Ο Σπύρος Νταντανίδης, είναι 21 ετών και απόφοιτος Σχολής Κινηματογράφου του Πανεπιστημίου Kingston της Αγγλίας. Γέννημα θρέμμα Κομοτηναίος, όπως λέει, προσθέτοντας πάντα «όσο καλό ή κακό είναι αυτό».
Είναι καλό ή κακό; τον ρωτάμε για να απαντήσει με χιούμορ πως «είναι ένα κράμα» και να σημειώσει για το αντικείμενο που τον ενδιαφέρει περισσότερο «καταφέρνω περίπου να ασχοληθώ με το cinema χάρη στη συνεργασία με την Μαικ Productions».
Σύμφωνα με τον Σπύρο Νταντανίδη η δημιουργία γενικότερα στα Βαλκάνια, ίσως, και στην Ευρώπη, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι δύσκολη στις μέρες μας. «Δυσκολεύεσαι να δημιουργήσεις, δεν υπάρχει η ευκαιρία, ο χώρος , ο χρόνος. Γενικά προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ό,τι καλύτερο γίνεται.»
Πώς όμως έφτασε στην επιλογή του Κινηματογράφου; «Μικρό παιδί ήμουν, μεγάλο κεφάλι είχα, όπως λέει η μάνα μου. Αποφάσισα στα 15 ότι είναι πολύ ωραίο να κάνεις σινεμά. Στην εποχή του ανταγωνισμού, όπως είναι η εποχή μας, αν μπορέσω να επιβιώσω από το cinema θα είμαι τρεις φορές ευτυχισμένος.» Ποιό είναι το «κόλπο» για να φτάσει ως εκεί; «Θα στοχεύω όσο πιο ψηλά γίνεται για να απογοητεύομαι στο τέλος, κι αυτό είναι το ωραίο γιατί μαθαίνεις από τις απογοητεύσεις .»
Κάθε αρχή και δύσκολη, όμως, όπως το πρώτο εξάμηνο στην Αγγλία, όταν στη Σχολή του τους έδωσαν μια dslr μηχανή και τους είπαν «κάντε ταινία». «Παρουσίασα καλά μια ωραία ιδέα και αυτή εγκρίθηκε, οπότε προσπαθήσαμε να την κάνουμε, βαθμολογούμενοι για τη διάθεσή μας, την διάθεση για δημιουργία.» δηλώνει ο Σπύρος Νταντανίδης σημειώνοντας για τις «αστοχίες» που δεν λείπουν «Όλοι κάνουμε λάθη, μαθαίνουμε από αυτά αρκεί να τα δούμε.»
Στην Κομοτηνή νιώθω πάντα άνετα
Όσον αφορά στην παρουσία του στην Αγγλία και τη ζωή του εκεί για τρία χρόνια σημειώνει «Η Αγγλία πέρασε μια ιδιαίτερη φάση. Είναι ένας φιλόξενος λαός, όχι χαμογελαστοί όλοι, αλλά εξυπηρετούν τον ξένο. Δεν ένιωσα άσχημα ούτε στο πρώτο στάδιο της προσαρμογής. Πέρασα τρία χρόνια κι αγάπησα τον τόπο, τους ανθρώπους, τις συνήθειες. Ήταν μια πολύ -πολύ ωραία εμπειρία. Ακόμη και ένα τρίμηνο στο εξωτερικό είναι ικανό να σου δείξει πόσο διαφορετικός είναι ο κάθε τόπος.»
Επέστρεψε στην Κομοτηνή και το δυσκολότερο που αντιμετωπίζει είναι η προσαρμογή «Να προσαρμοστώ. Τώρα αυτό είναι το πιο δύσκολο, παρά το γεγονός ότι η Κομοτηνή είναι το σπίτι μου. Νιώθω πολύ άνετα. Ξέρω τους ανθρώπους. Η Κομοτηνή είναι για μένα ένας τόπος που νιώθω πάντα άνετα. Αυτό δεν είναι πάντα καλό γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος της ρουτίνας. Αυτό προσπαθώ να το αποφύγω κάνοντας ταινίες, τραγούδια, παρά το γεγονός ότι λείπει η οργάνωση.»
Μιλώντας για την αναπηρία, ΑμεΑ και ο ίδιος, γυρίζει το χρόνο πίσω και θυμάται «Όταν ήμουν πέντε ετών, ο πατέρας μου μαζί με τον Άλεξ Ταξιλδάρη και άλλους αποφάσισαν να κάνουν το ΠΕΡΠΑΤΩ. Σήμερα αυτό το όραμα προχωράει δίνοντας σε κάθε ανάπηρο έναν χώρο, που είναι πρότυπο. Αυτό το κουβαλάω επειδή συνέβαλε πολύ και ο πατέρας μου.» δηλώνει και σημειώνει «Όταν κάποιος με βλέπει κι αντιμετωπίζει πρόβλημα αναπηρίας τότε παίρνει ένα μάθημα. Κανέναν δεν περιορίζει η αναπηρία, συνήθως περιορίζεται κάποιος από όλα όσα υπάρχουν τριγύρω. Η αναπηρία δημιουργείται από την κοινωνία μας» δηλώνει κι αναφέρει το παράδειγμα ενός κουφού «Αν όλοι στο Γυμνάσιο διδασκόμασταν την νοηματική γλώσσα, τότε ένας κωφός δεν θα είχε πρόβλημα επικοινωνίας με τους υπόλοιπους. Ποια θα ήταν αλήθεια η δυσλειτουργία του μετά, αν όλοι γνωρίζαμε την νοηματική;» αναρωτιέται κι απαντά « Η ετοιμότητα του καθένα μας κρίνει πολλά.»
Φώτο: Σπύρος Νταντανίδης ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου
