τα άτομα που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα παρουσιάζονται ενοχλημένα από την έμφαση που δίνεται.

Μια ανάρτηση στο Reddit, καλεί τους ίδιους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες να αναφέρουν τι είναι εκείνο που οι άνθρωποι λένε ή κάνουν, προσπαθώντας να βοηθήσουν, αλλά έχει το αντίθετο αποτέλεσμα.

Η ανταπόκριση υπήρξε τεράστια, με μια απάντηση να σημειώνει: «Μην με αποκαλείς έμπνευση. Να είσαι εσύ η δική σου έμπνευση».

«Μην μου λες πόσο γενναίος ή δυνατός είμαι», απάντησε κάποιος άλλος. «Είμαι σίγουρος πως δεν είπα ει, σύμπαν, κάνε με ανάπηρο. Δεν υπάρχει τίποτα γενναίο ή δυνατό σχετικά με αυτό. Υπάρχω. Η δύναμη και το κουράγιο μου έρχονται από αυτό που κάνω. Όχι αυτό που είμαι».

Άλλος αναφέρει: «Το λατρεύω όταν οι άνθρωποι με βοηθούν, αλλά παρακαλώ ρωτάτε πρώτα. Και αν πω «Όχι ευχαριστώ, είμαι εντάξει», συνεχίστε την ημέρα σας. Ή ακόμη καλύτερα, ξεκινήστε μια συζήτηση μαζί μου!»

Το όλο ζήτημα της «έμπνευσης» που τους αποδίδεται πως αποτελούν συχνά ήταν μακράν το χαρακτηριστικό που ανέφεραν οι περισσότεροι σχολιαστές, με άλλη φράση που συχνά ακούν τα άτομα με κινητικές δυσκολίες και τους ενοχλεί να είναι το «δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ, εγώ δεν θα μπορούσα να συνεχίσω».

Ενόχληση προκαλεί ακόμη υποψία- συχνά εκφρασμένη με επιθετικό τρόπο- που επιδεικνύουν οι συμπολίτες τους, ενάντια σε ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες που έχουν δίπλωμα αυτοκινήτου.