Ο 24χρονος που εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αμαρουσίου μιλά στη LiFO για τη ζωή του και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ΑμεΑ συμπολίτες μας σε μια πόλη που επιλέγει να τους αγνοεί.

Την ημέρα που συναντήσαμε τον Μάριο Ψαραδέλλη είχε διπλή χαρά: είχε μόλις παραλάβει τον μεταπτυχιακό τίτλο Ψυχολογίας (από το πανεπιστήμιο Νεάπολις στην Πάφο) και το πρωί είχε ορκιστεί δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αμαρουσίου. Στο πάρκο που συναντιόμαστε -μέσα στους ήχους από τα τζιτζίκια και μπροστά από ένα παγκάκι που κάποιος έχει κάνει γκραφίτι μία ολόκληρη συνταγή για πίτσα- το πρόσωπό του λάμπει από ικανοποίηση.

Είναι ένα θαυμάσιο παιδί που έχει καταφέρει να κάνει ένα σωρό πράγματα, παρά το νεαρό της ηλικίας του: έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του και συνεχίζει να μαθαίνει ξένες γλώσσες (μόλις πήρε το πρώτο πτυχίο στα ρώσικα), ασχολείται με το θέατρο, το μόντελινγκ, πέρσι εργάστηκε σε σχολείο ως ψυχολόγος, έκανε πρωταθλητισμό σε ένα άθλημα που δεν είχα ξανακούσει (το Μπότσια) και τώρα, με την εκλογή του στο συμβούλιο του Δήμου Αμαρουσίου, ονειρεύεται να συνεισφέρει στην αλλαγή της πόλης προς το καλύτερο.

Ο Μάριος είναι ένα παιδί που βρίσκεται από την ώρα που γεννήθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο, με δυσκολίες στην κίνηση και πολυάριθμα προβλήματα που του δημιουργούνται από την αδιαφορία του κράτους αλλά των πιο πολλών συμπολιτών του -που ενεργούν απερίσκεπτα, χωρίς να υπολογίσουν τι συνέπειες θα έχουν οι πράξεις τους για κάποιο ΑμεΑ που πρέπει να διασχίσει έναν δρόμο ή να κατέβει από ένα πεζοδρόμιο.

«Την κάθε στιγμή της ζωής μου τη βιώνω με τόση ένταση που απορροφιέμαι» μας λέει, «κι αυτό είναι και σανίδα σωτηρίας για μένα. Ακόμα και τώρα αυτή τη στιγμή, που νιώθω ότι μοιράζομαι κάποια κομμάτια της ζωής μου με ανθρώπους που δεν με γνωρίζουν… Άμα δεν είχαμε τους άλλους γύρω μας, θα ήμασταν απομονωμένοι στο εγώ μας. Ο κόσμος πιο εύκολα κρίνει, παρά καταλαβαίνει».

Έχω βιώσει και δύσκολες στιγμές. Οι άνθρωποι δεν είναι και τόσο ανοιχτοί στο να προσεγγίζουν ένα άτομο με οποιαδήποτε μορφή δυσκολίας, χρειαζόμαστε δουλειά για να το μάθουμε αυτό, να εκπαιδευτούμε, να γνωρίσουμε τον άνθρωπο.

— Πες μου για σένα.

Είμαι ο Μάριος, είμαι 24 χρονών, έχω τελειώσει ψυχολογία, και μόλις ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου στην παιδοψυχολογία εξ αποστάσεως, στην Κύπρο. Γεννήθηκα με παράλυση. Η μητέρα μου έπαθε αναπνευστική ανεπάρκεια όταν ήταν έγκυος, στον όγδοο μήνα, και επηρεάστηκα, έτσι γεννήθηκα τετραπληγικός. Έχω δυσκολίες στην κίνηση, παρόλα αυτά προσπαθώ.

— Πώς είναι να μεγαλώνει ένα παιδί με κινητικές δυσκολίες;

Σίγουρα υπάρχουν πολυάριθμες δυσκολίες, τόσο με την ίδια την φύση του προβλήματος, της κίνησης, δυσκολίες στην αυτοεξυπηρέτηση, κάτι που καθιστά δύσκολο το όλο θέμα, αλλά υπάρχουν και θέματα που γεννιούνται από τον κοινωνικό παράγοντα. Έχω βιώσει και δύσκολες στιγμές. Οι άνθρωποι δεν είναι και τόσο ανοιχτοί στο να προσεγγίζουν ένα άτομο με οποιαδήποτε μορφή δυσκολίας, χρειαζόμαστε δουλειά για να το μάθουμε αυτό, να εκπαιδευτούμε, να γνωρίσουμε τον άνθρωπο.

— Τι όνειρα είχες μικρός;

Γενικώς, μου άρεσε να εξερευνώ το πώς οι άνθρωποι σκέφτονται από μικρή ηλικία, είχα πολύ μεγάλη φαντασία, κι έγραφα από μικρός.

— Τι έγραφες;

Ιστορίες, παραμύθια, στίχους, σκετς, ήταν κάτι που με απελευθέρωνε και με αποφόρτιζε. Η εφηβεία μου ήταν ακόμα πιο δύσκολη, γιατί είχα να αντιμετωπίσω πολλά θέματα. Είχα τάσεις αυτοκαταστροφής κι ήταν μία σκληρή περίοδος για μένα, γιατί συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημά μου είναι μία μόνιμη κατάσταση. Γιατί άλλο όταν είσαι μικρός και σου λένε ότι θα περπατήσεις στα οχτώ και μετά σου λένε, α, όχι στα οχτώ, στα δώδεκα, εκεί έχεις και μία ελπίδα…

— Δεν ήξερες ότι είναι μόνιμη η κατάστασή σου;

Όχι, κι όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα αλλάξει αυτό που βιώνω, ήταν ακόμα χειρότερα. Άρχισα να αναρωτιέμαι «κάτσε, γιατί;». Σίγουρα αντιμετώπιζα και θέματα με το σχολείο, δηλαδή δεν είχα φίλους, ήμουν διαρκώς απομονωμένος, τα παιδιά δεν με έκαναν παρέα. Τα παιδιά είναι τα πιο όμορφα πλάσματα, αλλά το κάθε ένα δείχνει τη δική του προσωπικότητα, αυτή που έχει διαμορφωθεί από το σπίτι ή από τον περίγυρό του, τους συνομηλίκους του. Τους φαινόταν παράξενο το θέμα που αντιμετώπιζα. Κάποια παιδιά γελούσαν μαζί μου, με κορόιδευαν, άλλα φοβόντουσαν την ευθύνη του αμαξιδίου, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί μέχρι τη Β’ λυκείου δεν υπήρχε καμία βοήθεια σε αυτό το πεδίο. Δεν υπήρχε στήριξη από το σχολείο.

Κάποια στιγμή είχα πάρει στήριξη, αλλά μόνο σε συγκεκριμένες ώρες. Γενικώς, έπρεπε να συμβιβαστώ με πολλές καταστάσεις, να διδάξω ακόμα και την ίδια μου την οικογένεια κάποια πράγματα, γιατί όταν, για παράδειγμα, δεν μπορείς να κουνήσεις το χέρι σου, ο άλλος ο οποίος δεν το βιώνει το πρόβλημα, δεν μπορεί να καταλάβει πώς γίνεται και δεν δίνεται σήμα στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Στην εφηβεία μου υπήρχαν τάσεις αυτοκαταστροφής, πέρασα πολλά καταθλιπτικά επεισόδια, αλλά έμαθα από αυτά, απέκτησα δύναμη, έχοντας βέβαια και τους κατάλληλους ανθρώπους στο πλευρό μου, κι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.

— Φαντάζομαι ότι η μεγάλη ευθύνη μπορεί να κάνει τους δικούς σου ανθρώπους υπερπροστατευτικούς.

Ναι, ακόμα υπάρχουν φάσεις που οι γονείς μου είναι πολύ υπερπροστατευτικοί, του τύπου «πρόσεχε, στηρίξου στο σώμα σου για να μην πέσεις». Έχω πέσει πολλές φορές από το αμαξίδιο, ή από το κρεβάτι. Γενικότερα, πιστεύω ότι η αγάπη μπορεί να γίνει υπερβολική. Οι δικοί μου άνθρωποι κάνουν θυσίες και μερικές φορές το παρακάνουν λιγάκι, αλλά έχω σκεφτεί ότι όταν γίνω κι εγώ γονιός, αν γίνω, θα καταλάβω πολλά πράγματα.

— Μου είπες στην αρχή ότι έχεις υποστεί bullying στο σχολείο, τι τύπου bullying;

Από καθηγητές, από μαθητές, μου έλεγαν να αλλάξω σχολείο γιατί έβλεπαν ότι δεν μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ, ήθελαν να πάω σε ειδικό σχολείο αντί να βρούμε μία λύση. Δεν μπορούσα να γράψω και τις εργασίες, αλλά ένα χαρακτηριστικό που είχα από πάντα ήταν ότι ήμουν πεισματάρης, ήθελα να αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω όσο και τα άλλα παιδιά. Μια φορά είχα γράψει με τα χέρια μία έκθεση μιάμιση σελίδα και μου πήρε από το πρωί μέχρι το βράδυ, γιατί γράφω πολύ αργά. Η ικανοποίηση που πήρα όμως επειδή το έκανα, με γέμισε με χαρά.

Τα παιδιά μου έλεγαν ότι δεν είμαι άξιος να βρίσκομαι στο σχολείο, ότι τους περιορίζω γιατί έπρεπε εξαιτίας μου να είμαστε στο ισόγειο σαν τάξη, γιατί δεν υπήρχαν υποδομές για να πάμε σε άλλους ορόφους. Αυτό τότε με στεναχώρησε, αλλά μετά άρχισα να το βλέπω πιο αντικειμενικά, σαν τρίτο πρόσωπο. Σίγουρα με την φάση της συντροφικότητας υπάρχει ένα θέμα διαχρονικό, από μικρή ηλικία, διότι αν ένας απλός φίλος έχει τους ενδοιασμούς στο πώς μπορεί να βοηθήσει, να πάμε μία βόλτα, για έναν καφέ, φανταστείτε αυτό πόσο πιο δύσκολο είναι σε μία σχέση. Όσο «ιδανική» και αν είναι, θέλει θυσίες.

— Φίλους πότε απέκτησες;

Στην εφηβεία μου, γύρω στα 15-16. Κι όταν απέκτησα τον πρώτο μου φίλο πέταγα απ’ τη χαρά μου, γιατί υπάρχουν κάποια συναισθήματα τα οποία δεν μπορεί να τα βιώσει κανείς αν δεν είναι στη δικιά μου θέση. Γιατί η στήριξη, η βοήθεια και η αγάπη είναι κάτι σπουδαίο για μένα και μου δημιουργούν υπέροχα συναισθήματα.

— Να σε ρωτήσω κάτι πιο προσωπικό; Μου είπες ότι η συντροφικότητα είναι δύσκολη για έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα, πόσο δύσκολη είναι η ερωτική σου ζωή;

Πολύ, πάρα πολύ. Είναι κάτι το οποίο με απασχολεί και στο τώρα τι θα γίνει γενικά. Το ξέρω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δυσκολίες και δεν είναι εύκολο να κάνουν σχέσεις, και μπορεί να προσπαθώ να αντλώ δύναμη από κάποια άλλα στοιχεία, αλλά ο σεξουαλικός παράγοντας για ένα παιδί ΑμεΑ είναι απαραίτητος γιατί όλοι μας έχουμε ορμές, έχουμε φαντασιώσεις, θέλουμε ένα χάδι. Ειδικότερα το αντρικό φύλο θέλει να αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί σεξουαλικά, υπάρχουν πολλά ερωτήματα «μπορώ, δεν μπορώ», και υπάρχει ένα άγχος για το πώς αισθάνεται ο άλλος σε περίπτωση που υπάρχει σεξουαλική επαφή. Υπάρχουν πρακτικά θέματα. Το ερώτημα είναι Ok, βρήκα έναν σύντροφο, με αγαπάει όντως ή είναι μαζί μου για άλλο λόγο;

Κάποιοι άνθρωποι το υποτιμάνε το στοιχείο της σεξουαλικότητας, και βέβαια υποτιμάνε και την ίδια τη φύση των ανθρώπων με αναπηρία. Αποφεύγουμε να μιλήσουμε με τα παιδιά για το σεξ, θεωρούμε ότι δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό στην αναπηρία. Πιστεύω ότι την ευθύνη την έχουν οι γονείς να συζητήσουν αυτά τα θέματα με τα παιδιά. Εγώ είπα «ξέρετε κάτι; Εγώ θέλω να κάνω σεξ, πώς θα γίνει;».

Να ξέρεις ότι όλα τα θέματα συνδέονται μεταξύ τους, γιατί αν δεν έχεις αυτονομία, όταν τα πεζοδρόμια είναι χάλια, όταν δεν έχεις βοήθεια από το κράτος, αυτά αυτομάτως επηρεάζουν και τον σεξουαλικό παράγοντα.

Έχω ενημερωθεί ότι στο εξωτερικό υπάρχει βοηθός για τα άτομα που έχουν αναπηρία. Η σεξουαλική ζωή σου είναι κάτι βασικό. Κάποιοι λένε ότι ο Φρόιντ υπερεκτιμούσε την σεξουαλικότητα, αλλά δεν ισχύει. Εγώ, έστω και σε στοματική φάση, είχα αρχίσει από πολύ νεαρή ηλικία να φαντασιώνομαι πράγματα, κι όταν βλέπεις ότι στη συνέχεια αυτά δεν πραγματοποιούνται απογοητεύεσαι. Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δεν αποδέχονται την αναπηρία, μένουν κολλημένοι σε συγκεκριμένα πρότυπα που έχουμε, αλλά είναι σημαντικό να τα ξεπεράσουμε.

Είναι πολύ βασικό για μένα ο άνθρωπος που θα είναι μαζί μου να μπορεί να μου προσφέρει ασφάλεια, να μπορεί να μετακινηθεί, να είναι εκεί όταν τον/την χρειάζομαι, όταν δεν είμαι καλά, να μπορεί να καλύπτει την απόσταση. Θυμάμαι όταν ήμουν σε σχέση και ήθελα να κάνω σεξ, έπρεπε να συζητήσω με το άτομο, να πω ότι έχω τέτοιες ανάγκες. Υπήρξε μία θετική ανταπόκριση, αλλά το σεξ δεν έγινε ποτέ, υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες…

Κάποιοι άνθρωποι το υποτιμάνε το στοιχείο της σεξουαλικότητας, και βέβαια υποτιμάνε και την ίδια τη φύση των ανθρώπων με αναπηρία. Αποφεύγουμε να μιλήσουμε με τα παιδιά για το σεξ, θεωρούμε ότι δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό στην αναπηρία. Πιστεύω ότι την ευθύνη την έχουν οι γονείς να συζητήσουν αυτά τα θέματα με τα παιδιά. Εγώ είπα «ξέρετε κάτι; Εγώ θέλω να κάνω σεξ, πώς θα γίνει;».

— Η ψυχολογία ήταν επιλογή σου;

Ναι, κι όταν πέρασα ήμουν πολύ ικανοποιημένος, γιατί ήταν το όνειρό μου. Πέρασα πρώτος. Μαθαίνεις πολλά πράγματα με την ψυχολογία, υπάρχουν κάποια κομμάτια του εαυτού σου που αναγνωρίζεις μέσα από τα βιβλία, κάποια που δεν χειρίστηκες σωστά, και σίγουρα αυτό χρειάζεται και μία ψυχοθεραπευτική βοήθεια, δεν είναι κάτι που μπορείς να το αντιμετωπίσεις έτσι εύκολα.

— Πώς ήταν τα πράγματα στο πανεπιστήμιο;

Δεν υπήρχαν καθόλου υποδομές για μένα, για παράδειγμα τα ασανσέρ δεν λειτουργούσαν σωστά. Στο πανεπιστήμιο μου έλειπε η βοήθεια, η στήριξη, έπρεπε να διαβάζω πιο πολύ από όλους χωρίς βοήθεια από τους καθηγητές. Στην πτυχιακή μου δεν υπήρξε βοήθεια από τους καθηγητές. Έμπαινα στο μάθημα και απλά μου έλεγαν «αυτό είναι σωστό κι αυτό δεν είναι, βγάλ’ το», δεν έλεγαν όμως τι να γράψω, παρόλο που έβλεπαν τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα. Σίγουρα θέλουν δουλειά τα ελληνικά πανεπιστήμια στην παροχή βοήθειας.

Είχα σοβαρό θέμα με τις μετακινήσεις. Ευτυχώς, μετακινούμαι με αμάξι, οπότε είναι πιο εύκολο, απλώς δεν μπορεί να αισθανθείς πόσο σε περιορίζει όταν δεν υπάρχουν στον χώρο υποδομές για ΑμεΑ. Και όταν το κράτος το ίδιο δεν βοηθάει στην συνειδητοποίησή του, πέφτεις ψυχολογικά, κρατιέσαι από άλλα πράγματα κι αυτό γίνεται συνεχώς. Η ζωή είναι πάντα ρευστή, έχουμε και τα πάνω μας και τα κάτω μας.

Από την άλλη βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος, υπάρχουν κι άλλοι που βιώνουν παρόμοια συναισθήματα. Έχω μιλήσει με άτομα που έχουν πανομοιότυπα προβλήματα, οπότε έχω καταλάβει ότι υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες τόσο με το πώς αισθάνονται σωματικά, το πώς βλέπουν τον εαυτό τους και την αυτοαποδοχή, όσο και τον κοινωνικό περίγυρο. Γιατί οι άνθρωποι απορρίπτουν, μιλάνε για σένα, κάνουν αστεία, γελάνε με σένα, αλλά βλέποντας την θετική πλευρά, πιστεύω ότι αυτά τα αστειάκια σε κάνουν πιο δυνατό.

— Κυκλοφορείς μόνος;

Όχι. βέβαια έχω ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι εφικτό να το χρησιμοποιήσω -ειδικά σε τέτοια πεζοδρόμια όπως αυτά που βλέπεις. Πουθενά, ούτε στο κέντρο ούτε εδώ (σσ. στα Άνω Πατήσια) δεν υπάρχουν πεζοδρόμια ούτε υποδομές για ανθρώπους με δυσκολίες κίνησης. Δεν υπάρχει χώρος, ράμπες, κι είναι πολύ στενάχωρο να έχεις ένα τέτοιο εργαλείο και να μην μπορείς να το χρησιμοποιήσεις.

Είναι πολύ εύκολο να κλείσεις με το αμάξι σου την ράμπα και να με εμποδίσεις να κινηθώ, θα πρέπει να κινηθώ μέσα στο δρόμο κι οι οδηγοί είναι ημιμαθείς και δεν σε προσέχουν καθόλου. Μία φορά είχα πάει με τον αδερφό μου μία βόλτα -μία από τις ελάχιστες με το αμαξίδιο- και ενώ ήταν αναμμένο το πράσινο για τους πεζούς και πήγα να περάσω, πετάχτηκε ένα αμάξι και ευτυχώς την τελευταία στιγμή ακινητοποιήθηκα. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν είχα προλάβει.

— Ξέρω ότι κάποια φορά έπεσες και χτύπησες αρκετά σοβαρά.

Ναι, έχω αυτό το σημάδι δίπλα στο μάτι να μου το θυμίζει. Ήμουν με την μητέρα μου και με τη βοήθειά της πήγα να κατέβω το πεζοδρόμιο, αλλά ήταν κακοφτιαγμένος ο δρόμος, η ράμπα ήταν πιο ψηλή από το κανονικό, το πόδι μου έφυγε μπροστά και έπεσα προς τα μπρος. Όλα σκοτείνιασαν, φοβήθηκα ότι έχασα το μάτι μου. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο είχα πέσει και στο σχολείο, γιατί δεν υπήρχε ράμπα για να κατέβω. Έχω περάσει πάρα πολλά με το αμαξίδιο πέφτοντας στο έδαφος και αυτό με κινητοποίησε να βάλω υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος.

Σήμερα ορκίστηκα στο υπουργικό συμβούλιο του Αμαρουσίου, μπορεί να μην διαμένω στο Μαρούσι, αλλά μόνο και μόνο επειδή τα προβλήματα είναι κοινά σε όλες τις πόλεις θέλω να βοηθήσω με τον δικό μου τρόπο. Να προσφέρω λύσεις οι οποίες θα βοηθήσουν και άλλα παιδιά που είναι απομονωμένα στο σπίτι όπως ήμουν κι εγώ για πολύ χρονικό διάστημα. Ξέρεις, όταν φτιάχνονται οι δρόμοι αυτομάτως αλλάζει και ο κόσμος γύρω σου. Δηλαδή, έχω παρατηρήσει ότι όταν βγαίνω με τους φίλους μου και βλέπω μία ράμπα που είναι σωστά τοποθετημένη, χαίρονται.

— Το περίμενες ότι θα σε ψήφιζε ο κόσμος;

Σε καμία περίπτωση δεν το περίμενα. Όταν έβαλα υποψηφιότητα ήξερα ότι είναι πολύ δύσκολο να βγω, κι όταν έμαθα ότι βγήκα έλεγα «αποκλείεται, μου κάνετε πλάκα!». Αλλά δικαιώθηκα, επειδή μίλαγα με τον κόσμο πολύ, τόσο από κοντά όσο και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εξηγούσα τι είναι αυτό που θέλω να κάνω, το όραμά μου, ότι πρέπει να έχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες, και να φέρουμε την υπόλοιπη Ευρώπη και στην Ελλάδα.

— Έχεις εικόνα τι συμβαίνει σε άλλες χώρες; Για να συγκρίνεις…

Ασυναίσθητα συγκρίνεις καταστάσεις. Έχω πάει στη Γερμανία κι έχω δει ότι είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση τα πεζοδρόμια, τα φανάρια έχουν ειδικούς συναγερμούς για τους τυφλούς, υπάρχουν ποδηλατόδρομοι, αυτή την πόλη ονειρεύομαι. Και, μάλιστα, κάτι που μου έκανε εξαιρετική εντύπωση είναι ότι έκανα μια βόλτα και περνούσε δίπλα μου ένα αμάξι, εγώ ήμουν στο πεζοδρόμιο και πορευόμουνα και, χωρίς να κάνω κίνηση να δει η οδηγός πού ήθελα να πάω, ήταν σταματημένη επί ένα λεπτό. Και μάλιστα δεν προχώρησα, γύρισα πίσω!

Αυτό εδώ δεν παίζει. Είναι πράγματα πολιτισμικού χαρακτήρα που σου κάνουν εντύπωση. Αισθάνομαι πανέτοιμος και θα αγωνιστώ σκληρά στον Δήμο Αμαρουσίου, μάλιστα στην ορκωμοσία ο Δήμαρχος, η υπουργός Παιδείας και ο περιφερειάρχης Αττικής μου έδωσαν τις θερμότερες ευχές τους γιατί πιστεύουν ότι η συνεισφορά μου στο δημοτικό συμβούλιο θα είναι πολύτιμη. Αυτό είναι ένα επιπλέον κίνητρο για εμένα και με τιμά ιδιαίτερα.

— Τι άλλο κάνεις εκτός από σπουδές και την συμμετοχή σου στον Δήμο;

Ασχολούμαι με πολλά πράγματα. Αγαπάω το μόντελινγκ κι ασχολούμαι ερασιτεχνικά. Υπάρχουν διάφορα πράγματα που μπορείς να δείξεις μέσα από μία φωτογραφία. Υπάρχει κόσμος που τον ξενίζει το άκουσμά του και θεωρεί ότι είναι άδικος κόπος επειδή δεν μου αποφέρει χρήματα. Άκουσα πολλά σχόλια για αυτό, αλλά το μόντελινκ μου δίνει χαρά. Κι από την άλλη, όταν μπήκε στη ζωή μου η εκλογή, οι γύρω μου έλεγαν «τι τα θες εσύ αυτά, πού πας και μπλέκεις; Είσαι ψυχολόγος, πρέπει να κρατήσεις καλή εικόνα, δεν γίνονται όλα μαζί».

Υπάρχει, όμως, αρκετός κόσμος όλων των ηλικιών που με ενθαρρύνει σε ό,τι κάνω… Κατά τ’ άλλα, κάνω ρώσικα πήρα και το πρώτο μου πτυχίο. Είναι πολύ απαιτητική γλώσσα, χρειάζεται μόνιμο διάβασμα, κι είναι ένα στοίχημα για μένα γιατί χρειάζεται περισσότερη εξάσκηση για να τα προφέρω. Ανακαλύπτεις, όμως, από πού προέρχονται λέξεις, το ελληνικό στοιχείο, και αισθάνεσαι περήφανος. Έκανα και ένα άθλημα, το Μπότσια, ένα παραολυμπιακό άθλημα και συμμετείχα σε αγώνες, αλλά το σταμάτησα γιατί δεν έχω χρόνο.

Απολαμβάνω να ακούω μουσική, όταν ακούω τους στίχους τους νιώθω σαν να τους βιώνω αλλά και υπάρχουν και κομμάτια που λέω «α, αυτό το έχουν γράψει για μένα». Γράφω κι εγώ κάποιους στίχους όποτε έρθει έμπνευση, μου αρέσει να γράφω άρθρα ψυχολογίας. Την προηγούμενη περίοδο ήμουν σε ένα σχολείο και δίδασκα εθελοντικά, μου αρέσει πάρα πολύ η επαφή μου με τα παιδιά, είναι εκπληκτική και δεν την αλλάζω με τίποτα. Βέβαια, υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες με το θέμα του ωραρίου των παιδιών, είχα θέματα και με τους γονείς, οι οποίοι δεν με άφηναν πολλές φορές να δουλέψω με τα παιδιά.

— Επαγγελματικά με τι θα σε ενδιέφερε να ασχοληθείς;

Θα με ενδιέφερε να κάνω μία στροφή. Γενικώς, είμαι άνθρωπος που πειραματίζομαι, μου αρέσει η επικοινωνία με τον κόσμο, θα μπορούσα να εργαστώ ως σύμβουλος σε κάποια επιχείρηση. Είναι και θέμα ευκαιριών. Περιμένω το άτομο που θα με πιάσει από το χέρι και θα μου πει «πάμε, θα σε βοηθήσω εγώ να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου», γιατί όσο και να θες, αν δεν παρουσιαστούν οι κατάλληλοι άνθρωποι στο κατάλληλο timing, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.

— Η πολιτική θα σε ενδιέφερε;

Νιώθω την ευθύνη γιατί ο κόσμος με εμπιστεύτηκε. Ο κόσμος θέλει να δει την αλλαγή. Θα ήθελα να βοηθήσω να έχουμε ένα καλό δίκτυο στα μέσα μεταφοράς, καθαρούς δρόμους, να αξιοποιήσουμε σωστά τα πάρκα που έχουμε. Το πεζοδρόμιο είναι η πρώτη προτεραιότητα, να μπορούμε να κυκλοφορούμε με ασφάλεια. Θα ήθελα να δώσουμε κίνητρα στα παιδιά να βγαίνουν περισσότερο έξω, γιατί είναι απομονωμένα στα τάμπλετ και τα λάπτοπ.

— Εσύ δεν ασχολείσαι με τα social media;

Πολύ. Με τους φίλους μου δεν βλεπόμαστε συχνά γιατί άλλοι είναι στο εξωτερικό για σπουδές και άλλοι δουλεύουν πολλές ώρες, αλλά εισπράττω την αγάπη τους ακόμα και όταν δεν είναι κοντά μου. Βλέπουμε φωτογραφίες, μιλάμε στο Skype, μου δίνουν δύναμη.

— Τι άλλο σου δίνει δύναμη;

Όταν διαβάζω κάτι σε ένα βιβλίο το οποίο και με έχει αγγίξει τόσο πολύ μέσα στην ψυχή μου παίρνω μία βαθιά ανάσα και λέω εδώ είμαστε. Έχοντας ανθρώπους γύρω μου που με νοιάζονται και με αγαπάνε, νιώθω ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τη ζωή.

— Για το άμεσο μέλλον τι ονειρεύεσαι;

Κατ’ αρχάς, να είμαι όσο πιο ευτυχισμένος μπορώ, να έχω την υγεία μου, να μπορώ να έχω μία σταθερή εργασία που θα μου αποφέρει ένα αξιόλογο χρηματικό ποσό, για να μπορώ να ξεκινήσω τη ζωή μου. Υπάρχουν πολλά έξοδα που πρέπει να καλυφθούν, οι φυσιοθεραπείες μου δεν καλύπτονται από τον ΕΟΠΥΥ, έχω σταματήσει να κάνω. Η μετακίνησή μου είναι ένα μέιζον ζήτημα. Πολλές φορές σκέφτομαι «μήπως αυτό το πρόβλημα που βιώνω είναι προϊόν της υπερβολής μου να είναι όλα στην εντέλεια, ή υπάρχουν αλήθεια τρύπες σε όλους τους τομείς;». Γενικότερα είμαι ενεργητικός ακροατής, μου αρέσει να ακούω ιστορίες, να μοιράζομαι.

Προχθές, στις διακοπές, ήταν ένα ζευγάρι που τσακωνόταν και όταν μίλησα μαζί τους ηρέμησαν. Είπα στο αγόρι «άμα τσακώνεστε, να με θυμάστε», και μου λέει «δεν θα σε ξεχάσω ποτέ». Σπάνια εκτιμάμε αυτό που έχουμε. Και εγώ μερικές φορές είμαι εγωιστής, αλλά πιστεύω ότι όποιος ονειρεύεται το καλύτερο αγωνιά, κι όταν υπάρχει αυτή η αβεβαιότητα της ηλικίας σου –που δεν είναι τίποτα σταθερό ούτε στον επαγγελματικό ούτε στον σεξουαλικό τομέα- η αγωνία μεγαλώνει. Κάθε ηλικία έχει τα δικά της…

Περισσότερα για τον Μάριο Ψαραδέλλη εδώ.

M. HULOT